Damascus - Amman

Jan V, Jan H en Hamid Kathy Kelly
Iraq Peace Team
Luis Miguel Fuste
Human shield
Uzma Bashir
Human shield
Michael
Iraq Peace Team
Caoimhe (Cuiva) Butterfly - IPT

Cronologisch overzicht  reis 

Brussel

Vrijdag 18 april 2003

Damascus

Zaterdag 19 april 2003
Zondag 20 april 2003

Amman

Maandag 21 april 2003
Dinsdag 22 april 2003
Woensdag 23 april 2003
Donderdag 24 april 2003
Vrijdag 25 april 2003
Zaterdag 26 april 2003

Gesproken beelden 
Images parlant 
Spoken pictures  

Kathy, Michael, Caoimhe  - Iraq Peace Team
Luis, Uzma, Bea, Stefa, EvaAlex -
Human shields

 Info Medical Team Irak
 Info
Info

G3W en SOSIrak
News from Baghdad
Fire Gym

 

 

 

 

Vrijdag/Vendredi 18/04/03

Voorbereiding - préparation: Enkele foto's, quelques photos

 Persmededeling

De oorlog in Irak is nog niet koud of de Amerikaanse vuilspuwerij en propagandamachine begint opnieuw te draaien. Deze keer is het niet Irak en haar leiders die het moeten ontgelden, maar Syrie. Wat gaat er gebeuren met Irak? Wordt Syrie het volgende slachtoffer van de Amerikaanse agressie?

Enkele weken voor het begin van de agressie tegen Irak was een vredesdelegatie van ons sportcentrum getuige van de menselijke en culturele rijkdom van Irak. Zelfs na 12 jaar embargo ging nog 3 op 4 kinderen naar school en studeerden er 80000 studenten aan de universiteit van Bagdad. Het mooie historische museum, dat er nu leeggeplunderd bijligt, was een stille getuige van het prille begin van onze beschaving. Mensen konden naar het ziekenhuis gaan en zich laten verzorgen. Vandaag is dat alles verleden tijd en onzeker…Wat gaat er met Irak gebeuren? Zullen we het de Afganen vragen… of hebben de Serviers misschien een antwoord?

Fire Gym vertrekt voor een derde solidariteitsreis naar Damascus en Bagdad - zaterdag 19 april. Vertrek 11u30 luchthaven Zaventem - Syrian Airlines.

We zetten onze actie tegen de oorlog verder. "Geen geld voor oorlog in Irak of elders, meer geld voor onderwijs en het welzijn van het kind"

Onze derde reis (We zijn reeds eind vorig jaar en in februari 2003 in Bagdad geweest) heeft 3 objectieven:

1. Bezorgen van solidariteitsmateriaal in Damascus: schoolgerief, enz.
2. We willen in Damascus de contacten leggen en de voorbereidingen treffen voor een volgende vredesloop in
    Syrie. In elk land dat bedreigd wordt door de oorlog willen we een vredesloop organiseren. Na Irak, nu ook
    in Syrie.
3. Getuigenissen ophalen van Irakezen over de oorlog. Situatie op het terrein analyseren om te weten of het
   mogelijk is om een hulpkonvooi naar Bagdad te sturen.

Contactpersonen : Carlos Perez (Franstalig) 02/ 428 45 83 - Tom Flachet:0473/ 610 476

Zaterdag/ Samedi 19/4/03

Participants: Jan V., Jan H. , Hamid, Mohammed
Zaventem 11h 30 - Departure 13h 30
Terugkomst/retour: Zaterdag/samedi 26/04/03 -

Gesproken nieuws - Journal parlé - Op het vliegtuig werd de Arabische krant toegelicht door Hamid. Het opvallend bericht van de gerechtszaak die de dokters Harrie, Geert, Claire, Colette en Bert aanspannen tegen de oorlogsgeneraals trok onmiddellijk de aandacht. Technisch werd dit omgezet in een gesproken beeld dat life kan opgeroepen worden - geluid moet aanstaan - de gesproken tekst wordt automatisch opgestart-

Damascus - Toegekomen na een rustige vlucht gestuit op een visumprobleem dat om 00h 19 de 20ste april nog niet opgelost was. De contactpersonen in Damascus waren bij aankomst van het vliegtuig aanwezig zonder op de hoogte te zijn van het visumprobleem. Zij hebben bij kennisname om 23h 30 onmiddellijk een fax gedaan naar het ministerie van buitenlandse zaken om de zaak te klaren. Om 01h in de nacht zal hierop antwoord gegeven worden. Dat is dus nog niet gebeurd - 01h 35 - De slaap noodwendig georganiseerd in de zetels van de transitzone - Perspectief geopend na nogmaals eens het doel van de reis en vooral de Peace Race in het licht gesteld te hebben - Om 11h na een kreupele slaap nog niets gegeten alhoewel een pakje chips, vriendelijk bezorgd door een Russischie bezoekster met  visumproblemen, best gesmaakt kon worden. De vertaling van de Historische Inleiding van een toeristisch boekje over Syrië bracht onmiddellijk een hecht contact tot stand met de mdewerksters van de toeristische dienst. Zowel de Syrische ambassade als het reisagentschap waren formeel geweest dat een visum voor syrië in de luchtgavne van Damascus geen enkel probleem zou stellen. Daar zaten we.

Zondag/dimanche 20/O4/03

Transitzone vlieghaven Damascus - Omdat onledigheid het oorkussen van de duive is leek het vertalen van de inleiding uit de toeristische brochure over Syrie, in vriendelijke samenwerking met de meisjes van het toeristisch bureau in de transitzone Damascus vlieghaven ons wel iets. Zij bezorgden ook het telefoonnummer van de Belgische ambassade om een en ander op de valreep te regelen. We zullen zien.

"Als je door de geschiedenis wilt wandelen, twijffel er dan niet aan om Syrië te bezoeken. Haar oorsprong geeft een goed zicht op de mensheid. Als je de oneindigheid van naties en volkeren wilt ontdekken dan vind je het daar, met al haar karakteristieken en grootsheid. Een veelheid van verschillende en vergeten archeologische sites en steden die de geschiedenis van beschavingen vertellen en die de echo doen horen van de fierheid, eer en nobelheid van meer dan duizend jaar voor C.

Geografisch gezien ligt Syrië tussen een zee en een rivier, een gebergte en een vlakte, een woestijn en een steppe, vanaf de bergen in het Oosten tot de Middellandse zee in het Westen en van Canaan in het Noorden tot het Huran-gebergte in het Zuiden.

