I - TEORIE EN PRAKTIJK

Ons doel is de studenten reëel demokratiese vormen en metoden bij te brengen. Hen te besmetten met een demokratiese mikrobe. Wanneer de mensen dan later met niet-demokratiese strukturen te maken hebben, zal deze "demokratiese mikrobe" zich ontwikkelen.

Onze burgerlijke demokratie is nauwelijks nog meer dan een "formele demokratie". Het parlement is formeel nog een wetgevende macht maar iedereen weet dat het zwaartepunt van de macht elders ligt. Parlement, grondwet, justitie: het zijn allemaal "formeel demokratiese" vormen die de mensen echter afhouden van een inzicht in en een greep op de reële machten die de maatschappij beheersen.
Het binnenbrengen van "formeel-demokratiese" vormen binnen de studentenwereld betekent: de studenten voorbereiden op identificatie met een formele demokratie, dit is:een bedrog-demokratie.
De "formele demokratie" moet ten gronde bestreden worden, want zij is de uiterlijke facade die de essentiële krachten van het monopo-liekapitalisme verbergt. De formele demokratie is een geëigend wapen van het kapitalisme.

In een gemeenschap waarin de ekonomiese macht in steeds machtiger monopolies wordt gekonsentreerd, het politieke leven steeds verder af staat van de volksmassa, de volkskultuur door burgerlijke erzats wordt verdrukt, is de "formele demokratie" een legalisatie van de-ee toestand.
Een toestand die in totale kontradiktie is met de belangen van de volksmassa.
Öm die toestand te keren kan het volk maar één weg opgaan: zelforganisatie en zelf-aktie om het harnas van een autoritaire "for-mule-demokratie" te breken.

Wat Is voor ons demokratie binnen de studentenwereld?
Deze demokratie zal specifieke kenmerken dragen, omdat wij zijn In-gebet in een maatschappij die het volk zelf op steeds cynieser wij-ee manipuleert.
Onze demokratie zal dus haar vertrekpunt hebben in een massa die wordt gemanipuleerd, verblind, mak gehouden!

Tegenover manipulatie, stellen wij zelf-organisatie.
Tegenover verblinding, informatie en permanente discussie.
Tegenover makheid, stellen wij agitatie en aktie.

De grondslag van onze demokratie is dus niet: stemrecht voor alle , algemeen stemrecht op algemene vergaderingen. Wij willen binnen onze organisatie de volgende reële eisen voor ogen houden.
We moeten zeer frequent algemene discussies plannen op basis van gelijkheid - vrije discussie tot men een gemeenschappelijke basis heeft uitgewerkt.
Permanente informatie die als rechtstreeks doel heeft agitatie en aktie. De massa moet konkreet zelf voor haar eigen belangen strijden.

Op basis van vrije discussie een beslissing nemen die konkrete, militante aktie inhoudt.
Deze regel van demokratie gaat rechtstreeks in tegen elke vorm van formele demokratie en technokratie.

III - PERMANENT ENGAGEMENT

De direkteur van Kodak heeft ooit deze uitspraak gedaan: "We moeten er voor zorgen dat er geen intellektueel proletariaat ontstaat. Wanneer intellektuelen geen plaats bekleden, die met hun verstandelijke ambities strookt, dan gaan zij zich soms met maatschappijproblemen bezighouden."
Het studentensyndikdlisme moet er in slagen elk jaar 'n paar mensen af te leveren die van plan zijn zien voor de rest van hun leven met "maatschappij-problemen" bezig te houden, die de maatschappelijke inzet van de intellektueel aan de zijde van arbeiders, boeren en beambten, waarmaken.
Alleen permanente studie en aktie zal dit engagement mogelijk maken.

De planmatige strijd voor demokraties onderwijs, tegen kapitalisme en imperialisme is de enige waarborg dat deze konkrete strijd ook tijdens het beroepsleven zal worden doorgezet.

IV - PRIMAIRE EN SEKUNDAIRE KONTRADIKTIES

Primaire kontradikties zijn gelegen in de struktuur van de maatschappij zelf.

De universiteit is een doorgangsplaats, een vormingscentrum in funk-tle van de maatschappij. Het is vanzelfsprekend dat de kontradikties binnen de universiteit hun laatste betekenis slechts krijgen wanneer men de maatschappelijke dimensie erin betrekt.

De sociale afhankelijkheid van de student ten opzichte van zijn professor komt tot uiting in de metode (ex-catedra), in de programma-tie (door ideologiese en ekonomiese eisen van het siesteem bepaald) in de examens.
Wie deze kontradiktie op zichzelf aanpakt, zal niet verder gaan dan ••n opsieren van het siesteem: men ziet een aantal slecht-funktio-nerende aspekten aan het onderwijssiesteem en wil die veranderen.

De sociale afhankelijkheid aan de universiteit krijgt pas haar ware dimensie wanneer ze in funktie van de primaire kontradikties binnen de maatschappij wordt gezien. De sociale afhankelijkheid van de arbeiders ten overstaan van de bezittende klasse en die klassen waarvan de belangen dezelfde zijn (bv. managers). De ekonomiese afhankelijkheid werd aangevuld met een reeks politieke, Ideologie-de, sociale vormen van afhankelijkheid.
Hiertegen is bij de meeste studenten geen revolte: het wordt spontaan aanvaard. Aldus heeft de sociale afhankelijkheid van de student aan de universiteit als resultaat dat de sociale afhankelijkheid binnen de maatschappij spontaan als "normaal" wordt opgevat.

De geringe financiering van het onderwijs, is een sekundaire kontradiktie.
Primaire kontradiktie: de belangentegenstelling tussen bedrijfsleven en arbeiders. Gevolg: de regering, die een instrument is van de bezittende klasse als totaliteit, reageert op de noden van het bedrijfsleven, slechts in geval van "nood" op de noden der arbeiders.

De regering stelt jaarlijks vele miljarden ter beschikking van het bedrijfsleven (vb. Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid)
Het gaat hier om gemeenschapsgelden, in de vorm van kredieten, voor-schot, vrijstellingen, investeringsvoorwaarden aan privé-onderne-uiLngen geschonken.
Verder zorgt de regering ervoor dat het bedrijfsleven precies het ii.intal universitairen krijgt die het nodig heeft. "Anders zou het niet ekonomies verantwoord zijn." Het recht op onderwijs voor Iedereen (•= de belangen van de arbeiders) wordt aldus de facto ontkend.

Veringa, minister van onderwijs in Nederland: "Een te ver doorgedreven demokratisering, kan niet door de ekonomie gedragen worden."
Men moet de primaire kontradikties binnen de maatschappij analyseren en bestuderen om de draagwijdte van de universitaire problematiek te kennen.
Men kan dus niet altijd krampachtig vasthouden aan het apriori als zou men eerst de universitaire problemen moeten aanpakken (en alléén die) om dan geleidelijk en spontaan (!) tot de maatschappij-problemen te komen, die als 't ware wat verder liggen. Ze liggen niet op een ander vlak: dezelfde primaire maatschappelijke kontradikties werken in op de universiteit.

Het is vanzelfsprekend dat men moet beginnen met het opmerken van kontradikties. Veel studenten zien geen problemen. We moeten hen konfronteren met problemen en daarvoor lijken de kontradikties van de universiteit het best geschikt.
We moeten er echter zorg voor dragen dat we deze sekundaire kontra-diktie op tijd kunnen "stoferen" met hun wezenlijke inhoud die een inhoud van maatschappelijke kontradiktie is.

Het gaat hier om een dialektiese beweging: men moet krachten over universitaire en maatschappelijke problemen afwisselend laten spelen.

Laten wij als voorbeeld de ontwikkeling in Leuven nemen.

- Jaar 1965-1966. Gedurende heel het jaar akties voor Leuven Vlaams. Overheveling is de officiële sloganj"Walen buiten" de officieuse. Dus een zuiver universitaire problematiek.
- Jaar 1966-1967. Mei-revolte bewijst het onvermogen om alléén op de universiteit en de universiteitsproblemen in te grijpen. Nieuwe Temata: dekonfessionalisering, demokratie, anti-kapitalisme.
Het werkstuk wordt het ideologies-maatschappelijk "hoogtepunt" Dus een zuiver maatschappelijke problematiek! Men ziet het gevaar opduiken los te staan van de massa. Op de laatste militantenvergadering wordt de slogan gelanceerd: alle macht bij de fakultei-ten.
- Jaar 1967-1968. De eerste weken wordt alles op de fakulteiten gezet .
Het gevaar voor inefficiënt, korporalisties "gepraat" duikt op. Nieuwe ommekeer: beroepsleger, fascisatie van het regime, mono-poliekapitalisme.

Men moet er zorg voor dragen dat men door akties over de universitaire kontradikties de massa der studenten blijft bereiken. Men moet er zorg voor dragen dat men die massa steeds zo snel en efficiënt mogelijk tot inzicht brengt in maatschappelijke kontradikties door politieke aktie.

Groepen als Brug (Leuven), Politea (Nederland),links Eenheidsfront (Gent) hebben allen maatschappelijke kontradikties geanalyseerd: ze konden alléén een getrainde "kern" ploeg vormen. Een kader zonder massa.
Groepen als Fakulteitenkonvent, strekkingen in SVB-Nederland hebben alleen universitaire kontradikties durven aanpakken.
Dit leidt tot konformisme, korporatisme, bureaukratisme.

Er zijn veel mensen die alleen oog hebben voor de spektakulaire, succesvolle massa-akties.
Men loopt hoog op met "krietiese universiteit" "Teach in " "Volksverzameling" "Solidariteitsdemonstraties met arbeiders" "Zelfbestuur der studenten".

Men weet echter niet te begrijpen hoe deze successen gedetermineerd worden door analyse en discussie.

1. Ze zijn maar mogelijk wanneer men de krachten aan de universiteit op een goede manier heeft geanalyseerd.

Het is zinloos de kontradikties binnen de studentenwereld uit te spelen: ze zijn niet fundamenteel in zoverre de universitaire wereld geen levenslange socio-ekonomiese basis is voor de student. Een juiste politiek bestaat erin een eenheidsfront van studenten, volledig geleid door de progressieve beweging, op te richten tegen fundamentele tegenstrevers van buiten de studentengemeenschap.
De leiding nemen van dit eenheidsfront betekent:

- over het best getrainde, het meest militante en het meest teo-reties onderlegde kader te beschikken
- als eerste initiatieven en analyses naar voren brengen
- afzien van alle partij pretenties en geprefabriceerde, geautomatiseerde blokvorming.

2. Naast een goede analyse is een permanente ideologiese discussie binnen de progressieve beweging noodzakelijk.

Discussies over het monopoliekapitaal, de fascisering van onze regimes, de burgerlijk-ideologiese diktatuur aan onze universiteiten, de politieke betekenis van de paedagogiese verhoudingen. Er zijn heel wat progressieve mensen die deze discussies niet aanvaarden. "Laten wij ons bezig houden met de konkrete problemen naargelang die voor ons opduiken; als we die problemen uitwerken komen we automaties tot deze kern-discussies" zeggen zij. Wanneer zij deze discussies moeten doorvoeren in de progressieve beweging, dan is dit om ons apparaat voor te bereiden op de komende konflikten en gebeurtenissen.
Wanneer een arbeider wordt doodgeschoten, kunnen wij dit meteen in zijn socio-ekonomiese kontekst plaatsen: hoe het kapitalisme de belangen der monopolies behartigt en die der arbeiders in laatste instanties kapot slaat, hoe de fascisatie van het regime de monopolies beveiligt en de arbeiders neerschiet. Hoe de belangen v.m arbeiders en studenten elkaar raken, als sociaal onderworpen groepen, instrumenten in handen van de holdings.
Ons apparaat staat klaar om onmiddellijk naar de kern van de z.uik te slaan: pamfletten, redevoeringen, volksvergaderingen.
Wie dan nog "de problemen zoals die opduiken moet beginnen te analyseren en uit werken" komt zeker een week te laat.

Zondag 27 november '66 werd te Oudenaarde een landbouwer dood geslagen door de rijkswacht.
In Gent, Antwerpen, Brussel gebeurde niets omdat ... men het "steriele, teoretiese" gepraat over de gronden van de maatschappij nog niet had doorgemaakt.
In Leuven had men onmiddellijk klaar: "een totaal analyse, juiste radikale slogans, een aktieschema, een beschikbaar apparaat."
Men ging met alle organisaties praten en alle sloten zich aaneen voor een uitgewerkte aktie.

II - MEDEBEHEER

I - DE FEITELIJKE TOESTAND

1. Aan alle westerse universiteiten stellen wij het verschijnsel vast van de totale desinteresse der studenten tenoverstaan van kollektieve problemen.

Het lijkt dat ons siesteem, dat ekonomies gebaseerd is op de privé-rechten van een kleine kapitaal-groep, met een soort blinde, onontkoombare, domme macht een privé-ideologie oplegt aan al haar mensen. Alleen kwesties van onmiddellijk 'persoonlijk' belang vallen binnen de kortzichtigheid van de student: zijn kursus en zijn kollege, zijn amusement en zijn financieel beloftevolle toekomst. We kunnen hier nogmaals wijzen op de fundamentele kontradiktie tussen de hier aangestipte door het siesteem opgedrongen "privé-ideologie" en de arbeid, bron van materiele rijkdom en geestelijke ontplooiing der mensen, die steeds meer op kollektieve basis verricht wordt.

Samen met de desinteresse, stellen wij de onmondigheid van de student vast. Geheel de opbouw en de werking van de universiteit gaat uit van de premisse dat de student onmondig is. Het is een principe waarop de huidige struktuur en werking zijn gebaseerd. Sociaal gezien, heeft de student geen enkele reële invloed op de huizenbouw, op het bestuur der huizen, op het doel en gebruik der mensa's, op het verschijnen van kursussen of kollegediktaten, op het reglement dat hem door de universiteit met spontane autoriteit wordt opgelegd.
Binnen zijn fakulteit heeft hij niets in te brengen bij de abnormale overbelasting der programma's, bij de samenstelling der programma's, bij de inhoud en metode der eksamens, tegen het verbalisme van het onderricht, tegen het direktivisme van wetten, verordeningen en eisen, tegen de inhoud en het absolute gezag van de kursus . ..

2. Binnen deze feitelijke toestand kunnen wij twee kontradikties analyseren, die aanleiding geven tot "bewustzijn" van de doorsnee passieve student.

- Men wijst er de studenten voortdurend op dat zij de toekomstige 'elite' zijn.de hersenen van het land, de intelligentste 10 7 der jeugd, de geleerdsten, knapsten, slimsten.
Maar terzelfdertijd blijkt dat deze "slimme 10 %"niet slim genoug zijn om zelfs maar de elementairste vormen van demokratie in acht te nemen. Op het vlak van de demokratie, dit is het geheel van de objectieve verhoudingen tussen de mensen, worden zij als dom beschouwd en daarom ook dom gehouden. Op het vlak van de menselijke relaties, van de kollektiviteit - het fundament van de maatschappij als totaliteit - moeten zij niets weten, worden zij ondersteld niets te weten, wordt hen de kans ontnomen iets te weten ... en te doen.
Maar op het vlak van de kernfysika, de mikro-ekonomie en de franse romantiek, vormen zij het Hoge Intellekt van hun generatie. Deze kontradiktie is fundamenteel en hangt samen met de eisen die het neokapitalisme aan de universiteiten stelt. De ideologiese en sociale betekenis van deze kontradiktie werd nog niet genoeg naar voren gebracht en geanalyseerd.

- De studenten weten dat zij binnen een paar jaar een '"leidende" funktie krijgen in de maatschappij met een zeker "prestige" en "verantwoordelijkheid".