De zijderoute en caravanen passeerden langs Syrië. Haar cultuur werd beïnvloedt door de hoogstaande westerse culturen en haar geschiedenis is verrijkt met de beschavingen van vele naties en volkeren. Syrië heeft ook altijd op de weg gelegen van de Sumeriërs, Amoriten, Acheaniërs, Hittiten, Farao's, Horiten, Assyriërs en Canaanieten, aan de kusten en in het binnenland, evengoed als de Arameniërs, Perzen, Macedonische Grieken, Romeinen, Arabieren, Byzantijnen en Fatimiten.- Op m'n vraag aan de meisjes achter de balie of Bush en de Amerikaanse administratie iets zou begrijpen van deze culturele rijkdom werd Bush een leeghoofd genoemd en werd vooral uitdrukking gegeven aan de schrik voor oorlog die wel degelijk leeft. Of Syrie niet de vleugels van de pijl zouden worden die naar China wijst en die alle tussenliggende landen aan de US haak zouden rijgen te beginnen met Irak werd met grote ogen beantwoordt. En dat de US in Irak een grote legerbasis zouden installeren, allicht ook met nucleaire wapens, zodat Irak "eindelijk" terecht  kan beschuldigd worden van N-wapen, werd de stilte maar ook de interesse groter. 'Als je geen deel bent van de oplossing ben je deel van het probleem' was een filosofische uitsmijter die gesmaakt werd en die me terugbracht bij het vertaalwerk in dienst van het Syrische Ministerie van Toerisme - Syrië werd verschillende malen aangevallen door de Franken. - Franks in het Engels, en zullen de Syriërs nu ook weerstaan aan een mogelijke inval van Generaal Franks, zoals zij dat in het verleden altijd met de Franken hebben kunnen doen was de volgende vraag.? Enige eerbiedige stilte was weer een sprekend antwoord - Zij moesten de aanval van de Mongolen ondergaan, werden bezet door de Ottomanen, en bevrijd door de Arabische revolutie om daarna over te gaan in een Frans mandaatgebied tot de Franse strijdkrachten er vertrokken.

Syrië bleef dus een gebied van verzet, rijk aan autenticiteit, magie, nobelheid en traditie. Het wordt beschouwd als een van de rijkste landen omwille van de aanwezigheid van de meest verschillende beschavingen waarvan het de bakermat was. Syrië is fier om aan de mensheid het eerste alfabet gegeven te hebben "Van Ugarit tot Ras Shamra", het eerste geschreven Canaannitisch muziekstuk en de eerste georganiseerde bibliotheek in "Ipela from Mardikh".De "Metalen beschaving" werd er geboren wanneer koper werd ontdekt aan de oevers van de "Al Khabur". Syrië leverde aan Rome architecten en juristen. Vanuit dat gebied startte de verovering en verspreiding van het Islamitisch Arabische denken in het Umayyad gebied tussen China en de Atlantizsche Zee. - Intussen loopt het overvloedig aanwezige douanepersoneel gearmd aan ons voorbij en wordt zonder probleem, volgens zeggen van de toeristische dienstmeisjes, uiting gegeven aan vriendschap zonder andere of intieme bedoeling. Dat homokoppels in België bv met moeite gearmd over straat lopen kwam bij hen dan ook enigszins vreemd over - Ga naar Syrië, een land van veiligheid, stabiliteit en rust. Je zal  de gastvrijheid en sympathie van haar inwoners op prijs weten stellen en alle comfort voor een toeristisch verblijf kunnen waarderen - Intussen komt er perspectief voor onze visa. Het herhalen dat wij hier zijn om een Peace Race te organisren zoals in Baghdad, om een teken te stellen tegen een mogelijke oorlog heeft een positief ambtelijk effect geressorteerd dat hopelijk perspectief biedt. Intussen blijft m'n maag grollen en is het al 11h 10. De vraag om op zoek te gaan naar eten of nog even te wachten is niet opgelost. De voedingsprijzen in de transit zijn te hallucinant om te overwegen. Dus toch maar even honger lijden.

Welkom in Syrië, het tweede land voor iedereen."

Jan

Bij nalezing om 12 h hebben we toch een sandwich kunnen versieren door iemand buiten het vliegveld aangekocht, hebben we een thee van kruiden om met een pijpje op te zuigen gekregen en is er een hotel voor een nacht besteld zodat het visum uit dat oogpunt geen probleem meer stelt. Wachten is nog op de fax van het ministerie van Buitenlandse Zaken van Syrië.

Het eindeloze wachten, info vragen en uiteindelijk een gesprek met de politieverantwoordelijke van de Syrische luchthaven leidde om 22h zondagavond tot de heldere mededeling dat de twee Jannen Syrië niet binnen konden. Na de eerste volle en smakelijke maaltijd, door een ambtenaar op onze vraag gehaald kwam zwaar aan. Tegen de mededeling van de ambassade en het reisagentschap in bij de reisvoorbereiding dat een visum ter plaatse kon verkregen worden was onder Amerikaanse druk sinds enkele weken een regeling van kracht in Syrië dat enkel een door de ambasssade verstrekt visum toegang tot het land gaf. En de Syrische ambtenaren waren onvermurwbaar. De 120 kg hulpgoederen voor de Palestiijnse gemeenschap in Damascus, die binnen de reisbagage meekon zou wel worden binnengelaten.
Gezien de eerstvolgende vlucht naar Brussel pas op woensdag zou plaatsvinden werd voorgesteld om diezelfde avond nog naar Amman te vertrekken waar, volgens zeggen van de Syrische vliegverantwoordelijken, dinsdagochtend een vliegtuig naar Brussel zou vertrekken. Zo werd om 00 30 het vliegtuig genomen, nadat een groep van een 20 tal Irakese Amerikanen in extremis nog op het vliegtuig kwam. Zoals later zou blijken werd hen ook de toegang tot Syrië ontzegd, ook al hadden ze allemaal familieleden die in Syrië op hen aan het wachten waren. Binnen deze groep waren enkele kinderen en ook hoogbejaarde Irakezen. Om 1h 20 werd in Amman geland. Intussen zouden de Palestijnen de goederen komen ophalen in Damascus.