Aan de universiteit moeten ze zich echter blijven gedragen als onderdanige onopvallende konforme knechten.
Uit deze kontradiktie leert men dat er binnen onze maatschappij bazen en knechten zijn en dat men dit als normaal moet aanvaarden.

Aan de universiteit is de student knecht - de professor en de overheid is de baas. Binnen een jaar jaar zal de student ook het "recht" verworven hebben om baas te zijn en de scholieren, arbeiders, klanten worden dan zijn ondergeschikten. Het model van sociale afhankelijkheid wordt duidelijk ingeprent en blijkt later een fundament van -de klassenmaatschappij uit te maken.

3. Uit deze kontradikties komt voor een aantal mensen de noodzaak oprijzen om "mede te beheren", om zijn intellektuele potentialiteiten ook op het menselijk vlak in te zetten.

Dit bewustzijn is eerst gegroeid bij een minderheid van Studentan. Daar de overgrote meerderheid der studenten nog niet aan deze problematiek toe was, konden deze 'voorlopers' zichniettot de studen-tenmassa wenden, maar namen ze kontakt op met de overheidsinstanties.
Daar de kontradiktles het eerst werden ervaren langs konkreet ervaren tekorten om, gingen deze 'voorlopers' zich toeleggen op een aantal zeer -praktiese realisaties vooral in de sociale en dienstverlenende sektor.

II - POLITIEKE BETEKENIS VAN MEDEBEHEER

Medebeheer heeft niet alleen een prakties-techniese betekenis, maar bezit ook een politieke inhoud.
De minderheid die zich met medebeheer inliet, werd hier algauw, in de realiteit zelf mee gekonfronteerd.

Laten wij van die realiteit vertrekken.
In de beheerraad van de Leuvense mensa zijn professoren en studenten opgenomen. Sommige professoren hebben geen zin om zich grondig met dit beheer in te laten, de studenten blijken dan ook dikwijls tijdens de raadsvergadering beter op de hoogte te zijn.

De volgende dag lopen dezelfde studenten echter kollege bij dezelfde professor, die plots weer almacht en alwijsheid bezit en in een struktuur die de sociale afhankelijkheid van de student verzekert, optreedt.

De Berlijnse studenten werden opgenomen in de Senaat van de vrije universiteit. Ze kregen dus de 'hoogste' vorm van medezeggenschap. Vlug bleek dat zij niets anders deden dan een burgerlijke, reak-tionaire, mens-vreemde universiteit "mede te beheren". Hun "mede-beheren veranderde niets aan de struktuur, werkwijze en ideologie der universiteit. Zij beheerden een universiteit die niet de hunne was; daarom stapten zij over naar een zelfbeheer van een eigen universiteit, de kritiese universiteit.
Zolang de studenten geen fundamentele punten raken, mogen zij mee-beheren: dit soort volgzame meebeheren is zelfs nuttig voor de instandhouding van de reaktionaire universiteit omdat langs het medebeheer een hele reeks aanvallen op de reaktionaire kern, worden gekanaliseerd.

Wie technies-praktiese problemen als tuchtreglement, huisvesting, kursussen, gezag van professoren aanraakt, stelt gauw vast dat deze vervlochten zijn met politieke implikaties.
De universiteit is in al haar onderdelen een klasse-universiteit, die de struktuur, werking en ideologie aanneemt die de belangen van de heersende klasse dekken.

Wie langs technies-praktiese zaken om,tot een aanvallen van dazc "universiteitsopvatting" komt, stoot onmiddellijk op de scherpste  weerstand.
Zo kunnen we langs een aantal praktiese problemen, de klassebeteknis van de universiteit bloot leggen. Dan komt het erop alternatief met de klasse-betekenis tegengesteld aan de heersende klasse, op te stellen en uit te werken. Hiervoor verwijzen we naar het hoofdstuk over Krietiese universiteit.
Een aantal konsekwenties van dit politieke aspekt, dit klasse-as-pekt van het medebeheer moeten hier nog aangestipt.

1. In laatste instantie en als struktuur moet de overheid steeds de klasse-belangen der heersende klasse verdedigen. Zij zullen steeds de ... de "universiteit als domein der heersende bourgeoisie" veilig stellen, alle progressieve fraseologie ten spijt. Dit houdt in dat radikale en frontale konflikten met de overheid niet zullen kunnen ontweken worden.
Het konflikt is het krusiale probleem der progressieve studenten. In een konflikt laten de gezagdragers hun waar gelaat zien, komt gemakkelijk tot uiting welke klasse-belangen zij (op meestal verborgen manier) behartigen.
Omdat in een konflikt het klasse-karakter der universiteit, dat anders niet eens wordt vermoed, tot uiting komt, beginnen een hele reeks studenten voor "t eerst problemen te zien, na te denken en partij te kiezen.

In een konflikt moeten wij vooral de kollektieve praktijk der progressieve studenten benadrukken. We moeten samen met onze kern pamfletten schrijven, manifestaties en aanklachten organiseren, lijfelijke aktie voeren. Dit is zeer belangrijk voor de samenhang van de groep en voor de versteviging van het inzicht van elk van de leden.
Dit prakties agiterende en agerende, lijfelijk optredende, met handen grijpende aspekt van het konflikt, is het centrale, het noodzakelijke punt.

2. Het inzicht dat men andere belangen heeft dan de overheid en het inzicht in de kontradiktie tussen opgedreven rationaliteit en totale weigering van demokratie, heeft als resultaat dat de minderheid van "voorlopers" terug naar de massa keert. Alleen door de massa der studenten te informeren, op te roepen en te laten ageren, kan men iets afdwingen van de overheid» Alleen wanneer de massa geïnformeerd is en tot konkrete aktie wil komen, heeft het woord "demokratie" enige betekenis. Demokratie wil zeggen: door informatie tot aktie overgaan en zo aan inzicht in de objektieve verhouding tussen de mensen te winnen. Demokratie wi] zeggen: zelforganisatie van het volk. Daarom is zelfstruktuur ook de limiet waar wij naar streven. Het model van zelforganisatie van het volk is ideologies totaal tegengesteld aan het model van sociale afhankelijkheid in het kapitalistiese stelsel

Het begrip K.U. heeft zijn intrede gemaakt in alle nederlandse Universiteiten, er is geen studentenblad dat zijn inspiratie niet liet gaan in de richting van de "hiegieniese broedbak" die onze universiteit thans is.
Wat heeft men in al die drukte kunnen redden van de definitie der Kritiese Universiteit als de inbouw van een permanente maatschappijkritiek in de universiteit zelf?
"Kritiese Universiteit" is niets anders dan een proces van bewustwording. Ontdek het nut van het nutteloze!" - aldus een laatste amsterdamse publicatie die de teoretiese basis verder uitbouwt met de zin: "Een van de uitgangspunten van de K.U. is dat het iedereen vrijstaat er zijn ideeën over te hebben; de idee van de Kritiese Universiteit bestaat dus niet."

Het alternatief van de huidige universiteit kan niet zijn een kritiese universiteit. Ingebouwd in een klassemaatschappij, draagt de huidige universiteit noodzakelijkerwijs een reeks klassekenmerken. De universiteit draagt in al haar verschijningsvormen en uitingen de stempel van de bezittende bourgeoisie en de bevolkingslagen die dezelfde belangen hebben.
De klassekenmerken komen tot uiting in de bestemming die de universiteit aan haar leden meegeeft, in de ideologiese en kulturele inhouden die zij draagt, in de inhoud en de metodes van het onderricht dat zij verstrekt.

Het alternatief van een universiteit die door de bourgeoisie wordt gedetermineerd, kan niet zoiets zijn als een 'kritiese universiteit". Het enige alternatief is een universiteit die in haar funktie en in haar ideologie is gericht op de arbeidersklasse en de bevolkingslagen die dezelfde belangen hebben. Laten we proberen deze stelling uit te werken.

De sociale verhoudingen binnen de maatschappij worden afgespiegeld in de universiteit en vice versa; de sociale verhoudingen aan de universiteit bereiden de student voor op het aanvaarden van de verhoudingen binnen de maatschappij.
Hier moeten we twee kenmerken van de klassenstrijd aanstippen. Vooreerst de feitelijke opvatting die de mens als produktiefaktor beschouwt. De uitbuiting van de mens door de mens heeft als ekono-miese grondslag de mogelijkheid dat de ene mens de arbeidskracht van de andere opkoopt. Het kapitalisme koopt grondstof, arbeidsmiddelen en arbeidskracht. Om te konkureren zijn de kapitalisten genoodzaakt de arbeidsmiddelen en de arbeiders van hogere kwaliteiten te voorzien: de arbeiders krijgen onderwijs. De arbeiders, als toekomstige produktiefaktor, worden op een welbepaalde manier voor de produktie klaargestoomd in het onderwijs. Het onderwijs, als instrument van een klasse, vormt de mens tot een produktiefaktor met precies die kenmerken die de heersende klasse het best kan gebruiken.
Vervolgens de feitelijke verhouding van sociale afhankelijkheid. De kontradiktie tussen de klasse die de produktie beheerst en leidt en de klassen die alleen hun arbeidskracht voor produktie kunnen In zetten, vormt hier de basis. Het produktieproces is een kollektief geheel waar honderde mensen aan deelnemen. Het resultaat van dit proces, de produktie zelf, wordt echter door een privé upper-claBs in beslag genomen. Op dit model is de politieke afhankelijkheid, de kulturele afhankelijkheid, de sociale afhankelijkheid gebouwd. "Er zijn nu eenmaal bezitters en niet-bezitters, machtigen en machtelozen, deskundigen en onkundigen, professoren die kennis bezitten en studenten die geen kennis bezitten."

Onder deze gebruikelijke kreten wordt de diktatuur van de bourgeoisie over arbeiders, boeren, beambten en studenten onder woorden gebracht.
Deze twee kenmerken van de klassenstrijd krijgen we ook binnen de universiteit geprojekteerd.

We kunnen wellicht het beste een aantal konkrete dagelijkse feiten aanhalen waaruit blijkt hoe de student als een produktiefaktor, als een machine die aan bepaalde eisen voldoet, wordt beschouwd. Het aanleren van specialistiese feitenkennis en knepen. Ideologiese en kulturele dwang als het in acht nemen van bepaalde vormen, kledij, opvattingen. Absenties, aangewezen plaatsen in auditoria, examens waarbij geëist wordt te reproduceren welke begrippen de prof. gebruikt, welke indeling hij maakt, welke uitleg hij heeft gegeven.
We stippen ook een aantal feiten aan waaruit de sociale afhankelijkheid van de student blijkt.
Het absolute gezag van de kurzus, de afhankelijkheid van een strikt gedetermineerd programma, de totale afhankelijkheid van de prof (je weet waar je met hem best niet over praat, hoe je hem moet aanpakken, je weet dat hij je op het tentamen kan kraken.) het tuchtreglement, de massa-kolleges waar de prof door de omstandigheden zelf niets anders kan zijn dan een dirigerend pater familias.

Al deze kleine feiten, die' dagelijks indringen, hebben als resultaat dat wij spontaan, zonder refleksie of reaktie, de mens als produktiefaktor zien en de sociale onderworpenheid als normaal aanvaarden .
Laten wij dit wat siestematieser ontleden voor wat de inhouden, de ideologiese en kulturele sferen en de metodes betreft.

I - DE INHOUD VAN HET ONDERWIJS

1. De inhoud van het onderwijs is er de facto op afgestemd mensen om te vormen tot de meest bruikbare produktiefaktor die men wil inschakelen in de thans bestaande produktieverhoudingen. We halen hierbij een tekst aan van H. Tanaka, Het onderwijs in Japan, uit Recherches Internationales, nr 28 van 1960. "De ontwikkeling der produktiekrachten is noodzakelijk voor de kapitalisten om hun winsten te verhogen. Zij dienen dus - alhoewel gedeeltelijk - de kwaliteit der arbeidskrachten als element van de produktiekrachten, op te drijven. Het belang dat het ministerie van onderwijs eraan hecht om de kennissen met betrekking tot de natuurwetenschappen te ontwikkelen, stemt overeen met de noden van de monopolies in een nieuw stadium van ontwikkeling.
Maar de verbetering van de beroepskwalifikatie is onmogelijk zonder het verhogen van het algemene opleidingsniveau der arbeiders, wat onvermijdelijk meteen hun bewustzijn verhoogt en hun mogelijkheden tot strijd tegen het kapitalistiese regime.
De heersende klasse kan niet anders dan rekening houden met deze gevaarlijke ontwikkeling. Daarom past zij een onderwijspolitiek toe die erop gericht is in hoofdzaak noties bij te brengen die nuttig zijn voor de ontwikkeling der produktiekrachten terwijl het onderwijs op andere gebieden zodanig wordt georiënteerd dat dit bijdraagt tot de instandhouding der kapitalistiese produktieverhoudingen."

2. Aan de universiteit leren we "feiten" die ons als stabiele, te boek gestelde "dingen" worden ingepompt om die later bij gelegenheid weer integraal uit te pompen. Wanneer we "praktijk" leren, gaat het om een aantal knepen, een aantal automatismen, gedragspatronen.
Wij worden zo tot feiten-mensen gevormd die later in staat zullen zijn een feiten-techniek te behandelen. Dat wil zeggen dat wij binnen het bestaande produktiesiesteem, een partiële taak kunnen waarnemen. We hoeven echter niet in staat te zijn het produktiesiesteem zelf te analyseren en zijn konsekwenties af te leiden.
"De sociologen werden op een steeds enger wordend specialistenveld gedrongen. De maatschappij als geheel, waarop de vroegere grote maatschappij-teoretici zich toelegden omdat zij alle specialiteiten omsluit, is uit het blikveld van de sociologen verdwenen. De maatschappij als geheel wordt als vanzelfsprekend vooropgesteld en geignoreerd." Baran en Sweezy in Monopoly Capital.
De verfeitelijking, de feiten-specialisatie die de grondslag vormt van geheel ons onderwijssiesteem, heeft politieke konsekwenties. Deze verfeitelijking staat tegenover het aannemen van een wetenschappelijke analysemetode. Tegenover het huidige feitenonderwijs dat abstrakt en dirigisties is, moeten wij een kollektieve teoretiese arbeid der studenten stellen die bestaat uit lektuur, konfrontatie en discur.fie en waarbij de professor als technies raadsman optreedt die de metodologiese geldigheid van de wetenschappelijke stellingen onderstreept. Een kollektieve teoretiese arbeid die de sociale praktijk van het beroepsmilieu reeds in zich betrekt.
Een algemene metodologie en een kollektieve praktijk stellen ons in staat een geheel als probleem te zien en te analyseren. Ze stellen ons in staat de maatschappij als struktuur in vraag te stellen en te analyseren. Dit zal door de heersende klasse - en dus door de staat als haar instrument - bestreden worden als een bedreiging voor haar voortbestaan.
Jean-Pierre Milbergue in Temps Modernes van april 1965: "De verfeitelijking van de kennis is slechts een nevenresultaat v.m de opvatting over de mens als feiten-producent, als arbeidskracht, als produktiekracht. De verfeitelijking van de kennis is een noodzakelijk resultaat van een regime dat gebaseerd is op de uitbuiting van de mens door de mens."