Maandag/lundi 21/04/03

Maandag 13h00 - eindelijk vrij, wachtend op bus Bezoek in een winkel, de verbondenheid met Palestina is altijd aanwezig.
Na aankomst van de korte vliegtuigvlucht uit Damascus werd in de transitzone van Amman vooreerst nagegaan hoe en wanneer de terugtocht naar  Brussel kon gebeuren. Volgens de Jordaanse ambtenaren was een terugtocht aan dezelfde prijs niet mogelijk, ook al had de Syrische maatschappij zich hierop geengageerd en was op disndag geen sprake van een vlucht naar Brussel. Het palaveren kwam nu pas goed op gang zodat pas tegen 04h00 een regeling werd bereikt met een ticket tot Amsterdam (vertrek 9h, aankomst 13h ) en dan met de trein op eigen kosten. Het verblijf in Amman voor 2 dagen stelde geen probleem. Eén hotelnacht zou door de Jordaanse vliegtuigmaatschappij gedragen worden. Intussen werd de Irakese groep afgezonderd en voor de keuze gesteld om terug naar Damascus te gaan (ook al mochten ze daar niet binnen) of terug naar Irak, ook al wilden minstens een aantal Irakezen doorreizen naar Amerika. Voor de tweede opeenvolgende dag werd om 05h overnacht in de transitzone, waar we om 08h uur onze gewijzigde ticketten konden afhalen.

De ochtend had evenwel nog een aantal verrassingen in petto. Vooreerst waren er heftige discussie tussen de Irakese groep en de politie. Niemand mocht zich buiten de afgezonderingslokatie verplaatsen en de keuze bleef voor hen beperkt tot Amman (niet toegankelijk) en Irak, dat voor de meesten geen alternatief was. Ook voor ons werd het perspectief ingeperkt doordat de politie ons het bezoek aan Amman ontzegde. De redenen die Syrië had om ons niet binnen te laten (en die louter administratief waren) waren voor hen voldoende om ons als mogelijk gevaarlijk (criminelen, terroristen?) te beschouwen. Later kwam er nog bij dat wij tot woensdagochtend op dezelfde afgezonderde plek moesten blijven in de transit en dat we enkel onder politiebegeleiding naar het luchthavenhotel konden en dit na enkele demarches van Hamid en besprekingen tot het hoogste niveau van de politieverantwoordelijken. Enkele contacten met de Irakese groep waren allicht ook niet van aard om de Jordaanse politie beter te stemmen. Nadat de discussie over de ticketten opnieuw op gang gebracht werd om maandag terug te keren gezien het verplicht verblijf in de transitzone werd in een gesprek van de Irakese groep het perspectief van onze reis naar Syrië, de Peace Race en de hulp aan de Palestijnen nog eens toegelicht. Enige heftige reacties van Irakese vrouwen en de opmerking van Hamid dat er beklag zou worden gedaan bij de Belgische ambassade en de journalisten op de hoogte zouden gesteld worden ontstond enige zenuwachtigheid bij de Jordaanse politie. Binnen de kortste keren kwam een dynamiek op gang waarbij ons toegezegd werd dat toch naar Amman kon worden gereisd en waarbij de Irakese groep ons blij tegemoet kwam gezien ook voor hen een aanvaardbare regeling uit de bus gekomen was. De lof die zij voor de "Belgen" hadden was tevens de gelegenheid om te wijzen op het belangrijke werk dat Belgische dokters in Baghdad in uiterst moeilijke omstandigheden gedaan hadden, ondermeer die van Iezegem, zoals een Irakese dame fier wist te melden. De diverse gesprekken werden telkens afgerond door het afgeven van de Fire Gymsticker.

In Amman werd nagegaan of de Human Shields en het Iraq Peace Steun nog aanwezig waren of een steunpunt hadden. De volledig ploeg van de Human Shields zou volgens zeggen dezelfde morgen terug naar Baghdad zijn afgereisd. Voor de andere organisaties zal het verblijf en de voorbereiding allicht te kort zijn om contact te leggen. Maar hier zal met de overview Baghdad terug op ingepikt worden. In de bus naar Amman en in de diverse contacten in onze stadswandelingen werd door Hamid en z'n opvallende begeleiders ( wij waren zo ongeveer de enige 'westerlingen' in downtown Amman) het gesprek steeds op Irak gebracht, de nukkige houding van Syrië onder Amerikaanse druk en de strijd van het Irakese volk en ook wat er geworden is van de duizenden vrijwilligers die wel vertrokken maar nog steeds niet teruggekeerd zouden zijn in Jordanië. En dat de Belgen en België toch wel opvallend positief beoordeeld worden. Dus maar werken dat daar nog meer redenen voor zijn.

Dinsdag/mardi 22/04/03

De slaap der bewustelozen geslapen en pas om 10h kunnen nagaan of een transfert van gegevens naar de peacerace-site mogelijk was. Na downloaden van ws_ftp pro, installeren en opladen van het materiaal bleek alles ok - de uitbater van het internetcafé kwam even mee op de foto om te tonen dat het echt was.

Hamid had opnieuw telefonisch contact met Achmed in Damascus om te zien of het materiaal voor de Palestijnse kinderen nu vrijgekomen was. Negatief. Achmed moest in het bezit zijn van de originele stickers die aan de bagage van elk van ons drie bevestigd waren en hij vroeg om dit zo vlug mogelijk op te sturen. 

Intussen overwoog ik om nog tot zaterdag in Amman te blijven voorzover het ticket kon omgezet van een vlucht op woensdag (Amsterdam) naar zaterdag (Brussel). Dit zou de mogelijkheid bieden een contact te leggen met de permanentie van Human Shields en Iraq Peace Team voorzover deze nog actief waren in Amman. Gezien Jordanië allicht het laatste aangestipt staat om eventueel militair door de  US-democratie gepush te worden zou Amman misschien tot een belangrijk knooppunt voor hulp of ondersteuningsactie naar andere landen (blijven) fungeren. Ook contacten met Irakezen en Palestijnen zouden eventueel een en ander kunnen bijbrengen, alhoewel zonder Arabisch sprekende dit allicht een moeilijk opdracht is. Wat de Palestijnen betreft is in Amman minstens 50% van de bevolking van Palestijnse afkomst, en dat voel en zie je overal. Op twee dagen tijd zijn we er niet in geslaagd in toevallige contacten één Jordaniër tegen het lijf te lopen. De Jordaniërs zouden een minderheid in eigen land zijn, hetgeen merkwaardig is gezien Jordanië geen olieland is.De Jordaniërs zelf zouden meestal overheidsfuncties bekleden. De Palestijnse aanwezigheid in Jordanië, vooral ook van in Jordanië geboren Palestijnen, wordt echter niet vertaald in politieke macht. "Moet Amerika dan ook maar de democratie langs een militaire bezettingsmacht aan Jordanië opleggen zoals in Irak"  vroeg ik enigszins academisch aan een taxichauffeur.