3. De inhoud van het onderwijs zelf, de "wetenschappelijke" kennis heeft veelal reeds een klassebetekenis.

Verder zijn aan het afgeleverde diploma een aantal konsekwenties verbonden: men is meestal genoodzaakt een beroepspraktijk uit te oefenen in dienst van de heersende klasse.
Dit klasse-aspekt van de universiteit is reeds voldoende bestudeerd opdat we hier met een aantal voorbeelden kunnen volstaan. Het "Air Force and Army Chemical Corps" heeft sinds '62 kontrakten afgesloten met de universiteiten van Pennsylvenia, Delware, Brown, Illinois, Cornell en Utah. Scheikundigen en biologen bereiden de chemiese en biologiese oorlog in Vietnam voor.
Het pentagon heeft een aantal psychologen opdracht gegeven 'de reak-tie van de publieke opinie te bestuderen in geval van gebruik van bakteriologiese wapens'.
Sociologen en psychologen worden in grote ondernemingen gebruikt om revolterende arbeiders op te sporen en uit te schakelen, om elke sociale arbeidersbeweging te voorkomen.
Bij de studie van talen en litteratuur wordt de kunst van een bepaalde tijd losgemaakt uit zijn sociale grond. Deze "abstrakte" kuituur boven de klassen verheven, komt overeen met de metafiesie-se ideologie der heersende klasse. De kuituur komt wezenlijk voort uit het leven en de strijd der verschillende klassen. Studenten in de geneeskunde krijgen patiënten 'voorgeschoteld' die helemaal losgemaakt zijn uit hun sociaal milieu. Zij worden herleid tot objekten, geldend voor feiten-studie. De benadering van de mens als objekt, los uit zijn sociaal milieu, is een burgerlijke benadering die de uitbuiting van de mens door de mens als basis heeft.
Juristen studeren het recht dat in een klasse-maatschappij niets anders kan zijn dan de wettelijkheid van de heersende klasse. Opgenomen in het grote bedrijfsleven moeten zij binnen deze 'wettelijkheid' de paden zoeken naar de grootste winstmogelijkheden van de heersende klasse.

II - DE IDEOLOGIESE EN KULTURELE KLASSE-INHOUDEN

De ideologiese en kulturele druk die uitgaat van de universiteit drijft de student naar de bezittende en leidende klassen toe. Ideologie en kuituur worden meestal als neutraal en 'algemeen menselijk' voorgesteld. Ideologie en kuituur zijn echter steeds het produkt en de uitdrukking van een bepaalde klasse. Akademiese plechtigheden, recepties, kongressen, kontakten met koningen, ministers en industriële leiders. De inrichting der gebouwen en prive-vertrekken. De akademiese vormelijkheid, houdingen, taal en verschijning.
Dit alles schept een kulturele en ideologiese sfeer waarin duidelijk is aan welke kant de studenten moeten staan.
De ekspliciete ideologie van de meeste professoren is de ideologie van de heersende klasse. Professoren worden rijkelijk betaald door het grote bedrijfsleven, treden als raadgevers van regering en parlement op, worden als officiële teoretici van het regime erkend. Dit is de oorzaak noch gevolg,maar een uiting van het feit dat de meeste professoren zich op het standpunt van de heersende klasse stellen.
De ideologie van de heersende klasse heeft als basis: de noodzaak tot rust, passiviteit, gedweeheid van de arbeidende massa. Dit is de ideologiese voorwaarde tot het in stand houden van een regime van zo goed mogelijk verholen uitbuiting. Het moet een revelerend eksperiment zijn om een aantal jonge arbeiders naar de universiteit te sturen waar ze een gesprek hebben met de rektor, een paar officiële diensten aflopen, een akademiese plechtigheid bijwonen, een kollege bijwonen volgen, een paar dagen de ideologie en de kuituur van de universiteit over zich heen laten gaan. De botsing met hun arbeidersideologie moet totaal zijn.

De ideologie der arbeidersklasse is een ideologie die voorkomt uit de klassenstrijd, zolang de arbeiders de afhankelijke, uitgebuite klasse zijn.
De ideologie van de heersende klasse lijkt het soms te halen: de arbeiders lijken rustig, passief en gedwee. De ideologie der bourgeoisie kan op een bepaald ogenblik de arbeidersideologie in sterke mate overvleugelen en onderdrukken. Men kan daar echter nooit uit besluiten dat de arbeiders de ideologie der burgerij hebben overgenomen. Dit is gezien hun objektieve materiële positie onmogelijk en dit blijkt ook tijdens krizissen, recessies en revoltes.

III - METODE ONDERWIJS

De metode van het onderwijs brengt de sociale afhankelijkheid, bestaande in de kapitalistiese maatschappij, over in de universiteit. De analyse van de metodes moet dan ook onmiddellijk verwijzen n.i.n het model der sociale afhankelijkheid dat binnen de maatschappij bestaat.
Zonder dit laatste element blijft men op het vlak van de psycholo giese revolte en de akties die daaruit voortkomen hebben alleen als doel de "scherpe kanten' van het systeem af te ronden.

a. Het geinstitutionaliseerd gezagspatroon

Het 'absolute' gezag van de professoren en overheid, tegengesteld aan het princiep van de vrije discussie op basis van gelijkheid. Dat dit 'gezag' aan de universiteit gemakkelijk kan geprovoceerd worden tot een 'autoritaire macht' werd in zowat alle steden bewezen.
De konflikten spelen zich af tegen een bepaald professor of tegen de instelling en haar administratie in het algemeen. Deze konflikten zijn onontkoombaar omwille van het klassekarakter van de universiteit.
We hebben er reeds op gewezen dat de universiteit als instelling en een groot gedeelte van haar professorenkorps, ideologies en sociaal tot de heersende bourgeoisie behoren. Zij waken over het klasse-karakter van het professorenkorps van de universiteit wat ze dan tot uitdrukking brengen met "akademiese waardigheidsnormen, de mores van de alma mater, het respekt voor de onaantastbaarheid van het professorenambt."
Het zijn precies deze kenmerken die het ideologies patroon van de universiteit vormen, een ideologie die de Ideologie van de bourgeoisie is, ons afstemt op, richt naar en geestelijk opneemt in de Bfeer van de bourgeoisie.
Dit alles gebeurt niet 'rationeel verwerkt' maar door het feit dat de universiteit en de meesten van haar professoren een integraal deel uitmaken van de bourgeoisie kunnen zij onmogelijk 'spontaan' een andere ideologie verspreiden.

Aldus krijgt het gezag en de autoriteit een politieke dimensie, dat wil zeggen zij zijn een instrument in handen van een bepaalde klasse tegen de andere klassen.
We moeten elk konflikt met professoren en administratie tot zijn uiterste grens drijven: tijdens krisissen krijgt men het ware gelaat te zien van de heersende klasse die zich anders verschuilt achter een liberaal-humanistiese woordenschat.
Tijdens konflikten moet men macht gebruiken, moet men zichzelf stellen tot autoriteit die de ideologiese en socio-ekonomiese positie van de heersende klasse afschermt.

Aldus blijkt dat ook het 'oplossen van konflikten door overleg' een illuzle of bedrog Is. Dit overleg kan op geen enkele manier de ideologiese en sociale klasse-positie van de administratie in het gedrang brengen. De studenten kunnen zich ten hoogste 'eervol' neerleggen bij de klasse-positie van de universitaire instelling. Een tweede gevaar bij het aangaan van een konflikt is, dat men alles op het psychologiese vlak houdt. Gezag en autoriteit kunnen inderdaad een aantal wrijvingen met de individuele vrijheidszin verwekken. Deze psychologiese reaktie heeft een sterk model als basis: de gezagsstruktuur binnen het familiekader.
Een zelfde gezagsrelatie zal later teruggevonden worden tegenover het bureaukraties overheidsapparaat.
Men moet deze psychologiese zijde onmiddellijk doortrekken naar de politieke en maatschappelijke dimensie van het konflikt: de autoriteit beschermt, in een refleks van zelfbehoud, de heersende klasse en haar ideologie waar zij deel aan heeft.

b. Sociale afhankelijkheid

De institutie, de machinerie van de universiteit zelf determineert de student tot een positie van sociale afhankelijkheid. Iedereen is afhankelijk van de gedoceerde kurzus, de blinde gestolde Waarheid; het is een beweging in één richting: van boven uit kurzus of boek wordt kennis gedropt.
Over het hele jaar wordt een afhankelijkheidssfeer gekreeerd alleen al door het doel van de studie: het eksamen. Het eksamen dat in onze struktuur in laatste instantie een totaal willekeurig eenzijdig proces is. De arbeider wordt bij zijn baas op het matje geroepen, de dorpeling wordt door zijn pastoor berispt, de burger verschijnt voor een ambtenaar van het apparaat, de student verschijnt voor zijn prof. Dit zijn uitingen die in zichzelf zonder betekenis zijn, maar die een duidelijke politieke dimensie krijgen in een systeem waarin de sociale afhankelijkheid van de werkende mensen tenover-staan van de leidende klasse een premisse is.
De student is sociaal afhankelijk ten opzichte van zijn prof naar wiens Absolute Waarheid hij zich moet richten, naar wiens psychologie hij zich te plooien heeft, wiens ex-cathedrametodes hij als een soort geestelijk dienaar moet ondergaan.

Men zal dit opnieuw in de psychologiese en personalistiese hoek duwen: iedereen heeft menselijke gebreken, er zijn fouten die nu eenmaal inherent zijn aan alle groeperingen van mensen enzovoort. We moeten de nadruk leggen op de struktuur, op de blinde machinerie van het onderricht met zijn determinanten: kurzus, eksamen, eks-cathedrametode, een onderricht dat zijn ware dimensie maar blootgeeft wanneer men het beschouwt in een maatschappij die helemaal wordt bepaald door strukturen, machinerieën van afhankelijkheid. We moeten de politieke betekenis van de feiten analyseren: hoe ze allen dezelfde kant uitgaan, eenzelfde 'instelling' van de student als gevolg hebben, een instelling die 'toevallig' de levensnoodzakelijke voorwaarde is van de bestaande kapitalistiese produktie-verhouding. Deze verhouding is die tussen een bezittende klasse en de groepen die aan haar belangen zijn gebonden en aan de andere kant een grote massa die niets anders bezit dan haar arbeidskracht. De voorwaarde is: politieke, sociale, ideologiese, kulturele afhankelijkheid van de volksmassa ten overstaan van de heersende klasse.

c. Abstraktie en Fraseologie

Tot de ideologiese uitrusting van de heersende klasse behoort Bindf eeuwen een spekulatieve abstraherende metafiesiese teorie. Deze ideologie is steeds een wapen om het bestaande bestel te verdedigen.
Het is de praktijk, de levende aktie, die een bestel kan omverwerpen. De metafisika, de spekulatie, de mystiek sluiten zich zoveel mogelijk af van de levende praktijk. Daardoor schakelen zij de stuwkracht voor maatschappelijke omwentelingen uit.

De teorie wordt losgemaakt van de levende praktijk en wordt aldus de mogelijkheid van konkrete maatschappelijke omwentelingen ontnomen. De teorie resulteert in een reeks metafisiese 'eeuwige waarheden' die door hun 'blijvende' karakter de bestaande orde bestendigen.

De basis voor deze ideologiese bovenbouw is de ekonomiese opsplitsing tussen de produktiemiddelen bezittende klasse en haar medebestanders en de massa van het volk die alleen haar arbeidskracht kan te koop aanbieden.
Eenzelfde opsplitsing scheidt- de heersende burgerlijke ideologie en kuituur af van de levende praktijk van de volksmassa. De siestematiese vernietiging van de volkskultuur was een noodzaak voor het siesteem. Het bracht een opgelegde, ontsmette in het bestel geïntegreerde pseudo-kultuur in de plaats die op de heersende klasse is afgestemd.

kultuurcentra, officiële kultuurorganisaties, T.V., magazines. De vernietiging van eigenlijke kuituur werd vooral bewerkt door de scheiding tussen totale en partiële rationaliteit. Iedereen loopt tot 16 jaar school en is in staat gedurende deze tijd een aantal kennissen te verwerven denkmetodes aan te leren. Geheel deze rationaliteit wordt echter uitsluitend gericht op partiële onderwerpen, ïotaal-kritiek en totaal-analyse wordt niet aangeleerd. Het geheel der maatschappelijke struktuur blijft rationeel 'onderontwikkeld gebied' terwijl deelproblemen rationeel 'hyperbewerkt' worden.

Wanneer we vastgesteld hebben dat de teorie en de ideologie van de heersende klasse langs honderd kanalen onze universiteiten determineren, komt het erop aan de alternative pool aan te duiden.
De specifieke ideologiese uitrusting van de arbeidersklasse bestaat uit solidariteit en bewustwording door klassenstrijd. Er is geen teorie los van de levende praktijk. Integendeel, de aktie zelf plaatst de arbeider als uitgebuite en misleide groep tegenover een siesteem dat door zijn funktioneren zelf de mens als produktiefaktor beschouwt en de maksimale winst als enig doel heeft.
De kontradiktie blijft permanent aanwezig en komt soms tot eksplosie, wanneer een aantal objektieve faktoren meespelen. Deze aktie zelf resulteert in klassebewustzijn, kuituur ideologie. Dat deze ideologische momenten moeten uitgewerkt worden door intellektuelen of intellektueel gevormden spreekt voor zich.
Het bewustzijn van de kubaanse landarbeiders, de teorie van Lenin en Mao Tse Toeng, de revolutionaire strijdliederen, poëzie, romans, het opbloeien van volkskultuur: dat alles vormt de ideologie van de arbeidersklasse, gewonnen uit de praktiese strijd en aktie.

IV - PRAKTIJK

Nadat we uitgemaakt hebben dat de ideologie, metode en inhoud van de universiteit een klasse-betekenis hebben (uitingen zijn van de burgerlijke ideologie) proberen we te formuleren wat hun alternatief is binnen de arbeidersideologie en arbeidersbeweging. We moeten nu in de praktijk konkrete voorbeelden aanhalen waarin de burgerlijke ideologie speelt en daartegenover modellen formuleren die hun radikale tegengestelde zijn.

De kurzus als Vaste Waarheid, en als ex-cathedra-objekt.
We kunnen voorstellen een aantal wetenschappelijke publikaties op te geven, waar we dan één werk uitkiezen om het in kleine groepen te analyseren en te discussieren. Een assistent of professor, niet altijd dezelfde moet,aanwezig zijn als technies raadsheer, niet als gespreksleider.

Het eksamen dat hierop volgt zou van een heel nieuwe aard moeten zijn.
De student brengt een onderwerp naar voor dat hij speciaal heeft doorgenomen; wellicht kan men ook een klein rapport uitbrengen.

De programnatie zou moeten bepaald worden door professoren, assistenten en studenten; het programma bevat een kern van verplichte vakken terwijl de student zelf een aantal willekeurige andere vakken kan kiezen.

Maatschappijkritiek moet binnen de universiteit gebracht; het organiseren en uitzoeken van deze kritiek moet echter door de studentenorganisaties zelf gebeuren.

De studenten maken thans een tesis; daarbij zijn ze reeds gedetermineerd door hun universitaire opleiding en met name door een feiten-onderwijs, een afwezigheid van maatschappelijk inzicht en een individualistiese metode.
Tesissen kunnen gemaakt in collektieve arbeid tussen bv. een psycholoog, socioloog en ekonoom; men kan een onderwerp nemen dat maatschappelijke kontradikties raakt.

Een werkgroep van een fakulteit kiest een zeer specifieke kurzus uit. Men kiest er een die veel elementen insluit: een professor die een machtspositie bekleedt binnen de politieke of ekonomiese wereld, die zeer autoritaire onderwijsmetodes gebruikt, die ideolo-gies zeer reaktionair is gedetermineerd, die een inhoud aan zijn kurzus geeft die de overleving van het kapitalisme als doel stelt. Deze werkgroep discussieert en schrijft een kuvzus-kritiek, een uitvoerig dokument waarin zeer siestematies inhoud, metode, ideologie en maatschappelijke opvatting van de kurzus wordt geanalyseerd.
Dit rappoort wordt onder alle studenten verspreid en dient als basis voor discussie onder studenten en met professoren.

Men kan aan de hand van de kurzus ongeveer weten wanneer een prof een bepaald onderwerp zal behandelen. Soms wordt van een relevant hoofdstuk een zéér ideologiserende klasseinterpretatie gegeven. Een werkgroep kan dit hoofdstuk vooraf bestuderen en analyseren. Men kan aldus een georganiseerde discussie aangaan met de professor, wanneer hij dit onderwerp in het kollege behandeld.

We kunnen nu reeds parallel-seminaries inrichten over onderwerpen die niet aan de universiteit worden behandeld.
De studenten nemen zelf een initiatief en vragen de medewerking aan progressieve assistenten en professoren.
Men kan ook een buitenlandse prof of deskundige uitnodigen.

iV - DE SYNDIKALE ORGANISATIEVORMEN - Boven

I - GRONDSLAGEN

De syndikale aktie komt voort uit het inzicht in de histories bepaalde kontradiktie tussen de gewone 'werkende' massa en de heersende groep met zijn eigen ideologie, organisatievorm, schemata. De belangen van de werkende massa zijn, binnen ons stelsel, radi-kaai onverzoenbaar met belangen van de heersende upper-class. Laten we een aantal kontradikties tussen de werkende massa en de heersende upper-class opsommen.
De behoefte aan zoveel mogelijk produkten roor 'de levensvoorziening tegenover de behoefte aan maksimale winst. De kollektieve arbeid van de mensen en de private toe-eigening door een upper-class. De behoefte aan totale mens-ontplooiing tegenover de behoefte aan eng-gespecialiseerde robotmensen.

De syndikale organisatie is de organisatievorm die de strijd van de massa voor haar belangen optimaal vorm geeft.
De belangen van de massa zijn radikaal tegengesteld aan de belangen van de upper-class. Daarom is de organisatie»vorm ook totaal en radikaal verschillend.

De organisatie van de heersende klasse beoogt een perfekte status-quo, de stilstand, het stilzwijgen, de onwetendheid, de passiviteit.
Bureaukrat ie,dirigisme, formalisme en formeel-parlementarisme zijn organisatievormen die het beoogde doel der status-quo perfekt waarmaken. Organisatories en ideologies behoren deze vormen tot de wapens van de heersende klasse.

We moeten deze vormen niet alleen afwijzen, maar ook nauwlettend gadeslaan of ze niet ongemerkt in onze organisatie binnendringen.

Omdat wij in een maatschappij leven waarin bureaukratie, dirigisme, formalisme en formeel-parlementarisme werkelijk excessieve vormen aannemen, is het zeer moeilijk onze organisatie zuiver te houden. We moeten ons permanent met zelfkritiek ter' zake bezig houden.

Welke eisen worden nu aan onze organisatie gesteld? Onze organisatie moet de aktieve mobilisatie van de studentenmassa voor haar eigen belangen mogelijk maken.
Onze organisatie moet in staat zijn de gronden van de problemen aan te wijzen in de ekonomiese verhoudingen en hun sociale resultaten.

Daarvoor is een ideologies-getrainde en op de praktijk afgestemde kern nodig. Een kern die mensen aanspreekt door zijn praktijk,zijn konkrete aktie en die deze mensen ook teoreties kan aangrijpen door een fundamentele analyse der verschijnselen.
Wij moeten onze aanhang opbouwen, beetje bij beetje moeten wij een militante groep formeren. We moeten onze aanhang verwerven, veroveren. Deze aanhang moet gesmeed worden in de permanente ideolo-giese strijd binnen onze groep en in de permanente aktie-strijd van onze groep naar buiten toe.
Deze groep is het sluitstuk en de kern van onze organisatie. Alleen deze groep zal immers een re'ele betekenis hebben in de later strijd binnen de maatschappij: het aantal mensen dat inderdaad wil werken aan de voorbereiding en de analyse van een nieuwe maatschappij zal niet zo hoog oplopen. We moeten ons geen illusies maken over "duizende" effektieve aanhangers binnen de studentenwereld.

Strategies stemmen wij onze organisatie dus af op een beperkte militante of getrainde groep, die een paar honderd mensen kan bevatten.
Strategies, dit wil zeggen in onze algemene, fundamentele plannen, stemmen wij ons niet af op duizende leden.

Op het vlak van de taktiek' echter is onze eerste en belangrijkste bekommernis:zo veel mogelijk studenten bereiken.

De verwezenlijkingen, akties, bijeenkomsten naar buiten toe moeten op alle studenten zijn gericht, we moeten er iedereen proberen bij te krijgen.
Dit houdt in dat wij afstand doen van alle uiterlijke partij pretenties. Onze partij op de voorgrond willen plaatsen, steeds op de eerste rij willen staan, partij-sukses najagen is verkeerd. Dit houdt in dat wij alle ruzies met andere organisaties vermijden. Wij moeten er dus angstvallig op letten nooit officieel en struk-tureel in het krijt te treden tegen andere organisaties. Verkiezingen zijn een struktureren van partij-ruzies die volmaakt sekundair zijn omdat partijvorming binnen de studentenwereld niet gebeuren op objektieve, materiële gronden. Waarom is een "rechtse" SVB-er bij SVB en een "linkse" VNSU-er of NSA-er niet?
Dit houdt in dat wij een aantal akties moeten beginnen die zich tol de hele studentenmassa richten en hen op de meest sensibele punten grijpen. Het zou verkeerd zijn dit niet te doen "omdat iedereen daaraan werkt" of omdat dit "geen progressief onderwerp is". Leuven Vlaams, Beursbezuinigingen en Ontdubbeling Brussel zijn uiterst belangwekkende voorbeelden.

Naar binnen de organisatie moeten wij zoveel mogelijk kwalitatief werken: we stellen hoge eisen voor de praktijk der militanten, voor de ideologiese discussie en voor de persoonlijke teoretiese studie. De militanten moeten kwalitatief inzake maat schappij-teorie beter geschoold en getraind zijn dan hun potentiële tegenstrevers.

Naar buiten toe moeten wij zoveel mogelijk openstaan voor nieuwe mensen, hen aanspreken, meningen vragen, discussieren. We moeten ons, als militant, zoveel mogelijk op de andere studenten richten.
Het zou kunnen dat de syndikalisten, door een doorgedreven training een uitgelezen en sektariese groep gaan vormen.
Dit moet voorkomen worden door deze syndikalisten hun plaats te wijzen in de aktie en diskussie met de massa.
Op de buitenstaanders maakt deze taktiek de beste indruk:men ziet een ernstig werkende, teoreties en prakties aktieve groep die wel klein is, maar toch blijkbaar openstaat voor iedereen; die wel als ekstremisten worden beschouwd, maar die toch blijkbaar een rationele en beheerste teorie ontwikkelen; die wel een eigen ideologie opbouwen maar die toch blijkbaar met iedereen diskussieren zonder dogmatiese hooghartigheid.

Laten we het ontstaan van de syndikale beweging te Leuven als voorbeeld nemen van de opbouw van een syndikale organisatie.

- Te Leuven had het katoliek vlaams hoogstudentenverbond een 13000 tal leden, die een ongeordende, ongekende, willekeurige massa vormden. Men sloot aan om traditionele of sekundaire redenen.
Er kon dus geen sprake zijn van een bewuste lijn, een betekenis, een gerichte kracht. Het beste was niemand tegen het hoofd te stoten, onder zijn leden een soort status-quo te handhaven. Bureaukratie en formalisme, wapens die ook de status-quo van de heersende klasse waarborgen, waren inherent aan de organisatie.

- In deze struktuur werd een kern opgebouwd van een 6-tal mensen die een organisatie wilden die militant, radikaal, geëngageerd voor de rechten van de massa zou strijden.
Deze kern kon een enorme invloed uitoefenen door het feit dat zij de publikatiemedia in handen hadden en die ook siestematies voor het verspreiden van hun ideeën gebruikten.

- De oude struktuur verzette zich tegen deze ontwikkeling die spanningen, discussies, strijd binnen de vereniging teweegbracht en die dus de status-quo zou doorbreken en het onsamenhangend geheel der 3000 leden zou versnipperen.

- De kern syndikalisten dreef zijn eigen teoretiese onderlegdheid op; ze bleven uiterst radikale en militante teksten publiceren: ze gingen elk kompromis tegen en kwamen daardoor in permanente diskussie en teoretiese strijd terecht.
Het resultaat hiervan was dat een 50-tal "potentiële" syndikalisten zich sterk aangetrokken voelde door deze manier van handelen; dat een 100 a 200 mensen sympatie hadden voor de radikale "ketters" en dat honderde studenten zich als gevoelstegenstander van dit soort extremisme opwierpen.

- Waarom kon de syndikale kern niet in het hoogstudentenverbond blijven om het van binnen-uit te radikaliseren?

De leden van de vereniging blijven bijeengegaard op een zuiver willekeurige en toevallige basis; het is een verzameling van links en rechts en die daartussen in. Mensen die radikaal over maatschappij-vernieuwing willen nadenken en hieraan willen bouwen, kunnen midden zo'n willekeurige groep geen gunstig klimaat vinden.

De vereniging zou steeds een rem blijven zetten op de vrije ontwikkeling van de radikaal syndikale beweging. Omwille van een instinkt tot zelfbehoud, dit is tot behoud van 3000 willekeurige leden, moet de vereniging telkens opnieuw een kamp beginnen tegen de ekstreme-syndikalisten.

Voor het instand houden van een heterogene massa-vereniging is het noodzakelijk bureaukraties en dirigisties te werken. Bureaukratie en dirigisme sluiten immers discussie, botsing en ideologiese strijd uit. Het is duidelijk dat een syndikale beweging niet kon leven binnen zo'n struktuur.

- De syndikale beweging moest zich afscheiden van de oude vereniging om haar eigen doelstellingen levend te houden.

Waarom heeft die beweging dan sukses gehad?

Vooreerst omdat de kaders een jarenlange permanente strijd achter de rug hadden zowel op het ideologiese vlak binnen de oude vereniging als op het praktiese vlak van de massa-mobilisatie naar buiten toe.
Dit is zeer belangrijk. De kaders waren reeds getraind in de praktijk en hadden in de praktijk een zekere erkenning bij de studenten afgedwongen. Dit was een absolute voorwaarde voor het sukses. Men moet dus niet automaties de taktiek van: "afscheuren met de radikale vleugel" lanceren.

Ten tweede omdat men een aantal zuiver materiële omstandigheden aanwezig vond .
De radikale syndikalisten hebben steeds de beschikking gehad over een weekblad waarin ze hun ideeën konden formuleren en laten in-druppen.

De syndikalisten hebben steeds een gemeenschapshuis gehad waar een permanente kern aanwezig was en waar iedereen bijeen kon komen.
Publicaties en gemeenschapshuizen zijn van uitzonderlijk belang. De betekenis moet grondig worden ingezien.

Ten derde omdat men tenoverstaan van de vroegere "moedervereniging" een juiste politiek voerde.
Men heeft zich niet opgesteld tegen deze vereniging maar zoveel mogelijk een politiek van samenwerking op de gemeenschappelijke interesse-gebieden voorgesteld. Na een maand had men een perfek-te samenwerking, die echter gebeurde op een basis die enorm ver verheven was boven het peil dat men vóór de scheiding bereikte.
"We moeten eerst definitief uiteengaan, vooraleer we ons verenigen."

Ten vierde omdat men, voor alle problemen die in de studentenwereld rezen, de meest grondige analyse kon naar voren brengen. Men was kwalitatief een stap vooruit.

II - ORGANISATIE-SCHEMA

De konkrete organisatie rust op twee pijlers.
De ene pijler wordt gevormd door de fakultaire kernen.
De tweede pijler wordt gevormd door de studie- en aktiekernen.

Fakulteitskernen

We proberen in elke fakulteit een tweetal syndikalisten te vinden. Met hen wordt gediscussieerd over de grondslagen van de beweging, ze moeten deelnemen aan een paar konkrete akties.
Daarna wordt hen gevraagd een militantengroep samen te stellen van een 10-tal mensen uit de fakulteit.
Met deze groep nieuwe mensen wordt opnieuw in een vrije discussie van gedachte gewisseld over de bedoeling van de progressieve studentenvereniging; deze groep moet onmiddellijk een aantal konkrete akties formuleren.

1. De meeste mensen hebben een gebrek aan zelfs de meest elementaire politieke scholing. Dit kan ook moeilijk anders, waar zouden ze die gekregen hebben.
Daarom moet men bij een eerste kontakt vooral proberen het bewustzijn te wekken van de sociale afhankelijkheid en sociale niets-waarde van de student (overladen programma's, gezag van de kursus,

gezag van de prof, reglementen en eisen, nutteloosheid van bepaalde vakken) Dit kunnen de mensen zelf vaststellen. De kadermensen moeten deze feiten dan stellen in hun fundamentele dimensie: de kapitalistiese maatschappij gebaseerd op winst en uitbuiting, sociaal gekenmerkt door totale afhankelijkheid. Zie hierover de stukken over Krietiese Universiteit en medebeheer.

Een ander punt dat men moet naar voren brengen is de greep van het monopolie kapitaal op het onderwijs. Het latere beroepsleven, de financiële bindingen van de universiteit, de funktie van bepaalde professoren, de universiteit als dienstcentrum voor de grote industrieën, kunnen hier als voorbeeld gevonden worden. Van hieruit moet men de sprong maken naar het monopoliekapitaal als rechtstreekse tegenstrever van de arbeiders om zo onmiddellijk de gemeenschappelijke tegenstrever van arbeiders en studenten aan te geven.

2. Men moet de mensen zo snel mogelijk inzetten voor konkreet mi-litantenwerk.
Verspreiden van pamfletten naar aanleiding van specifieke fakulteits-toestanden of van meer algemene problemen.
Verkopen van het syndikaal blad: het aanspreken van mensen en hen een bepaald artikel voorstellen, werkt zeer propagandisties,

3. Bijeenkomsten met de fakultaire kern waarop de basisteksten over Krietiese Universiteit; politieke betekenis der pedagogiese verhouding; medebeheer en zelfbeheer worden bediscussieerd en in ak-tie omgedacht.

De beweging van de basis, wordt opgevangen in de fakulteitskernen. In de fakulteitskernen worden de konkrete problemen die dagelijks bij de studenten sluimeren, gekristalliseerd. Wanneer de militanten de basisteksten doornemen, zullen zij plots inzicht krijgen in een reeks problemen die tot dantoe nog verborgen waren. Hun aktie moet die problemen ook wakker schudden bij de medestudent.

De algemeen universitaire en maatschappelijke problemen worden langs de fakulteitskernen doorgeseind naar de basis.
Een hele reeks algemene en fundamentele maatschappij problemen (vanaf fabriekssluit ing tot fascisatie van het regime en bezoek van de Sjah van Perzië) worden alleen door de meest politieke studenten geanalyseerd. Deze problemen moeten onmiddellijk geschematiseerd en uitgelegd en aan de gehele studentenmassa ter discussie en ter aktie voorgelegd. De schakel tussen centraal bureau (politiek) en massa wordt gevormd door de fakulteitskernen.

De fakultaire kern is dus het sluitstuk van de organisatie: hij vangt de beweging op die bij de basis bestaat, hij geeft de aktie door die de syndikale organisatie opzet.