Het is eten is altijd een (welkome) verrassing - een Egyptisch restaurant in Amman werd wel degelijk gesmaakt, en gezien Hamid geen brokje rijst voor de afruim kon laten liggen werd alles tot de laatste korrel gegeten. Couscous is hier onbekend, rijst in vele variëteiten is er wel, alhoewel, wat Jordaans eten is moet ik nog verkennen. 

Hamid spreekt iedereen aan en daarmee krijgt hij onmiddellijk voeling met mensen, een land, en alle problemen die door politiek, oorlog en bezetting gesteld worden en mensen concreet ervaren.  En Hamid is dan de eerste om ook daadwerkelijk bij te springen. Het gebed en de goede daad staan bij Hamid niet ver uit elkaar. Gedurende het eten werd nog een contact gelegd dat in een gesproken verslag werd vastgelegd. Ook Jan liet zich niet onbetuigd en kon ook wat kwijt.

In de Moskee van Amman werden door Hamid en Jan V. enkele gebedsmomenten ingelast. Voor Hamid de Islam en voor Jan een gebed op Indiaanse wijze, broederlijk verenigd onder de twee minaretten met Fire Gyms oproep  "No Money for War in Iraq or elswere, more Money for Education and Children welfare" rond Hamids lenden geknoopt.
In dezelfde gelegenheid waar we de dag voordien een ijsgekoelde coctail van dadel- en fruitsap  dronken en voor Jan geperst riet dat enkel in Egypte en Irak gewonnen wordt en een heerlijke drank oplevert, werd het afscheidsglas geperst fruit geheven. Intussen was voor Jan een hotel naar zijn wensen gevonden (5 dinar de nacht - 1 Jordaanse dinar is 70BEF), uitgebaat door, jawel, Palestijnen. Afgesproken werd nog dat Jan mee een taxi naar Syrië-Damascus zou aanspreken op het bussenplein in Amman zodat de gevraagde stickers tegen middernacht al in Damascus bij Achmed zouden zijn en het materiaal voor de Palestijnen zou vrijkomen. Dit was dan ook het eerste werk dat we volbrachten nadat Jan en Hamed vertrokken waren naar de luchthaven van Amman, zo'n 45 km buiten de stad.

Woensdag/mercredi 23-04-03

Door een misverstand zijn we op onze zoektocht naar de Human Shields en het Iraq Peace Team (IPT) aanbeland op een congres van de 6 grootste syndicaten van Jordanië, waaronder dit van Gezondheid en Welzijn. Met de goedbedoelde hulp van de verantwoordelijke werden we verwezen naar een organisatie die ons met 95% zekerheid kon helpen. Dat bleek dus de Baath-partij van Jordanië te zijn. Tot onze grote verrassing zagen wij evenwel aan de ingang de NASYO congresaffiche hangen van 19-21 februari in Baghdad. Het was eventjes hersengymnastiek om in 2 minuten een uitleg te krijgen over de Baathpartijen in Irak, Syrië en Jordanië en vooral dan van het samenwerkingsverband van 13 Jordaanse partijen in de hulpverlening aan Irak, die ook voor de oorlog al actief zou geweest zijn.
De verantwoordelijke van de Baath-partij drong er ten zeerste op aan contact te nemen men de operationeel verantwoordelijke die ook contacten had met het Rode Kruis en andere medische hulporganisaties. Zelfs na mededeling dat het hulp betrof die door de gewone mensen was bijeengebracht rond de moskees en nog moest getrieerd worden door Geneeskunde voor de Derde Wereld die met 4 dokters in Baghdad gedurende de oorlog verbleven hadden, en ook dat het ging om een alternatief cirquit dat de hospitalen en de bevolking in Baghdad moest kunnen bereiken, kon hem niet van van gedacht doen veranderen om samenwerking verder te onderzoeken. Hijzelf was ondervoorzitter van de Apothekersbond en farmaceutische bedrijven en het Baath-lokaal bevondt zich in een erg residentiële buurt van klinieken, geneesheren-specialisten enz. Ik heb geen enkele basis om te beoordelen of dit alles perspectief biedt maar het lijkt niet onnuttig om na te gaan wat de mogelijkheden zijn van reeds actieve welsiswaar politiek gebonden hulp van Jordanië aan Irak, alsmede af te tasten welke de posities zijn van de syndicaten in de welzijns- en gezondheidssectoren m.b.t. Irak en de mogelijke hulpverlening. Ook al was me niet duidelijk of het hier de vakbonden dan wel de beroepsorganisaties betrof. Met een "service-taxi" die we vliegend staande wisten te houden kwam ik terug naar het centrum. In deze service taxis, die bepaalde regio's bedienen kunnen verschillende mensen plaatsnemen en onderweg wisselen. Zij rijden aan 1/3 tot 1/4 van de prijs van een gewone taxi die op teller werkt. Een servicetaxi heeft een eenheidsprijs voor elke verplaatsing (150 felts of 10 BEF). Het is me ook maar sinds kort duidelijk geworden dat  het geldsysteem niet in hondersten maar in duizendsten van een Jordaanse Dinar werkt - en dat maakt natuurlijk een heel verschil om de kostprijs in te schatten. Een mens leert elke dag bij.

We stonden dus opnieuw op nul in onze zoektocht naar Human shields en IPT en zijn op het internet de contacten gaan screenen die ons vlug op het spoor van het El Saraya Hotel brachten dat niet ver van het Romeinse amfitheater gelegen was. Ons eigenste hotel ligt ten andere recht tegenover dit prachtige overblijfsel uit de Romeinse tijd, de enige zichtbare historische referentie die wij tot nu toe in Amman hebben gezien. Alles bijeen toch anderhalve km stappen brachten ons bij Alex, een Australische Human Shield die een soort secretariaatsfunctie vervulde en meteen zeer geinteresseerd was, ondermeer nadat ik de overview kon tonen. Hij was bereid om meteen een beeld van de situatie te geven zodat ik het bij wijze van voorbeeld op het net kon plaatsen als gesproken beeld (Alex). Verder had hij zicht op de Voices in the Wildernis (IPT) en het werk van de Belgische dokters in de hospitalen. Heb er op aangedrongen om mensen van het IPT te kunnen ontmoeten en Saffar, de Irakese burgerlijke ingenieur die nu opnieuw als taxichauffeur is komen werken in Amman. Zie het dagboek van Kathy Kelly op www.iraqpeaceteam.be als ge u wilt laten ontroeren door dit hartverscheurend verslag (Engels). Eind deze week zouden nog een aantal Human Shields terugkomen en ook weer vertrekken naar Baghdad, Palestina en ook naar Damascas met als steunpunt, jawel, de Palestijnse vertegenwoordiging in Damascus, de wereld is klein. Voldoende perspectief leek me om van hotel te veranderen na enig afbieden op de prijs, wat geen probleem was met Hamid als doorwinterde leermeester. Intussen kwam ook Beatrijs, zeg maar Bea, bijzitten, een Spaanse die vlot Engels en Frans praat en 10 dagen als Human Shield in Baghdad geweest is voor ze met enkele andere HS en IPT's Baghdad zijn moeten verlaten. Aan Bea gevraagd om bij wijze van test een korte fotoboodschap (Bea)  in te spreken - ze had nog niets geschreven en praten kon ze niet volgens haar - wat er uiteindelijk toch van kwam en op mijn vraag in het Spaans - gezien de overview ook een Spaans deel heeft met de ploeg van Alt+TV die reeds 38 artikels, ondermeer alle dagboeken van Geert en Colette, vertaald heeft in het Spaans ten behoeve van Spanje en Zuid-America. Technisch zijn we er evenwel niet in geslaagd om op de PC's van het Al Saraya hotel het FTP-transit programma te installeren, zodat we misschien voor het opladen terug naar het Centrum moeten. We zullen nog een 2de poging ondernemen en misschien lukt het wel.