De moeilijkheid voor de werking der fakulteitskernen bestaat erin dat men geen realisties, konkreet programma kan formuleren. Het projekt der aktieve universiteit biedt hier een uitkomst op lange termijn.
Het einddoel van de aktieve universiteit kan als volgt bepaald:

- radikale verandering der onderwijsmetodes in de vorm van kollek-tieve, niet-gedirigeerde arbeid
- de inhoud moet veranderen, zowel wat de programmatie als de ideologiese inhoud zelf betreft: vrij te bepalen keuze der vakken en vrije keuze voor de ideologiese richting vm het vak
- discussie en aktie over de beroepsfinaliteit - maatschappelijke implicaties
- vernietiging van de prestigieuse, pretentieuse en hautaine klassesfeer die de universiteit bepaalt.

Dit is de eindterm - laten we het beginpunt formuleren en een sies-tematiese weg uit stippelen tussen begin en einde.

1. We beginnen een pamflet uit te delen per fakulteit over de "zin van het beroep."
De zinledigheid van het later beroep wordt bepaald door maatschappij strukturen die niet de mens als doel hebben.
We roepen op tot een debat-avond over de"zin van het beroep". Het wordt een algemene discussie over het geheel der universitaire en maatschappelijke ongenoegens.
Op deze debat-avond (waarop we een 15 tal mensen moeten krijgen) stellen we voor een rapport over "aktieve universiteit" te bestuderen op een volgende bijeenkomst.
Dit rapport wordt iedereen een paar dagen vó6r de nieuwe fakulteits-bijeenkomst bezorgd.

2. Studie en discussie over het rapport "aktieve universiteit"
Zie gelijknamige hoofdstuk.
Op deze bijeenkomst worden 2 nieuwe stappen geformuleerd. Vooreerst wordt de nadruk gelegd op de noodzaak wetenschappelijke studie te verrichten, wanneer men de A.U. ernstig wil uitbouwen. Basiswerk: Monopoolkapitaal van Baran en Sweezy. Verder: "Politieke betekenis der paedagogiese verhoudingen" van Jean-Pierre Milbergne.
Ook: "Marxisme en psychoanalyse" van Baran.
Studie en discussie van een tekst wordt voorbereid
Ten tweede: men bereid een uitgebreide publicatie voor over de konkrete uitbouw van de A.U. Voorbeelden van metode en inhoud. Deze publicatie wordt door de fakulteitskernen van man tot man verkocht.

3. Discussie in fakulteitsgroep over de fundamentele maatschappelijke machten: monopolie-kapitaal; fascisatie van het regime. Zie elders in het werkboek.

De actie- en studiegroepen

We plannen een konkrete aktie: bevoorbeeld een protestaktie van een 20-tal mensen tegen de vestiging van een beroepsleger. We brengen 20 mensen die min of meer pacifisties of anti-militaris-ties zijn bijeen. Men moet niet verwachten dat al die mensen de teoretiese achtergrond al bezitten.
Bij deze eerste bijeenkomst wordt schematies de bedoeling geanalyseerd: in de discussie zal nog vooral naar voor komen: de rechtstreekse afkeer van het leger zelf, dus de direkte gegevenheid. Samen plant men de aktie: wanneer, wat, wie maakt pamfletten, hoe kunnen we best aandacht trekken?

Op de pamfletten die we bij de aktie verspreiden, noteren we speciaal: vanavond, die plaats, dit uur: vergadering over het militarisme. De 20 mensen die de aktie doorvoeren spreken mensen aan om hen naar de vergadering te doen komen.
Dit moet men van te voren goed afspreken.

's Avonds krijgt men een 30-tal mensen bijeen.
Nu wordt een grondige analyse gemaakt van het beroepsleger, in het kader van de monopoliemaatschappij. Men toont aan hoe dit verschijnsel een uiting is van fascisatie en dat de motor van deze fascisatie de ekonomiese machtsblokken zijn.
Men laat de mensen in vrije discussie zelf voorbeelden bespreken. Na het discussie gedeelte, plant men een volgende konkrete manifestatie over een aanverwant onderwerp.

Het is voordelig om een drie a viertal studie-en aktiegroepen in werking te zetten.
Men moet 4 onderwerpen nemen die zowat alle terreinen beslaan, zodat men, wanneer plots iets gebeurt, onmiddellijk een groep^ kan laten werken die zich al met soortgelijke problematiek heeft beziggehouden.
Een onderwerp uit internationale politiek (Vietnam-Bolivië), één uit de sociale problematiek (een bedreigde fabriek), één uit de universiteitswereld (paedagogiese verhouding) en één uit de nationale politiek - een verschijnsel van fascisatie.

We moeten hierbij wel de opmerking maken dat het geen zin heeft over Vietnam of Griekenland of fascisme te praten, wanneer we niet de verbinding weten te leggen met wat in ons eigen land gebeurt. Elke betoging voor Vietnam, die zich niet tegen de NATO richt, is niet meer dan een cyniese ontspanning.
Elk artikel over Griekenland, dat niet op eenzelfde fascisatie-verschijnselen in ons land wijst, is een goedkoop slaapmiddel.

Deel 2 - klasse-analyse - Boven

Wij willen>ons bezighouden met een progressieve studentenbeweging. Wie zich als progressief student opstelt, botst onmiddellijk op een reeks problemen die de studentenwereld te buiten gaan en thuis horen in wat wij dan "de maatschappij" noemen.
De scheiding tussen student en maatschappij is dan ook onmogelijk en wie die scheiding toch wil maken, heeft daar bepaalde bedoelingen mee. Sommigen beweren : "alléén de student is ons probleem ; we moeten ons niet inlaten met de problemen van de maatschappij, die heel andere problemen zijn". Zij houden zich dus niet bezig met het veranderen van de maatschappij, zij willen de maatschappij bewaren zoals ze nu is. Men heeft het recht deze optie te nemen : de maatschappij moet blijven zoals ze nu is. Dit is echter - en daar kan men niet onderuit - een uitgesproken politieke stelling-name. Zo nemen de studenten die beweren zich alléén met de student en niet met de maatschappij bezig te houden, duidelijk stelling voor een bepaald maatschappijbeeld : de maatschappij met haar machtsverhoudingen, instellingen en doelstellingen zoals die in West-Europa in de tweede helft van de 20e eeuw is gegroeid.

Kijken we nu eerst hoe de student aan de universiteit reeds primair op een aantal maatschappij-problemen stoot,

De regering financiert het onderwijs, betaalt soms al eens een beurs uit, stelt wetten voor de toegang, regelt de universitaire expansie. Een regering is altijd een orgaan van bepaalde machtsgroepen in een maatschappij.
Het bedrijfsleven neemt de afgestudeerden in dienst, heeft die afgestudeerden trouwens nodig en gaat het wetenschappelijk onderwijs dus steeds sterker financieren, zijn eisen aan het onderwijs steeds scherper stellen.
Ieder eerlijk student is begaan met de demokratisering van het onderwijs. Hij stelt vast dat maar 10 % van zijn medestudenten uit de arbeidersmilieus komen. De arbeiders maken zowat 50 % van het volk uit. De student die dit vaststelt, komt dus onmiddellijk op een negatieve manier in kontakt met de maatschappij : voor de helft van de maatschappij is de studie blijkbaar een ontoegankelijke hemel !
De studie is voor ons allen maar een doorgangspoort die rechtstreeks uitgeeft op een taak in de maatschappij. Het asu dus absurd zijn onze studie los te zien van de invloed , de sociale machtspositie of de sociale afhankelijkheid die ons te wachten staat. De student neemt een bepaalde houding aan tegenover de verschijnselen in de maatschappij.
Hij keurt die maatschappij goed en wil er dus niets aan veranderen - ofwel ziet hij een aantal onrechtvaardigheden in die maatschappij en wil hij vechten voor veranderen.

De progressieve studenten willen een totale verandering van de bestaande machtsstruktuur : zij zien een hele reeks onrechtvaardigheden tegenover studenten, arbeiders, lagere bedienden en middenstanders, zij zien de onrechtvaardigheden tegenover de arme landen• Meestal worden ze door één van deze problemen aangegrepen , zien zij dat deze onrechtvaardigheden uit de struktuur zelf van onze maatschappij voortkomen en besluiten zij : deze maatschappij moet veranderen.

De meeste studenten vermogen niet om hier een duidelijk gefundeerd antwoord op te geven. Wanneer iemand onze vriend is, dan is dat een gelukkig "toeval" dat ie ons net wil steun verlenen. Als hij vandaag een idee uitspreekt dat wij hebben dan is hij onze vriend, maar morgen kan die plots onze vijand zijn. Met andere woorden: onze kriteria zijn meestal subjektief, dit wil zeggen, gebaseerd op de waarde van een individueel persoon en op "toevallige" persoonlijke eigenschappen, die draaien en keren naarmate de "wil" en het "inzicht" van die persoon draaien en keren.

I - HET INTERNATIONALE NEOKAPITALISME - Boven

Onder het eerste blok beschouwen wij de grote, internationaal werkende banken en industrieën.
In onze Westerse landen werken een aantal banken en industrieën die maar bestaan dank zij de reusachtige Amerikaanse kapitalen. We stippen drie fundamentele kenmerken van dit blok aan.

Ten eerste : het gaat om enorm krachtige groepen, die al hun kleine konkurrenten van de markt hebben gedrukt, en dus monopdi. of quasi-monopolieposities innemen.

Ten tweede : deze groepen hebben een enorm kapitaal vergaard in eigen land. Op' een bepaald ogenblik blijkt het verder investeren in eigen land kleinere winsten op te leveren. Daarom 'voert men kapitalen uit' naar andere landen waar men 1° goedkopere grondstoffen, 2° betere voorwaarden voor vestiging, 3° goedkopere arbeidskracht, 4° een nieuwe markt kan vinden.

Ten derde : deze enorm machtige groepen hebben geleidelijk aan belangen te verdedigen in de hele wereld. De hele wereld wordt onderling verdeeld in invloedssferen.

In het Westen is de invloed van het Amerikaans kapitaal steeds sterker : enorme winsten, die toch gemaakt zijn met het werk van Nederlandse en Belgische mensen, vertrekken zonder meer naar Amerika. Wij hebben ervoor gewerkt, maar de machtigste groepen - de amerikaanse maatschappijen, gaan met de winst van dit werk lopen. Wanneer ge dit uitlegt aan onze mensen zijn ze rechtmatig verbolgen. "Van die vreemde profiteurs wordt het Nederlandse en het Belgische volk niet beter", zal zelfs een gematigde besluiten.

Dit machtige internationale blok heeft alleen oog voor zijn eigen, aan elke natie onttrokken, belang. Wanneer grote amerikaanse groepen hun rendement in België en Nederland zien verminderen, vertrekken ze zonder meer ; de verliezen voor onze landen, de werkeloosheid, laten hen volledig onverschillig.

Deze internationale machten zuigen niet alleen in onze naties grote winsten uit het werk van onze mensen.

Diezelfde internationale machten zijn immers ook aktief in de derde wereld, waar de uitbuiting en de willekeur nog veel neer primaire ken-merken dragen.

Ten eerste : zijn belangen ontsnappen ons, ze liggen op een supranationaal vlak ; boven onze naties parasiteren een aantal machtige groepen die alleen leven om zichzelf te verrijken.
"Shell international Finance NV heeft het voornemen een 6,5 % procent 12 jarige lening van 50 miljoen dollard uit te geven. Beursnoteringen te Londen, Amsterdam, New York, Genève. N.M. Rotschild and Sons, Morgan and Cie, International S.A. en I1L11, Samuel an Co ltd hebben de leiding van een internationaal syndikaat dat de lening zal uitgeven en de plaatsing ervan zal garanteren."

Ten tweede : de grote internationale blokken hebben hun basis meestal in Amerika. Het amerikaanse kapitaal wordt in onze landen geïnvesteerd en de winsten vertrekken naar het buitenland. Hoe meer vreemde machtsblokken zich bij ons vestigen, hoe grotere winsten worden uitgevoerd. Dat noemt men kolonisatie : de industrie van een land gaan overheersen en de winst wegslepen.

I - SLECHTE SOCIALE TOESTAND

1. Arbeiders en werkers zijn totaal afhankelijk van hun "baas"; ze hebben zelf niets in te brengen. Ze kunnen zonder pardon aan de deur gezet worden. Een aantal "beschermende" wetten zijn alleen oogverblinding voor pseudo-progressieven.

Tussen 64 en 66 werden in België 71.376 arbeiders ontslagen wegens sluiten van bedrijf.

Op 17 oktober werd aan een paar duizend staatsambtenaars uit Den Haag medegedeeld dat hun departement naar Limburg werd overgebracht en dat zij dus dienden te verhuizen.

De banken beweren dat er tegenwoordig geen gebrek aan geld is. De tegenwoordige werkeloosheid wordt bewust door het bedrijfsleven gewild omdat de lonen,bij een volledige tewerkstelling, veel te snel stegen (Elseviers Weekblad)

2. De arbeiders vormen "de laagste trap" van de bevolking. Deze sociale minderwaardigheid probeert men te maskeren door de komsumpsiedroom" die onze welvaartsmaatschappij ons bijbrengt.

De arbeiders moeten krom liggen om de normale dingen van het leven (huis, TV, auto) te bezitten en terzelfdertijd worden zij konstant gekonfronteerd met de gigantiese vormen van weelde van de grote financiële machten.

Om de sociale welvaart te meten moet men de twee uitersten beschouwen; alleen de relatie,niet het absolute cijfer geeft de welvaart aan. De kloof tussen de grote internationale machten en onze arbeiders is de laatste decennia toegenomen.

"Van die zogezegde welvaart, bemerken wij niet veel" kan men vaak de arbeiders horen.

3. De arbeiders zijn bij elke krisis, bij elke regressie het eerste slachtoffer.

Werkeloosheid, prijsstijgingen van verbruiksgoederen, afbraak van de sociale wetgeving enzomeer.

De Nederlandse minister stelt voor de Kinderbijslag voor het Ie kind af te schaffen.

De studiebeurzen worden in Nederland gemiddeld 30 % kleiner: vooral de lagere middenstand en de arbeiders worden hierdoor abrupt de toegang tot de universiteit ontzegd.

II - KONCENTRATIE EN ORGANISATIE

De strijd tegen de almachtige internationale monopolies kan niet door losse enkelingen worden gevoerd. Alleen een strijdende massa is in staat iets te doen.

Door hun noodzakelijke konsentratie vormen de arbeiders een aaneengesloten, solidaire massa.
Dit kan wellicht niet altijd even duidelijk schijnen; wanneer zich echter een krisis in om't even welke fabriek voordoet, springt die solidariteit manifest naar voren.

Een ABVV (algemeen belgisch vakverbond)man vertelde dat hij maanden onder het personeel van de Brusselse groot-warenhuizen had gewerkt .
Hij stootte op 'n ontgoochelend gebrek aan interesse en solidariteit.
Toen zich echter 'n loonkonflikt voordeed, kwamen honderden bedienden naar de vakbond toe; het was één golf van solidariteit en strijdbaarheid.

Door hun dagelijkse werk in de grote industriële centra, hebben de arbeiders een aantal specifieke organisatiekenmerken verkregen. Ze komen er spontaan toe zich als een deel van het geheel in te schakelen, dit is de typiese arbeidersdiscipline. Ze zijn bereid een taak uit te voeren, als "naamloos" onderdeel van een massa, ze zijn bereid ook 'n onmogelijke, vervelende opdracht uit te voeren. We merken bijvoorbeeld hoe de klein-burgerij dit niet zo doet: in naam van de"persoonlijkheid" en de "individuele verantwoordelijkheid" zal men weigeren zich in te schakelen in een massa en deel te nemen aan de beweging van die massa.

Door haar konsentratie en haar organisatie is de arbeldersgroep altijd potentieel gevaarlijk: steeds kan hij als een gesloten, gedisciplineerde en verbeten massa opstaan.
Door hun totale afhankelijkheid, hun slechte sociale positie en door hun permanente benadeling is een subjektieve uitbarsting van de arbeidersmassa steeds mogelijk.

Uit dat alles blijkt dat de industrie-arbeiders het beste in staat zijn om vóór te gaan in de strijd tegen het monopolie-siesteem. De intellektuelen bevoorbeeld hebben óók veel in te brengen tegen het internationale monopoliesiesteem; zij kunnen echter maar moeilijk vóórgaan en zelf als eerste de strijd aanbinden.

De industriearbeiders kunnen wel als eerste de strijd aanvatten tegen het internationale kapitalisme; dan kunnen de intellektuelen en de klein-burgerij hen bijtreden, (voorbeeld: De Parijse Commune cfr. Marx).

A - Alle verschijnselen, maatschappijvormen, machten dragen de kenmerken van één van deze vier blokken, met andere woorden zijn geboren uit een van deze blokken.
Er is niets wat abstrakt boven deze blokken zou staan en dus in qe-lijke mate tot de vier blokken zou behoren.
Iets wat ontstaan is uit één van deze groepen en door deze qroep in leven wordt gehouden, bestaat ten voordele van deze groep en niet ten voordele van een andere.

Wanneer we iets analyseren moeten we dat dus niet abstrakt boven de maatschappij verheven beschouwen. We moeten onderzoeken'uit welk blok het voorkomt en welke funktie het door heeft»

De "demokratisering" van de onderneming: iedere arbeider kan aandeelhouder worden.

In 1916 lezen we de volgende analyse: "De ondervinding leert dat het voldoende is 40 % van de aandelen van een fabriek te bezitten, om de zaak te kunnen beheren."

In de praktijk is het immers voor een aantal kleine, verspreidde aandeelhouders onmogelijk algemene vergaderingen e.d. bij te wonen.

De "demokratisering" van het bezit van aandelen, waarvan sommige burgerlijke ekonomen de "demokratisering van het kapitaal verwachten, is in feite een manier om de macht van de financiële oligarchie te vergroten".

"Demokratisering van de onderneming" lijkt dus op eerste zicht een abstrakt goed. We moeten echter onderzoeken in funktie van de grote internationale monopolies of in funktie van de arbeiders.

"Het grote belang van het onderwijs voor onze gemeenschap ligt in de eerste plaats in haar bijdrage tot het funktioneren van de de-mokratie" uit de onderwijspocket van SVB-Nederland.

In deze zin worden alle verschijnselen, beschouwd als abstrakt, boven de reële maatschappij verheven.

Men spreekt over "het belang voor onze gemeenschap". Er bestaat echter niet zo'n soort "belang" abstrakt, boven de verschillende blokken.
Het belang van de internationale monopolies bestaat; het belang van de gewone arbeiders, bestaat ook.

Maar die belangen zijn tegengesteld zodat men niet kan spreken van "het belang van de gemeenschap".

Men spreekt over "het funktioneren van de demokratie"
Het gaat dus over de werking van de verkozen regering»
Zo'n regering bestaat echter niet als een ongerepte rechter boven de machtsblokken. Ofwel regeert men met en ten voordele van de internationale monopolies, ofwel regeert men met en ten voordele van de arbeiders.
Luns behoort tot de trust "Shell" en Zijlstra behoort tot Unilever en de Algemene Bank Nederland.

Eisaku Sato, eerste minister van Japan, op 8 oktober:
"Voor de welvaart van Japan is de pacifikatie van Azië nodig".

Dit soort"pacifikatie" zal dus welvaart brengen voor de Japanse monopolies.
Deze pacifikatie wil zeggen;de Amerikanen blijven hun 300 (!) bases in Zuid-Azië bezetten, blijven de opstanden onderdrukken en blijven
Zuid-Azië als afzetgebied voor de monopolies beschermen.

Er is een ander soort "pacifikatie", die vrede en vrijheid brengt voor de gewone Zuid-Aziatiese boeren- en arbeidersbevolking.
Deze pacificatie wil zeggen: verdrijf de buitenlandse monopolies die hier onderdrukking brengen en winsten maken; laat het volk zelf zijn industrie en landbouw optrekken.

De oorlog in Vietnam.
De Amerikanen voeren oorlog ten voordele van hun monopolies (uitgaven voor deze oorlog in '66: 3,025 miljard B. Frank)
De Vietnamezen voeren oorlog ten voordele van de eigen arbeiders en boeren.

"Heeft de demokratie ook geen verantwoordelijkheid tegenover zichzelf wanneer haar beginselen door niet-demokraten worden aangevallen" (Uit De gazet van Antwerpen die de "demokratie" verdedigt tegen de rcommunisten").

Met "demokratie" wordt hier onze klasse-maatschappij aangeduid die volledig in de greep is van het monopoliekapitaal en zijn marionetten: partijen, regeringen, kommissies, BOB, rijkswacht, leger, kerk. Deze "demokratie" zal verdedigd worden tegen iedereen die voor 'n rechtvaardige maatschappij vecht.

B - Wie is de meest fundamentele, de meest ekstreme tegenstrever? Hoe kunnen de progressieven de grootste massa van het volk aan hun kant scharen in de strijd tegen onrecht en uitbuiting?

Het is duidelijk dat de vier blokken (internationale monopolies; nationale kapitalisten; klein-burgerij en werkers) onderling een aantal verschillende belangen hebben.

De nationale en de plaatselijke kapitalisten worden in hun bestaan bedreigd door het internationale monopoliesiesteem. "Hoe meer ze bedreigd worden, hoe harder ze de internationale blokken vervloeken" schreven we hiervoor.

De klein-burgerij voelt haar "persoon" verpletterd onder de onoverzichtelijke, alles overrompelende macht van het internationale kapitaal. "De gehele klein-burgerij heeft een spontane afkeer van de grote internationale machtsblokken" schreven we hiervoor.

De arbeiders, beambten, kleine kaderleden zijn de rechtstreekse antagonisten van het internationale kapitaal.
Hier zien we de meest fundamentele kontradiktie.

De monopolies willen hun winst opdrijven, hun investeringen overal ter wereld uitbreiden zodat er nóg meer winst uitkomt enzovoort. De grondstoffen kopen ze zo laag mogelijk - dus worden zo laag mogelijke lonen uitbetaald.
De fabrikatie moet zo goedkoop mogelijk zijn - dus worden zo laag mogelijke lonen uitbetaald.

Uit de verkoop willen ze zo hoog mogelijke winst - wat ten slotte door de verbruikers (arbeiders, beambten, kleine zelfstandigen) wordt betaald.
De arbeider en beambte heeft gèèn andere mogelijkheid om in leven te blijven, dan zijn arbeidskracht te koop aan te bieden. De kapitalist wil deze produktiefaktor zo goedkoop mogelijk verwerven; de arbeider wil zichzelf zo duur mogelijk "verkopen".

Wie is dus de meest fundamentele tegenstrever?
Het is duidelijk dat de meest extreme tegenstrever het internationale monopoliekapitaal is.
Wat zal dus onze taktiek zijn?
In de strijd tegen het internationale kapitaal kunnen wij de grootst mogelijke massa ven het volk verenigen. Het zijn de industrie-arbeiders die moeten vóórgaan in deze strijd.

Hieruit volgen een aantal zeer praktiese richtlijnen inzake taktiek

1. Wij moeten de voorrang verlenen aan die konflikten, problemen, toestanden waarin het "internationale kapitaal" een rol speelt.

2. Wij moeten daarbij telkens expliciet uitleggen hoe ook wij studenten uit Nederland en België, met deze internationale groepen

te maken hebben.

3. We moeten de problemen die aan de universiteit rijzen, uitleggen naar hun diepste grond: de macht van het internationale kapitaal.
Voorbeeld: universitaire expansie in België; de nieuwe "bedrijfsuniversiteit" te Antwerpen; de verhouding universiteit-bedrijfsle-ven in Nederland.

4. We moeten in onze geschriften voorbeelden laten zien van de strijd tegen het internationale kapitaal.
Hoe overal ter wereld (U.S.A.; derde wereld; Europa) door iedereen (arbeiders; klein-burgerij; plaatselijke kapitalisten) gestreden wordt tegen deze enorme belangengroepen.

5. We moeten naar de arbeiders gaan op basis van onze gemeenschappelijke strijd tegen een gemeenschappelijke tegenstrever: het internationale monopoliekapitaal en zijn politieke resultaat: de fascisering van onze westerse maatschappij.

C - De klasse der arbeiders, verenigd met de beambten, en kleine zelfstandigen, is de éne Klasse die voor 'n nieuwe maatschap-pij kan veóhten en die de grondslag kan zijn van die nieuwe maatschappij . Hoe verhouden de studenten zich nu tot de arbeidersklasse, wat is de taak van de studenten in het proces van bewustwording en aktie die naar een revolutionaire omwenteling moet leiden?

De studenten behoren niet tot een bepaalde klasse omdat zij niet vast zijn ingeschakeld in het produktieproces.
Men kan niet beweren dat de studenten op het klassestandpunt van de monopolies of op het klassestandpunt van de arbeiders staan. Toch werken er een aantal klasse-invloeden op de studenten in! hun klasse-oorsprong en hun toekomstige klasse-bestemming. Verder de burgerlijke ideologie die tot uiting komt in de inhoud, metoden en vormen van de universiteit en die dus duidelijk de ideologie der "hogere" klassen is.
Men kan stellen dat de studenten naar de "hogere" klasse worden toegedreven door ons systeem.

We stellen anderzijds een aantal krachten vast die spelen in het studenten- (en professoren-) milieu en die ons naar de tegenovergestelde klasse, de klasse der arbeiders en der armen, richten.

De student heeft de mogelijkheid in kontakt te komen met de konse-kwenties, de resultaten van ons monopolie-systeem.
Om psychologiese redenen of door politieke bewustwording kan de student (en de professor)het neo-kapitalisme afwijzen en zich op het standpunt van de arbeiders en van de verdrukte derde wereld stellen.
De student stelt de werkeloosheid, de ongekontroleerde fabrieks-sluitingen, de ellendige sociale omstandigheden in grootsteden, het onmenselijke werktempo vast. De student stelt de enorme winsten, de financiële manoeuvres, het wegvloeien van enorme staatsfondsen in privé-ondernemingen vast. De student ziet het gewapende ingrijpen ter bescherming van de monopolies. De Belgen in Congo, de Nederlanders in Indonesië, de Amerikanen in Vietnam, San Domingo en Bolivië. Hij ziet een uitgebuite derde wereld in opstand komen. Hij ziet de opstand der Belgiese arbeiders in 60-'61, de strijd in de negergetto's in Amerika, het verzet van de Franse landbouwers.

Door dit alles kan de student ertoe gebracht worden aan de zijde van de arbeiders te gaan staan, met hen samen te vechten voor een nieuwe maatschappij. Wat is nu het aandeel van de intellektueel in dit gevecht?

Objektief gezien, gemeten naar de materiële belangen, is de arbeidersklasse revolutionair. Dit wil zeggen: ze is tegengesteld aan de heersende klasse en streeft daarom naar haar vernietiging. Het produkt van een kollektieve arbeid, wordt door privaat-personen opgenomen.
Dààr ligt het objektieve verschil in organisatie. De kollektieve arbeid van de arbeiders bevat de kiem van de organisatie van een nieuwe maatschappij. Een maatschappij waar privé-uitbuiting onmogelijk is omdat de kollektieve arbeid, volgens de eis: ieder naar zijn bekwaamheid, nu ook gepaard gaat met zijn noodzakelijk gevolg, het kollektief produkt, volgens het principe: ieder naar zijn behoefte.

De kaste die de produktiemiddelen bezit, heeft als wet: het maximale profijt. De arbeider heeft alleen zijn arbeidskracht, zijn energie te verkopen. Hij verkoopt 8 uur van zijn leven per dag. Objektief heeft het kapitalisme de winst als maatstaf, terwijl de arbeidersklasse het leven als eerste norm heeft.

Verder kunnen we empiries vaststellen dat de arbeidersklasse sinds anderhalve eeuw voor haar belangen strijd levert.
Alle verbeteringen zijn door strijd afgedwongen en moeten door strijd worden verdedigd.
Deze strijd is altijd en overal latent aanwezig en uit zich in losse konflikten; op geregelde tijden komt deze strijd klaar en open aan de oppervlakte en krijgen we een sociale revolte.
Dit periodies uitbarsten van sociaal ongenoegen is een objektieve wetmatigheid van het kapitalisme; de burgerlijke socio-ekonomen hebben technieken ontworpen om deze uitbarstingen te verminderen, in te dijken, te breken, of te zonderen.
Deze metoden om het siesteem op te kalefateren, bij te poetsen zijn tot mislukken gedoemd omdat de fouten in de kern van het siesteem wortelen.

De Belgiese arbeidersopstand van 60-61, de Franse Boerenrevolte van '67 zijn enkele voorbeelden.

Het is noodzakelijk dat de arbeiders wordt uitgelegd en verklaard hoe de sociale onrechtvaardigheden rechtstreeks voortspruiten uit ons siesteem.
Het is noodzakelijk dat de sociale uitbarstingen worden gericht tegen de kern van het siesteem.

1. Uitleggen hoe de wantoestanden voortkomen uit het kapitalisme, dat in laatste instantie is gebaseerd op de uitbuiting van de mens door de mens.

2. Uitleggen wat de betekenis is van vele maatregelen en "gunsten" aan de arbeiders. Men geeft voordelen aan monopolies en trusts

en stelt het voor alsof vooral de arbeiders er wel bij zullen varen.

3. Analyseren van de zwakke punten van het regime om de strijd zo effektief mogelijk te richten tegen de kern van het kapitalisme.

4. Bestuderen en formuleren van de juiste alternatieven, die naar een maatschappij gaan, gebouwd op de belangen van arbeiders, beambten, kleine zelfstandigen.

Dit is de taak van de revolutionaire intellektuelen onder de arbeiders.
Deze taak van de intellektuelen is onvervangbaar.
De syndikaten moeten deze "intellektuele voorvechters van de arbeidersklasse" uitmaken ...

De syndikaten hebben zich echter ontwikkeld tot een bureaukraties burgerlijk instrument van de bezittende klasse. De syndikaten zijn de bruggehoofden van het kapitalisme in de arbeidersmassa. Omdat de arbeiders jarenlang van hun revolutionaire leiders verstoken waren, zijn ze niet tot effektieve revolutionaire daden gekomen .

"Zonder revolutionaire teorie, geen revolutionaire beweging" Een revolutionaire teorie geeft de weg aan naar een nieuwe maatschappij en analyseert hoe die maatschappij, steunend op arbeiders, boeren, beambten, er moet uitzien.

Een revolutionaire teorie geeft op de tweede plaats de revolutionaire ervaringen, in de strijd zelf opgedaan, weer en vormt zo een leidraad voor taktiek en metode.