Als jij gelukkig bent dan zij wij dat ook zo klonken vader en zoon, Palestijnen die een tijd in Saoudi Arabië gewoond hebben, uitbaters van het hotel Hammoudi recht tegenover het Romeinse Theater in Amman. Elk afscheid, hoe kort ook het contact, heeft z'n eigen emotie. De taxi stond intussen voor de deur en enkele minuten later kijken we door het raam van het Al Saraya-hotel uit op een busstation. Maar ook in Amman valt het leven tussen 01h en 07 uur stil zodat de nacht zich als een weldoende deken over ons kon spreiden.
Het Romeinse amfitheater waar ik voor de rest niets over weet, zeker omdat ik niet ingegaan ben op het aanbod van onze vriend die vijf minuten voor sluitendingstijd het gehele complex nog wou laten zien voor 5 JD omdat alles nog open was. Hij mocht wel op de foto met de vraag z'n blik even naar Palestina te richten.
Na intrek in onze kamer mét wc-papier, een douche met koud water wegens geen warm, ontvangst door de hotelmanager met de alles overheersende Liptontee - groene thee met munt is of andere varieteiten zijn hier niet bekend - het is Lipton in zakjes en niets anders. Afgesproken dat ik een FTP-programma voor windows 2000 zou opsporen en of nog een contact met Kathy Kelly mogelijk was. Haar verblijfplaats was vlug opgespoord en gezien zij morgenvroeg richting Chicago trok was er haast bij. Aan telefoon kon ik met haar afspreken dat zij naar het hotel zou komen voor een gesprek en enkele foto's. Ware het niet dat de taxichauffeur het hotel El Saraya niet vond en om 22h 30  telefoon kwam dat zij onverrichterzake in haar hotel zat en zij moest inpakken. Jamaar dan kom ik als je wilt toch nog vlug af, zodoende toch enkele korte snapshots kunnen nemen alhoewel ik het bestierf dat ik m'n reversebatterij van dr fotocamera in m'n haast vergeten had. 
Het was een hartelijk contact waarbij Kathy's woord op het internet staat nog voor zij in Chicago zal landen. Gezien Sattar sinds twee dagen als Baghdad-chauffeur in Amman aan het werk was en allicht vrijdagavond thuis kwam zou een gesprek met hem allicht nog mogelijk zijn. Tot ziens misschien in Noord Korea wist Kathy bij het afscheid. Het Iraq Peace Team bestaat in hoofdzaak uit gestudeerde Amerikanen die in de landen die mogelijk voorwerp worden van agressie en oorlog door Amerika tussen de bevolking gaan leven om te laten zien dat het Amerikaanse Volk daar niet onverdeeld achter staat en om de vredesactie en discussie in Amerika zelf op een gegronde en concrete wijze te ondersteunen.

Intussen ook een uitgebreide babbel gehad met Stefa, de projectvrouw van de Human Shields die alle contacten in Baghdad en in de vredesbewegingen aan het bundelen is om in Baghdad een grote conferentie met aanbehoren te organiseren als openlijke steun voor de Irakese bevolking en om tevens de vredesbeweging opnieuw de energie te geven om zich niet te laten platdrukken door de Amerikaanse bezetting van Irak. Als de oorlog verloren is zit de vredesbeweging op haar gat indien niet een politieke perspectief ontwikkeld wordt en de demonisering en leugens ontkracht worden. Als nu het onderwijssysteem en de gezondheidszorg het eerste voorwerp geweest zijn van de door Amerika opgezette en georganiseerde en door het leger beschermde plunderingsacties dan is het vooral om de positieve impact  van Saddam Housein en de Baathpartij op de aanwending van de oliemiddelen voor gratis en goed uitgebouwd onderwijs en gezondheidszorg uit te wissen. De vredesbeweging zal zich maar versterken wanneer zij zich van de anti-socialistische leugens kan ontdoen, zo kon ik haar in m'n beste Engels voorhouden. Heb haar ook het contactpunt SOSIrak doorgegeven en Geneeskunde voor de Derde Wereld als onmisbare schakels in een internationale mobilisatie, de vertaalfunctie naar het Spaans die in de overview functioneel is gebleken en Fire Gym als er een "Resistance Race" moet georganiseerd worden. Ook het perspectief op "Peace Races" in alle landen waar oorlog voor de deur staat, te beginnen met Syrië werd als een belangrijk aanknopingspunt in een gecoordineerde vredesactie gezien. Hoe zwaar dat allemaal weegt en wie juist voor wat staat is altijd onduidelijk maar enige samenspraak is wellicht nooit mis. Intussen was men met veel o's en a's de overview op de Peacerace-site aan het verkennen.

Donderdag/jeudi 24-04-03

De avond bracht ons bij het taxibedrijf waar Sattar (zie dagboek van Kathy Kelly) aan het werk is en waar hij misschien zou toekomen van Baghdad, maar het kon ook morgen zijn of later. Michael en nog iemand van het Iraq Peace Team waren juist 2 minuten geleden naar downtown Ammman vertrokken voor ik eraan kwam. Zodus maar eens gaan rondvragen wat het mij zou kosten en welke formulieren ik in orde moet brengen om b.v. binnen twee dagen naar Baghdad te gaan. Eventjes abstractie gemaakt van het visum was de eerste beginprijs 30 en bij een volgende 25 Jordaanse Dinar (1JD= 70 BEF) zodat mits enig onderhandelen de trip naar Baghdad een 1500 BEF zou kosten voor één persoon. Over het visum waren de meningen verdeeld: de Irakese ambassade zou dit zonder problemen kunnen leveren tegenover de noodzaak dat het in België moet angevraagd worden. We zullen morgen misschien eens horen in de Irakese ambassade. En hierboven nog een bankbiljet met de beeltenis van SH, gered van de looters en hier gebraccht door de taxichauffeurs.

Wachten op Sattar leverde niet alleen een tas thee op maar ook een interessant gesprek met als beginvraag van Achmed wat er goed was aan het leven in België. Behoudens het racisme en de uitsluiting van mensen met de verkeerde kleur en het weer dat het gans jaar is zoals de laatste week in amman (gemiddeld 18 graden overdag en 5 graden 's nachts behalve vandaag 31 graden) had je in België evenveel vrouwen als mannen op straat met in het algemeen geen hoofddoek, behalve de oude mensen, de moslimgemeenschap of als het regent. Ook waren in België geweldig veel honden en katten terwijl ik hier in Amman nog geen enkele hond gezien heb en amper een paar katten. Zijn schoenen zouden er niet meer proper uitzien moest hij overwegen naar België te komen. Op z'n vraag wat werk ik deed kon ik evenwel met hand noch tand uitgelegd krijgen wat een vakbond was. Dat moest hij maar aan Sattar vragen, die intussen nog niet toegekomen was en waarvoor ik voor alle zekerheid een boodschap achtergelaten heb. Ook werd m'n kennis over het vervoer uitgewisseld. In België had iedereen wel een eigen wagen maar het verkeer stond er stil zodat uiteindelijk iedereen toch te voet ging tussen de hondedrollen door. In Amman echter had je de gele taxis die zeer duur waren, de witte taxis die bepaalde regio's verbinden en die aan een goedkope forfait rijden en de bussen die spotgoedkooop zijn en die ik vandaag heb uitgeprobeerd, een belevenis op zich. Zeer goedkoop, met muziek, koekjes, snoep of parfun te koop en wachten op het vertrek tot ofwel de bus vol is of de achsterstaande bus te lang moet wachten en met hels lawaai begint te toeteren. Altijd zien dat je de naam van de bestemming in het Arabisch bijhebt en niet vergeten, zoals ik voorhad, de naam waarnaar je terugmoet mee te nemen, want ik had m'n kaartje aan Achmed gegeven voor Sattar, dat hij me kon opbellen. Voor de terugweg om 21h 30 nog een witte taxi staande kunnen houden (normaal rijden ze maar tot 9h) en terechtgekomen in een wagen waar al vier personen inzaten waarvan er 2 rookten, weliswaar met twee vensters open. Maar ik kon moelijk voor 150 felts vragen om de ramen te sluiten en te stoppen met roken. Als je met witte taxis rijdt moet je nogal eens een goed stuk te voet doen, nu zo'n 2 km Amman by night wat geen probleeem is als je de weg tenminste weet. 

Vandaag drie keren moeten teruggaan naar het internetpunt wegens niet werkende geluidsfiles en voor de derde keer het FTP programma moeten opladen omdat de PC's waar het actief is  altijd bezet zijn. De student uitbater van de zaak, een Irakese jongeman van Baghdad die reeds 5 jaar in Amman voor electronische ingenieur aan het studeren is springt echter altijd bij als het nodig is. Hij heeft zelfs twee rookopzuiginstallaties in zijn boîte zodat het toch nog enigszins doenbaar is. Met langzame telefoonlijnen werken is een dankbare oefening in geduld.Wat je niet kan veranderen mag je nooit tot grotere drukte bewegen. In het hotel zelf krijg ik de FTP-programma's niet aan de gang maar ik kan ik wel zonder problemen op het net. Dat is iets maar niet ideaal. Ik hoop dat de Voice in the Wildernis van Kathy Kelly aan de praat is gegaan alhoewel ik nu niet meer zeker ben dat ik de derde keer ben teruggegaan. Met iedere keer langs die zoetigheden te passeren heb ik ze maar vastgelegd om sommigen te laten watertanden gezien ik er niet van hou.  