Wanneer iemend wil dat de massa's hem begrijpen, moet hij met hen tot een eenheid versmelten en daartoe moet hij het besluit opbrengen een lang en zelfs pijnlijk proces van omvorming door te maken. Hier wou ik meedelen hoe mijn eigen mentaliteit werd omgevormd. Ik begon als scholier en nam op school de houding van een scholier aan. Het leek mij vernederend ook maar de geringste lichamelijke arbeid voor de ogen van de andere scholieren, die zelf hun vingers niet vuil maakten, te verrichten . Het leek mij vernederend, bij wijze van spreken, mijn eigen spullen te dragen.
Ik was toen de mening toegedaan dat de intellektuelen de enige zuivere mensen ter wereld waren, terwijl de arbeiders en boeren naast hen zeer smerig voorkwamen.
Ik kon vreemde kledij aantrekken, wanneer ze van intellektuelen kwam: mij kwam het voor dat zij dan zuiver was. Maar ik was niet bereid geweest de kleren van een arbeider of landbouwer aan te trekken want die vond ik smerig.
Nadat ik revolutionair was geworden, leefde ik onder de arbeiders, boeren en soldaten van het revolutionaire leger.
Beetje bij beetje leerde ik hen kennen en leerden zij mij kennen. Dan en pas dan maakte ik mij helemaal vrij van de burgerlijke en klein-burgerlijke mentaliteit, die mij door de burgerlijke school ingepompt was.
En telkens wanneer ik intellektuelen, die zich nog niet hebben omgevormd, met arbeiders en boeren vergelijk, begrijp ik dat deze intellektuelen onzuivere, de arbeiders en boeren echter zuivere mensen zijn, hun handen mogen dan nog zwart zijn en hun voeten met koemest besmeurd. Dat alles echter betekent dat ik mij van de ene klasse heb losgemaakt en in de andere klasse ben binnen*gekomen.

De afzonderlijke, individuele kapitalisten worden omgebouwd tot één enkele kollektieve kapitalist.
Wanneer de bank de lopende financies van een aantal kapitalisten afhandelt dan voert zij een louter techniese en alleen maar bijkomstige handeling uit.

Als deze operatie echter tot een enorme omvang aangroeit, stellen we vast dat een handvol monopolisten alle operaties - zowel de kommerciële als de industriële - van de gehele kapitalistiese klasse aan hun belangen kunnen ondergeschikt maken. Ze oefenen immers een macht uit door hun bankrelaties, door hun lopende financiële verhandelingen en door alle vormen van financiële operaties. Een macht om vooreerst de financiële positie van de onderscheiden kapitalisten eksakt vast te stellen, om hen vervolgens te kontrolerer en te beïnvloeden door gemakkelijker of moeilijker kredieten toe te staan en deze kredieten te beperken of uit te breiden, en om hen tenslotte totaal te determineren, hun inkomen te bepalen, hen geen kapitaal toe te staan of hun kapitaal snel tot enorme afmetingen te latqn toenemen.
Terzelfdertijd wordt er als 't ware een persoonlijke brug geslagen tussen de banken en de grote industriële en kommerciële ondernemingen. Het vermengen van de enen met de anderen door het verwerven van aandelen, door het plaatsen van bankdirekteurs in de bestuursraad (of raad van direkteuren)der kommerciële en industriële ondernemingen en vice versa.
Zes der grootste banken van Berlijn werden door hun direkteuren vertegenwoordigd in 344 industriële ondernemingen en door hun bestuursleden in 707 andere, wat een totaal wordt van 751 ondernemingen.
Anderzijds hadden in de bestuursraad van deze zes banken, 51 van de grootste industriëlen zitting, de direkteur van Krupp en van de Hamburg-Amerika-line incluis.
De persoonlijke brug tussen de banken en de industrie wordt aangevuld door de persoonlijke brug, tussen deze beide en de regering. "Men biedt gemakkelijk een zetel in de bestuursraden aan aan personen met een titel of ex-regeringsmannen die de relaties met de ovui heid tenzeerste kunnen begunstigen " schrijft Jeidels.

De export van goederen was typerend voor het oude kapitalisme, toet de vrije konkurrentie alles voor 't zeggen had. De export van kapitaal is typerend voor de laatste fase van het kapitalisme, nu de monopolies hun intrede hebben gemaakt.
Het kapitalisme betekent: de produktie van koopwaren, ontwikkeld t< zijn hoogste trap, wanneer de arbeidskracht zelf een koopwaar is geworden.
De groei van de interne uitwisseling en speciaal van de internationale uitwisseling is een karakteristieke kentrek van het kapitalisme. De ongelijkmatige en onstandvastige ontwikkeling van de individuele onderneming, van de onderscheiden takken der industrie en van de onderscheiden landen is onvermijdelijk onder het kapita-listiese siesteem.
Engeland werd een kapitalisties land vóór alle andere en rond het midden van de negentiende eeuw, toen zij de vrije handel hadden aangenomen, ging dit land er fier op de "fabriek van de wereld" te zijn die aan alle landen fabrieksgoederen leverde en in ruil daarvoor door deze landen van ruw materiaal werd voorzien. Vanaf 1875 was dit soort monopoliepositie echter reeds ondergraven. De andere landen gingen zich immers met "protectieve" invoersta-rieven beschermen en ontwikkelden zich tot kapitalistiese staten. Wanneer de twintigste eeuw aanbreekt, zien we dat er zich een nieuw soort monopolie vormt.
Vooreerst: monopolistiese associaties van kapitalisten in alle kapitalisties ontwikkelde landen.
En verder: de monopolie-positie van enkele zeer rijke landen, waar de akkumulatie van kapitaal gigantiese afmetingen heeft aangenomen. Een enorm "kapitaal surplus" is ontstaan in de ontwikkelde landen.

Het spreekt voor zich dat er geen sprake zou zijn van "kapitaal-surplus" indien het kapitalisme de landbouw, die hedentendage overal verschrikkelijk ver ten achter blijft op de industrie, voldoende kon ontwikkelen, indien het de levensstandaard van de massa's die niettegenstaande de verbazende techniese vooruitgang nog overal honger en armoede lijden, kon op een hoger peil brengen,

(De essentie van deze stelling blijkt nog steeds waar, maar onder nieuwe vormen. Wat de landbouw betreft: de landbouw in de ontwikkelingslanden wordt op een schandalig peil gehouden; de landbouwers in de kapitalistiese westerse landen, blijven nog steeds de meest uitgebuite klasse - zie de arbeidersopstand in Frankrijk in september '67 en de moord op een landbouwer te Oudenaarde, België op 26 november '67.
Wat de levensstandaard betreft: dit is een relatief begrip dat moet gezien worden in funktie van de totale rijkdom die 'n land produceert en in funktie van de akkumulatie van rijkdom binnen de heersende klasse. Relatief beschouwd is de levensstandaard van de werkende klassen erop achteruitgegaan!
Wat het kapitaal-surplus betreft: in hun boek 'monopoly capital" tonen Baran en Sweezy uitvoerig aan dat het kapitaal surplus niet alleen absoluut maar ook en vooral relatief beschouwd, voortdurend stijgt!)

Indien het kapitalisme deze kontradikties oploste, dan zou het geen kapitalisme zijn.
Een ongelijkmatige ontwikkeling en een bestaan van halve ellende voor de massa's zijn twee fundamentele voorwaarden en permissies van deze produktiewijze.
Zolang kapitalisme blijft wat het is, zal het surplus aan kapitaal steeds worden gebruikt om de profijten van de kapitalisten nóe groter te maken en dit door het uitvoeren van kapitaal naar de onderontwikkelde landen, te exporteren: in deze onderontwikkelde landen zijn de profijten meestal hoog. Het kapitaal is immers schaars, de prijs van de grond gering, de lonen laag en de ruwe materialen goedkoop.
De noodzaak kapitaal te exporteren komt voort uit het feit dat in een klein aantal landen het kapitalisme "overrijp" is geworden en het kapitaal in eigen land geen terrein meer vindt voor "renderende investeringen.

Een manager heeft als eerste bekommernis: de onderneming zo stevig mogelijk maken. De winst wil hij opnieuw investeren in zijn eigen onderneming om haar onafhankelijk en technies nieuw te maken en te voorzien van de beste technici.
Hij heeft dus als doel: weinig winst naar aandeelhouders, de grootste winst naar de onderneming.

De kleine aandeelhouders willen zoveel mogelijk van hun aandelen profiteren en vragen dus hoge dividenten.
De grote aandeelhouders bezitten een enorm kapitaal: ze hebben er niets aan om telkens profijten te worden uitgekeerd die ze toch weer moeten investeren: ze verkiezen dat hun kapitaal toeneemt door het investeren van de winst in de eigen onderneming. Deze drie belangengroepen komen tot een labiel evenwicht.

"Maatschappelijk gezien vormen de 7.000.000 kleine aandeelhouders in de V.S. een belangrijke groep. Zeer waarschijnlijk zijn zij solide burgers die de openbare mening en de plaatselijke politiek kunnen bepalen.
Er bevinden zich managers onder de grote bezitters en door hun strategische plaats doen zij dienst als beschermers en voorsprekers van het gehele grootbezit. Zij zijn dus helemaal geen klasse apart maar vormen in werkelijkheid de voortroepen van een klasse.

Om niet tot stilstand te komen moet een maatschappijsiesteem haar mensen de eerzucht bijbrengen om 'sukses' te hebben - sukses in de lijn van het siesteem. Onder het kapitalisme is het sukses van de zakenman de hoogste vorm van sukses en onder het monopoliekapitaal is de hoogste vorm van het zakenleven de grote kapitaal-onderneming.

In dit siesteem moet het voor een jonge man normaal zijn zich zo Eich zo dicht mogelijk bij de top van een zo groot mogelijke onderneming, een plaats te veroveren.

Wanneer hij eenmaal tot een onderneming is toegetreden, wijdt hij Eich aan een dubbel doel: de ladder van het management op te klimmen en iets te bereiken voor de betekenis van zijn onderneming in de rangorde van de ekonomiese wereld.
In de praktijk zijn deze bedoelingen niet te scheiden: de promotie van de jonge man hangt af van zijn bijdrage om de positie van de onderneming te verbeteren.

De hoofddoelstellingen van de ondernemingspolitiek - terzelfder-tijd en dwangmatig de persoonlijke doelstellingen der managers -Eijn: een groot bedrijf, een steeds groeiend bedrijf en een sterk bedrijf, door de koerswaarde van zijn akties aangegeven.

De interne fondsen om de expansie van het bedrijf te bewerken, komen van de winst. Winsten zijn de zenuwen en spieren van de "sterkte" van 't bedrijf, die op haar beurt de geldbronnen van buiten de onderneming aan het vloeien brengt zodra het nodig is. Interne expansie, opkopen en samensmelten: zo groeit een onderneming en groei is de weg naar grootheid.
Aldus is de winst, zoniet einddoel, dan toch het onontbeerlijk middel om elk doel te bereiken.
Zo wordt de winst het onmiddellijke, enige, kwantitatief bepaalde doel van de onderneming.
Hier, in de sociaal-ekonomiese struktuur, en niet in de individuele psychologie, ligt de verklaring voor de "winsthonger".

De eigenlijke kapitalist is tegenwoordig niet langer de individuele zakenman maar de kapitaal-onderneming.
Wat de zakenman in z'n persoonlijk leven doet, hoe hij over zijn inkomen denkt en hoe hij het uitgeeft, dat is allemaal irrelevant voor het funktioneren van het siesteem. Wat telt is zijn werk in het zakenleven, hoe hij over het inkomen van de onderneming denkt en hoe hij dit uitgeeft. En hier kan er geen twijfel over bestaan dat het bereiken en akkumuleren van winsten dezelfde betekenis heeft als vroeger.

I - FASCISATIE VAN HET REGIME

In geheel de Westerse 'vrije' wereld treden verschijnselen op die wijzen op een toenemende fascisatie van het regime. Deze fascisatie treedt op in alle facetten van de maatschappij. Zij komt voort uit de fundamentele kontradiktie der kapitalistiese ekonomie: de produktie gebeurt steeds meer en algeheler in kollek-tief verband terwijl de toe-eigening van de produktie door een steeds geprononceerder upper-class gebeurt. Deze kontradiktie leidt tot steeds meer opgedreven spanningen die alleen kunnen opgevangen worden door de heersende klasse door fascisatie van het regime: een "kleine "kern konoentreert alle macht en dringt de massa door een doorgedreven indoktrinatie, een welbepaalde weg te volgen. De indoktrinatie neemt voornamelijk twee vormen aan: vooreerst richt men de energie en de haat van het volk, tegen een gekreëerde geza-melijke tegenstrever.
Men stelt de kommunisten (soms ook de Chinezen of de 'negers') voor als gevaarlijke agressieve bruten waartegen het gehele volk zich verdedigen moet.
We kunnen hier tussen twee haakjes opmerken dat alle amerikaanse wetenschapsmensen aannemen "dat de Sovjet-strategie altijd defensief" is geweest (D.F.Fleming) en dat "het kommunisme in vrede bloeit, daarom vrede wil en in vrede triomveert" (William S.Schlaum). Toch heeft men de kommunisten-haat-kampagne steeds intenser doorgevoerd, om de opstandige elementen binnen de kapitalistiese maatschappij als kommunist te kunnen aanwijzen en uitschakelen. De Griekse student N. Pericles: "Voor een fascist is iedereen die een volksopstand kan leiden, een kommunist."
Paul Daels en Maurits Van Haegendoorn en met hen de Vlaamse Volksbeweging en de Volksunie (allen behorend tot de burgerlijk progressieve middenstand) worden door Europe Magazine beschreven als "Communisten, Leninisten, Marxisten, Maovisten".
Tijdens arbeidersonlusten in Zwartberg waren "buitenlandse commu-nistiese agitatoren"aan het werk.
Toen het warenhuis innovation door de nalatigheid van de trust zelf.de dood van 300 mensen veroorzaakte, waren de schuldigen "kommunisten". Het resultaat van dit alles is in Griekenland te zien: 10.000 mensen werden grofweg voor kommunist uitgemaakt, wat reden was om hen in concentratiekampen op te sluiten.

De tweede vorm van indoktrinatie bestaat erin een abstrakt ideale "Uebermensch" te kreëren die appeleert aan het individualisme en de hoogmoed van elk van ons.
Indien we allen echte mannen, supermensen, werden zou de maatschappij een ideaal paradijs zijn. Het is niet de klassenstruktuur van de maatschappij die moet veranderen, maar de mens zelf!
Het inzicht in de klassenstruktuur wordt zoveel mogelijk verhinderd: begrippen van klassenmaatschappij worden siestematies geschrapt.

De indeling van de maatschappij is een indeling in sociale klassen, steunend op de funktie in het ekonomiese produktieproces en op de sociale waardenschaal die dit proces meebrengt.
Men houdt de mensen af van de analyse van de struktuur, de maatschappelijke machinerie, om hen af te houden van struktuur-veranderingen.
Het alternatief: de indoktrinatie van de edele, ideale, geposlijste figuur.
"Het nationale gevoel en de nationale fierheid edelt de gewone man en kan hem uit het zompige moeras van het proletariaat verheffen" aldus Pater Brauns.
Zie ook James Bond, Bonanza en Dokter Kildare.
De steeds meer gemonopoliseerde massa-media als indoktrinatie instrumenten.

- Pers, radio en T.V. worden monopolies, ideologies en financieel eng verbonden met de heersende klasse.

Zij indoktrineren dan ook de ideologie van de heersende klasse. Elementen van klassestrijd worden zoveel mogelijk gemeden. In Oudenaarde werd een landbouwer doodgeslagen, de T.V. had het niet gemerkt; een film over de 2 vermoorde arbeiders van Zwartberg werd lang verboden; over de bestiale oorlog der amerkikanen komt slechts een onbetekenend deel op T.V.; anti-kommunistiese "feuilletons" in kranten; pers en T.V.schenken aandacht aan koninklijke feesten, regeringsplechtigheden, akademiese gebeurtenissen enzomeer - over de problemen en het leven van de gewone werkende mensen verschijnt geen letter en geen beeld; amerikaanse T.V. feuilletons met de "redelijke, gladgeschoren, altijd volgzame en getrouwe" middelmaat.