Bea en Stefa tegen gekomen op hun  weg naar het centrum om aangepaste kleren te kopen voor in Baghdad hetgeen  m'n frank deed vallen dat zij zaterdag terug naar Baghdad gaan, Stefa om haar steuncongres te  organiseren voor het Irakese volk - haar email: Stefa Shaler voor wie op de hoogte wil blijven van haar project, Bea als Human Shield alhoewel me onduidelijk is waarom zij nu nog naar een bezet land gaan. Ik zal het me morgen nog eens laten uitleggen. Ik heb hen op straat nog een foto laten inspreken. Ook nog gebeld naar Dr.Saeed Diab van de 13 partijenhulpgroep aan Irak, maar ik leek uit de lucht te valllen en heb maar voorgesteld om eerst langs E-mail de zaak te verkennen.
Terug van m'n avonduitstap werd ik binnengeroepen bij de hotelmanager die alle Human Shields de laatste maanden heeft zien komen en gaan en wegens de relatief zwakke structuur van deze organisatie zichzelf er op een vriendelijke en addequate wijze om bekommerd heeft en een goede prijs voor verblijf kon aanbieden - voor wie ooit zin heeft of noodwendig of om welke reden ook in Amman of langs Amman te trekken: 8 Jordan Dinar voor kamer met ontbijt, TV, douche enz.., anders bij de Palestijen in het hart van de souks voor 5 JD. Maar daar zat dus Eva, een Bosnische die met de eerste groep van Human Shields uit Engeland was vertrokken en op 8 maart Irak was buiten gezet. Die uitzetting was nog niet echt verteerd, alhoewel ik er op wees dat het standpunt van O Kneef niet door de beugel kon en achteraf ook door hem rechtgezet was, maar te laat natuurlijk. Met een kleine Bosnische organisatie zou zij prospectie doen in Amman en Baghdad om psyco-sociale hulp voor kinderen op te zetten. Omdat ik eerst in het Engels - als je wilt kan je ook Frans spreken, ja ik weet wel dat m'n Engels slecht is en Frans spreek ik even slecht maar dat ben ik meer gewoon - en dan op het Frans overging en Eva altijd inging op wat zij dacht dat ik ging zeggen kwam ik zeer vlug uit op dat wat ik zei in feite bedoeld was om haar niveau van ironie te testen. You have a point zei zij dan weer in het Engels. Intussen probeerde de manager haar te wijzen op het prachtige schema dat ik gemaakt had maar dat hij op z'n PC niet meer kon terugvinden. Bea, die volgende zaterdag terug naar Baghdad zou vertrekken, was op 25 maart met een tweede groep uit Irak gezet was, mede allicht omdat twee leden van het CPT (het Christian Peace Team) na thuiskomst in alle openheid verklaarden dat zij enkel meegegaan waren om te kunnen verklaren wat voor kwaad Sadam eigenlijk wel deed en hoe naief de Human shields wel waren om in Sadam z'n kaart te spelen. Als Irakese overheid zou je voor minder wantrouwig zijn met een zekere oorlog in  het verschiet. De Irakese overheid heeft evenwel binnen de afspraken de opvang, bescherming en positie van de Human Shields en anderen zeer correct gerespecteerd. Zo konden we onze feitelijke kennis vanuit het wekenlang volgen van de situatie van Westerlingen in Vaghdad nog eens aan werkelijkheden toetsen, wetende dat dit alles niet opweegt tegen de echte ervaring maar waarbij het niet onbelangrijk was hoe je tenslotte tegen de dingen aankijkt. Je moet tenslotte altijd in het bijzijn vananderen jezelf kunnen relativeren. 
Toen Eva opmerkte dat het precies fake was hoe Saddam's beeld werd neergehaald kon ik het niet laten te wijzen op het Arabische ongenoegen dat Umm Qasar twee weken heeft standgehouden en Baghdad maar twee dagen, evenwel om de manager uit z'n tent te lokken. Ook dat het onontkoombaar was dat Europa zou splitsen door wel een economische enheid te blijven maar op termijn met een aantal landen een militaire alliantie aan te gaan met de meerderheid van Arabische landen en China, de enige kracht die op termijn zal kunnen weerstaan aan de USA als wereldmacht. Maar dat zal nog 10 tot 15 jaar vergen zoals China zelf zegt. Europa zal daar nooit in meegaan en de Arabische landen zijn veel te slap kwam de manager tussen. Zij hebben niets anders dan bezetters gekend, van de Ottomaanen, de Fransen en Engelsen tot nu de Amerikanen. Dat was voor mij  het moment om m'n kennis op te halen van de historische inleiding uit het toeristische boekje van Syrië. Voor de Arabische landen ontstaat er met de Amerikaanse bezetting van het ganse Midden-Oosten een nieuw perspectief - ik had de manager intussen al gerustgesteld dat Jordanië, gezien haar serviliteit aan Amerika het laatste in de rij zou zijn om door de Aamerikanen gebombardeerd te worden. De overwinning op de Amerikanen in een coalitie van het grootste deel van Europa, de Arabische landen en China zal een nieuwe Arabische revolutie meebrengen die, niet zoals in 1918  een tussenstap naaar de bezetting door Frankrijk en Engeland in 1920, nu wel zou leiden tot een eengemaakte Federale Arabische staat in 2018, 100 jaar na de eerste Arabische revolutie. Jan, zegt de Jordaanse manager, ge hebt volledig gelijk. Ge ziet hoe vriendelijk hier de mensen zijn en hoeveel ge kunt leren uit een toerische brochure.
Omdat vandaag een was rustige en langzame dag was heb ik werk kunnen maken van een tribute-site voor Tom, een site van eerbetoon aan een Human Shield, die op 11 april door een sluipschutter van het Israelische leger in Palestina is neergeschoten en nu nog altijd in een kritieke toestand verkeert. Tom heeft een maand als Human Shield in Baghdad verbleven, tot 22 maart, de eerste oorlogsdagen en is daarna gaan werken in Palestijnese vluchtelingenkampen in Jordanië en vervolgens in Palestina. Heb op vraag van Alex de beschikbare foto's geintegreerd maar met het tonen van de site was de emotie nogal overweldigend en moet ik enkele aanpassingen doen. Alex zal evenwel het eerste huldebetoon schrijven en ik zal het morgen in de site integreren. De tribute-site zou ook voor Rachel Corrie moeten uitgewerkt worden, Rachel, die enkele weken geleden door een Israëlische bulldozer werd verpletterd. En zo kan ik m'n dode momenten nog met de eerbare dood opvullen er andere mensen mee van dienst zijn.

Vrijdag/vendredi 25-04-03 - deel 1

Gans m'n dagprogramma overhoop of onuitvoerbaar, want vrijdag is zondag in een moslimland en daar was ik niet op voorzien. De contacten met verantwoordelijken van Gezondheidssyndicaten komen er niet en naar de ambassade van Irak gaan zal voor een andere keer zijn. In gesprekken met het secretariaat voor de Human Shields werd duidelijk dat ik zonder probleem mét visum naar Irak zou kunnen afreizen. Een visum wordt door de Irakese ambassade in Jordanië afgeleverd als het om humanitaire hulp gaat, men een hotel kan opgeven (Palestinahotel was bv OK  - boeking niet noodzakelijk) en een contactpersoon in Baghdad aanduiden, en die konden gegeven worden door de HS. Wel moest 50 Jordan Dinars op tafel gelegd worden. Een hotelletje voor effectief verblijf kost 10 dollar per nacht in Baghdad en dat is zeer goedkoop. Zaterdag vertrekken er 5 ex-Human Shields naar Baghdad, niet als organisatie maar elk met hun eigen projecten voor hulp en ondersteuning aan de Irakese bevolking. Heb hen allen geinformeerd over de contactpunten SOSIrak, G3W en Fire Gym, die  konden geïnformeerd worden over eventuele actie op het vlak van hulp aan de kinderen, de bevolking en medische hulp. Maandag zou ik dus kunnen afreizen en m'n vliegtuigticket tot zaterdag verschuiven. Maar dit was slechts een oefening. Baghdad staat maar op het programma als het voorbereid is en in afstemming met concrete objectieven en projecten die in georganiseerd verband kunnen gerealiseerd worden. Dus wat dat betreft geen improvisatie maar het was wel een leerzame verkenning.

M'n internetsteunpunt heeft het vandaag laten afweten, geen enkele verbinding meer mogelijk langs de FTP-programma's die nochtans op 3 PC's geinstalleerd waren. Blijkbaar heeft de uitbater, vijfdejaarsstudent informatica, een oefening in Firewalsystemenen uitgeprobeerd en de controle over z'n zaak verloren. Zodus een ander internetpunt gezocht waar ik binnen de kortste keren geholpen werd en dus toch nog het uitvoerige donderdagverslag kunnen opladen. Amman was in de voormiddag in stilte vervallen. In de namiddag en vooral 's avonds was het dan weer de volle drukte in down town Amman. Gans het benedenplein bruisend van activiteit, vriendelijk, met overal het Arabisch schetterend om je heen, een ervaring die je b.v. nooit in Brussel kunt opdoen wegens veel grotere gereserveerdheid en inkapseling, waarbij de Belgische stuurheid en non-communicatie enigszins schrijnend afsteekt als je het vergelijkt met de spontane dynamiek van deze grootstad. Hoe hoger je komt in Amman hoe beter de wijken en meer verzorgd de straten. De voetgangers hebben het op een vrijdag gemakkelijker om over te steken, het is hun rustdag. Alhoewel de synergie tussen voetgangers en wagens spreekwoordelijk is, weliswaar geen enkele fiets aanwezig in het straatbeeld, ik heb er geen enkele gezien. Voetgangers die syncroon met de anticiperend vertragende wagens op een rustig tempo de straat oversteken, niet versnellend maar op constant tempo zodat de chauffeur; die meestal een kort beheerst paapje geeft de ruimte laat om voorbij te gaan, en dit op drie baansvakken. Heb maar een accident gezien en dan nog op een snelweg. Ook pas de laatste dag een politiewagen tegengekomen en de politie zelf is amper aanwezig in het straatbeeld. Een  grootstad in het Midden Oosten is dus geen extrapolatie van het beeld dat soms leeft van de "migranten"wijken in Brussel. De Arabische wereld, haar geschiedenis en niet ingeloste verwachtingen is ook voor mij nog een grote onbekende die ik met veel genoegen en innemendheid een beetje heb leren kennen. De avondval in downtown Amman en de taxistandplaats met aanzienlijk minder taxis dan op andere dagen bezegelen dit beeld.Hierboven rechts het Al Sarayahotel een van de doorgangshotels naar Baghdad met in de achtergrond de groene lichten van een moskee met luidsprekers voor de gebedsmomenten waarvan er eentje onder m'n slaapkamerraam was geinstalleerd. Na enkele dagen was dit al in de geluidsomgeving geintegreerd.

De Palestijnen beheersen het straatbeeld in Amman. Zonder perspectief en de in de overtuiging allicht om ooit nog naar Palestina terug te keren, gezien de meesten in Jordanië geboren zijn. Jaber, van het tweede hotel waar ik verbleef en waar ik nog eens langs ging om goedendag te zeggen, moest een contactadres hebben en ook een foto van Joke, want stage doen in Beiroet dat was niet niks. 
Om 15 h naar de afspraak gegaan in hotel Monzer in Abdali, busstation naar het Noorden, om er  Michael (6 gesproken beelden) en Greeva (8 gesproken beelden) te zien van het Irak Peace Team die zaterdag zouden vertrekken naar Baghdad. Behoudens dat ik een uurtje heb moeten wachten was het een erg interssant gesprek met twee Amerikanen die aanwezig willen zijn in Irak om aan te geven dat zij niet akkoord zijn met de Bush administratie en die wegen zoeken om ook concrete hulpacties op te zetten. Ik heb alle coördinaten van SOSIrak en Geneeskunde voor de Derde Wereld doorgegeven. Voor vanavond stonden nog heel wat contacten op het programma o.a. met Luis en Uzma die de bombardementen en alles wat daarna kwam van dichtbij hebben meegemaakt.
Eva en Alex vetrekken zaterdag naar Baghdad. Eva (gesproken beeld) om een project voor psycho-soiale steun op te zetten voor de kinderen in Baghdad. Heb haar ook verwezen naar SOS-kinderen voor Irak en G3W. Alex (gesproken beeld) wil nagaan wat de mogelijkheden zijn om langs een ontwikkeling van toegang tot de communicatiemedia de jongeren in Baghdad mee een perspectief op de toekomst te geven en voor tewerkstelling te zorgen. Ik moet niet zeggen dat hij ten zeerste geinteresseerd was in wat ik deed en dat hij graag zou gezien hebben dat ik mee naar Baghdad kwam. Maar hij zal me op de hoogte houden.
Een uitvoerig gesprek met Luis en Uzma, twee Human Shields die zojuist teruggekomen zijn van Baghdad, waar zij meer dan twee maanden verbleven hebben als Human Shield. Zij hebben de bombardementen mee beleefd in de centrale nutsvoorzieningen die gespaard zijn gebleven, in tegenstelling tot Bashra en andere steden. Elk van hen sprak de grootste waardering uit voor het werk van de Belgische artsen waarbij vooral Geert van Moorter is opgevallen wegens z'n niet aflatende verbale strijd met de Amerikaanse mariniers, tot grote tevredenheid van de Irakese bevolking. Ook Uzma (14 gesproken beelden) had het niet zo voor een relatieve vriendelijkheid die de Amerikanen met enig ontzag bejegende door sommihe vredeswerkers. Zij is in situaties verzeild waarbij de soldaten er haar opmerkzaam op maakten dat ze haar konden doodschieten. Beiden zijn getuige geweest en hebben vele getuigenissen gehoord van de verantwoordelijkheid van de Amerikaanse militaire macht in de plundering en de vernietiging van de basissystemen van onderwijs, gezondheid en cultuur. Ook zijn zij formeel dat op de 19de april achter de tanks kamions ingehuurde Irakezen het voetvolk leverden voor de zogezegde overwinning en vernietiging van het beeld van Saddam Houssein. Het gehele interview is in verschillende deeltjes opgenomen en kan samen met een fotoreeks bekeken en beluisterd worden. Luis (19 gesproken beelden) zijn verhaal is ook te lezen op de website van de Boucliers Humain. Na enkele uren is Louis vertrokken naar Lyon. En wij morgenochtend naar Brussel.

Zaterdag/Samedi 26-03-04

Taxiënd over het vliegveld van Jordanië komen drie Irakese vliegtuigen in beeld die daar allicht al 12 jaar geparkeerd staan of juist uit de loods gehaald om Iraqi Airways terug in de lucht te brengen. Na heel wat heen en weer wegens ingewikkeld vliegticket en visum waarop een stempel ontbrak, tweemaal volledige electronische gecheckt waarbij telkens de ressortjes in m'n hart bleven piepen - ook in Syrirë kon men niets vinden en werd ik pas na uitgebreid gefouilleer doorgelaten. Zo werd de eerste vliegreis van m'n leven afgerond in een Airbus die veilig in Zaventem landde na een week leven in de transit van Damascus en in Amman, transit voor honderden getuigen in Baghdad en Irak wiens ervaring ik een klein beetje heb kunnen delen en op het internet vertolken. En Sattar? Neen die heb ik niet meer ontmoet, wel een boodschap achtergelaten om contact op te nemen.

Jan H.