- Sensatielitteratuur, magazins en romans zijn in handen van enkele grote trusts die alleen hun eigen ideologie uitstralen.
De ongevaarlijke doorsnee, die door 'n soort moreel-ireligieuze trouwheid tot held en heldin wordt. Het heldhaftige, het ideaal ligt op de middenweg. Het individualisme, het maatschappelijk succes, de ideologiese opvattingen en uitspraken wijzen alle de richting aan van de heersende klasse.

De indoktrinatie heeft ook een repressief karakter. Wetten op de ordehandhaving, anti-stakingswetten, demonstratieverbod, verbod van "beledigende" uitspraken, wetten tegen gezagsondermijnende de tot opstand aansporende publicaties.
Al deze wetten hebben een fascisties karakter omdat zij erop berekend zijn om, bij de naderende sociale revoltes, de fascisatieve machtsconcentratie van de heersende klasse te legaliseren. Ook op het vlak van de 'officiële' politiek beginnen de kontradik-ties duidelijk te blijken.
Onze huidige politieke struktuur (parlement is wetgevend, regering is uitvoerend enzomeer) werd voortgebracht door de ekonomiese struktuur zoals die zich een 100 I 150 jaar geleden voordeed. De politieke struktuur, was het geschikte instrument waarmee de klasse der individuele kapitalisten hun belangen konden verdedigen.
Het kapitalisme heeft zich tot het neo-kapitalisme ontwikkeld. De individuele ondernemer is niet meer de kern; de grote onderneming als eenheid heeft z'n plaats ingenomen (vb. Bell-Telefone, Phi' lips, Gevaert)
De konkurrentie is niet langer de motor, maar de monopolievorming. De ekonomie wordt thans gedomineerd door 'n beperkt aantal monopolies; die monopolies zijn niet te herleiden tot één of meer individuen, het zijn "belangenkernen " geworden. Het monopoliekapitaal brengt twee kontradikties mee. Vooreerst heeft het monopoliekapitaal het regeringsapparaat nodig om een ekonomiese planning door te voeren, om het wetenschappelijk onderzoek in funktie van de monopolies te regelen, om "goedkoop" in> vesteringskapitaal te verkrijgen.
Deze eis komt in botsing met een aantal oude liberale tendenzen binnen de heersende klasse, die nog vasthouden aan de vrije konkurrentie.
Deze eis is vanzelfsprekend radikaal tegengesteld aan de belangen van de werkende massa.
Een tweede kontradiktie komt voort uit het feit dat deze gigantie-se concentratie van macht op het ekonomiese terrein, er naar streel haar macht ook op het politieke en ideologiese vlak waar te maken. Zij wijden per slot van rekening hun beste krachten aan de ekonomie, de grote ('welvaartsbron" voor het volk;
Het is dus maar vanzelfsprekend dat ze bij alle beslissingen die het volk betreffen "iets" in te brengen hebben.

Honderden feiten kunnen deze vaststelling staven.

- Van Den Boeynants: "De grote concerns zullen steeds meer betrokken worden bij de ekonomiese planning van België."
- De amerikaanse industrie plus de universiteiten van Pensylvenia, Delaware, Brown, Illinois, Cornell en Utah werken sinds '62 samen met "Air Force and Army Chemical Corps" om chemiese en bio-logiese wapens voor Vietnam te ontdekken en uit te voeren.
- "Is het parlement ten dode opgeschreven?" - De Standaard. "Heeft het parlement nog een zin?" - La Libre Belgique.
De parlementairen zijn "technies" maar nauwelijks meer op de hoogte van wat over hun hoofden door de partijen en de regering beslist wordt.
- In België werden aan de regering "volmachten" toegekend. Honderd pagina beslissingen werden genomen buiten het parlement om.
- Van Audenhove (liberaal) "Zonder volmacht is het land niet meer te regeren." Daarmee verkondigt hij perfekt het standpunt der monopolies.
- Alle beslissingen worden voorbereid in commissies, waar de macht! groepen op een meer verdoken manier kunnen beslissen.
- Men stelt volksreferenda vast. Dit houdt in: de grote belangengroepen stellen de formulering op en kunnen meteen een nationale indoktrinatie-kampagne op zetten langs pers, radio, T.V. en speciale publicaties. Aan deze reklame-diktatuur is niet te ontkomen.
- Hervormingen van het kiesstelsel worden voorbereid in Nederland en Duitsland om de kleine partijen uit te schakelen.
- We hebben een sterke man nodig die kan afrekenen met de anarchie, de opstandigheid, de jeugdmisdadigheid, de geloofsafval, het gebrek aan orde en discipline.

De regering wordt een steeds adequater instrument van het monopolie-kapitaal. Dit feit wordt in tijden van schijnbare sociale rust gemaskeerd door een ronkende fraseologie over demokratie, vrijheid en gelijkheid.
In kritieke situaties wordt echter duidelijk wiens belangen de regeringen nu eigenlijk inkarneren.
Alle Westerse landen breiden hun onderdrukkingsapparaat de laatste jaren uit.

Het leger wordt steeds sterker met fascisme doordrongen. In Duitse Kazernes wordt nazi-litteratuur verspreid; de hollandse matrozen slaan "het werkschuwe gespuis" in elkaar; in België wil men een beroepsleger nadat in Wallonië en Zwartberg bleek dat de gewone soldaat niet zomaar bereid was op de arbeiders te schieten.

De geheime diensten houden zich steeds bezig met het nagaan en noteren van de politieke houding van de burgers.
Iedereen die zich "in het openbare leven" stort, krijgt een uitgebreid rapport bij de geheime diensten. Wat daarmee aangevangen kan worden moet, na de Griekse katastrofe, voor iedere progressief duidelijk zijn: uit de rapporten der geheime diensten wordt opgemaakt wie voor het fascistiese regime gevaarlijk kan zijn.
In één nacht kunnen ze alle naar een concentratiekamp worden afgevoerd. . .

De gendarmerie heeft een uitbreiding genomen in manschappen en materiaal. In "66 werd het budget van de rijkswacht in België verhoogd; na de Amsterdamse relletjes kreeg de marechaussee als beloning nieuw materieel.

Het sluitstuk van het fascisatieproces in Europa, wordt echter uitgemaakt door de NATO, het best uitgeruste onderdrukkingsleger dat door vreemden wordt gekommandeerd.
Onder impuls van de NATO en de CIA werd in Griekenland een fascistiese diktatuur ingesteld, in uitvoering van een plan zoals dat voor alle landen waar ter wereld ook bestaat...
De laatste jaren werden een aantal plannen onthuld o.m. voor Japan, Zuid-Korea, Italië en Panama. We weten dat bv. voor België een zelfde projekt kant en klaar is onder de naam Prometheus. In september '66 kwam een geheim akkoord België - USA aan 't licht. "Ingeval van een binnenlandse omwenteling kan de wettige regering een beroep doen op de amerikaanse strijdkrachten". Dat wil zeggen: wanneer de fascisatie nog verder wordt doorgevoerd en wanneer de arbeiders, boeren, beambten en studenten daartegen in opstand komen, kan de "wettige" fascistiese regering alle onderdrukkingsapparaten in 't werk laten treden.

Griekenland is 'n land dat ekonomies totaal van de V.S. afhangt. Het heeft sinds de oorlog een sterk fascisties getinte regering gehad met als exponent het koningshuis.
Papandreou kwam aan 't bewind met een centrum-rechts partij. Hij veroorzaakte echter een bepaalde volksbeweging, beroering. Er werden enkele gematigde ekonomiese hervormingen voorgesteld in 't belang van de nationale industrie.

Dit volstond voor het amerikaanse imperialisme om 10.000 mogelijke volksleiders gevangen te nemen, een militaire diktatuur in te stellen en een algemene ideologiese indoktrinatiekampagne onder het volk door te voeren.

De bourgeois-ideologen uit onze rechtse en "linkse" bureaukratieè'n halen hun enorme fraseologie over anti-demokrat ie en vrijheid en gelijkheid boven, zodat blijkbaar niemand verder kan gaan in de aktie tegen het fascisme.

II - FUNDAMENTELE KONTRADIKTIES - Boven

De wereld wordt heden te dage beheerst door 4 fundamentele kontradiktles.
Elk van deze kontradlkties Is fundamenteel niet tot een andere te herleiden, onontkoombaar en blijvend werkzaam.

- De kontradiktie in onze landen tussen de heersende kapitalistiese klasse en de werkende massa's van het volk, de arbeiders, bedienden, intellektuelen en kleine zelfstandigen.

- De kontradiktie binnen de heersende klasse zelf: de grote monopolies der verschillende landen staan tegenover elkaar.

- De kontradiktie tussen de hoog-ontwikkelde kapitalistiese landen en de nationale bewegingen in de derde wereld, die zich verzetten tegen de uitbuiting van hun volk.

- De kontradiktie tussen het kapitalisme met zijn profijt en winst-jacht en het socialisme dat een maatschappij wil opbouwen met de volksbelangen als maatstaf.

Deze vier kontradikties zijn echter volledig met elkaar verweven. Manneer ergens ter wereld een volk de revolutie kan doorvoeren en zijn nationale zelfstandigheid veroveren, dan wordt die overwinning mede bepaald door het feit dat de tegenstander ook op andere plaatsen aan kontradikties en strijd gebonden ligt. Dat is het internationalisme dat alle nationale vrijheidsbewegingen bepaalt. Voor elk land ter wereld is één van deze kontradikties de hoofdkon-tradiktie; de andere drie kontradikties versterken die. In België wordt de strijd tussen de heersende klasse en het gewone volk versterkt, geïllustreerd, gesteund door de strijd van de derde wereld tegen onze heersende klasse die daar haar belangen heeft, door de strijd tussen de Belgiese en Amerikaanse monopolies en door de strijd van het socialistiese volk van Vietnam tegen de kapitalistiese belangen die door de Amerikanen worden verdedigd.
De volgende tekst uit US News and World Report geeft goed de kontradiktie aan tussen de amerikaanse en europese monopolies alsook tussen het kapitalisme en de derde wereld. Terzelfdertijd toont hij aan dat het amerikaanse kapitalisme zijn aktieveld over de hele wereld uitbreid om méér winst te maken terwijl de behoefte aan meer produkten en voorzieningen voor het amerikaanse volk zelf er niet bij komt kijken.

" Deze zakenlui zijn er steeds meer van overtuigd dat de markten in het buitenland - en niet de markten van ons eigen land - de grootste mogelijkheden tot uitbreiding bieden. Het gevoel neemt toe dat de US-markt wel groot is, maar toch relatief verzadigd blijkt. De overzeese gebieden worden door de zakenlui beschouwd als grote en onontsloten markten met honderden miljoenen klanten die alle soorten goederen en diensten verlangen en daar steeds beter voor betalen kunnen.
Om deze markten te veroveren zijn de US-firma's van plan overal ter wereld werken te beginnen en uit te breiden. Sinds 1958 werden alleen al in West-Europa door 2100 amerikaanse groepen een nieuwe onderneming opgezet.
Alle takken van de industrie - van auto's tot babyvoeding - gaan op de buitenlandse markten een schitterende toekomst tegemoet zegt L.E. Spencer, Algemeen direkteur van Goodyear Tire and Rubber Company of Canada "De markten in het buitenland zullen zich in de volgende jaren vele malen sneller ontwikkelen dan de binnenlandse markten."
En C.C. Smith, vice-president van IBM, World Made Corporation: "Voor iedere hoofdtak van onze produktie in de groei op onze buitenlandse markten groter dan in de USA. Wij verwachten dat het volume met de tijd dit van de USA zal overtreffen."
Luister naar de kommentaar van een bestuursman van de Colgate-Palmolive Company: "We hebben hier in de USA een verzadigde markt die alleen door nieuwe produkten kan worden uitgebreid. In het buitenland zijn er elk jaar miljoenen mensen die in hun kulturele, sociale en ekonomiese ontwikkeling een stadium bereiken waarop ze in staat zijn onze zeep, tandpasta en andere produkten te kopen."

Onomwonden spreekt Fred. J. Borck, algemeen direkteur van de General Electric Corporation, de profetie uit: "Ongeacht alle ekonomiese en politieke komplikaties zullen de snelst groeiende markten zich in het buitenland bevinden."

Tegen deze achtergrond kunnen we de volgende hoofdtrekken aanduiden voor de US-firma's:

1. De omzet in het buitenland van de US.-ondernemingen neemt veel sneller toe dan de omzet in het binnenland.
Dikwijls is de aangroei in procent uitgedrukt drie tot vier maal groter.
2. De winsten zijn in het buitenland meestal hoger dan bij gelijkaardige ondernemingen in de USA,
Vele firma's halen een winst die tweemaal zo hoog ligt als in Amerika. De meesten voeren hiervoor de lagere loonkosten aan - en ook de geringere konkurrentie.
3. De markten in het buitenland kunnen meestal veel beter ingenomen worden door ter plaatse zelf aan 't werk te gaan dan wel door te exporteren.
Door in het buitenland zelf te werken ontloopt men de invoerrechten en andere handelsbarrières."
Einde van het citaat uit US-News and World Report.

We geven hierna een uitwerking van de 4 fundamentele kontradikties die op dit ogenblik de evolutie bepalen.
Het gaat niet om een akademiese beschrijving maar om een allernoodzakelijkste en allerbruikbaarste metode van inzicht.
Een inzicht in de onontkoombaarheid en de verbondenheid van deze vier kontradikties is noodzakelijk omdat dit ons de zekerheid geeft dat het kapitalisme naar zijn histories einde gaat. Dit inzicht bepaalt ons geloof in de overwinning, het wijst ons de metodes om te vechten, het maakt begrijpelijk dat wij voor een rechtvaardige zaak strijden en dat wij de overwinning kunnen behalen wanneer wij ons ten volle toeleggen op studie, aktie, discussie en strijd.

I - DE KONTRADIKTIE TUSSEN HET KAPITALISME EN DE ARBEIDENDE MASSA'S - Boven

Welke is de fundamentele kontradiktie binnen het kapitalistiese (en neo-kapitalistiese) siesteem?
Veel mensen hangen nog vast aan een uiterst oppervlakkig en lang voorbijgestreefd beeld» Ze denken dat de eigenlijke kontradiktie in de 19e eeuw, bestond tussen arm en rijk, tussen honger en miserie aan de ene en welvaart en rijkdom aan de andere kant. Deze "kontradiktie" is weggevallen en dus is de fundamentele kontradiktie weggevallen. Deze kontradiktie bestaat nog wel tussen de westerse "rijke, welvarende" wereld en de derde wereld met honger en armoede. Daaruit vloeit logies voort dat de progressieven in het westen als enige progressieve daad kunnen stellen: hulp bieden aan de derde wereld.

Geheel deze "teorie" die trouwens nogal in gebruik is bij vele "progressieven" steunt op een volledig vals beeld van de fundamentele kontradiktie binnen het kapitalisme. Men is dogmaties blijven vastzitten aan de uiterlijke vormen van het kapitalisme uit de vorige eeuw, en is niet in staat het kapitalisme te zien als een historie-se periode met revolutionaire opkomst, bloei waarin de kontradikties rijp worden en tengronde gaan aan de interne kontradikties.

Tijdens de middeleeuwen beschikte men over primitieve produktiemiddelen. De boeren produceerden net genoeg om zelf te eten en nog wat landbouwprodukten over te houden die ze ruilden voor dingen die ze zelf niet konden maken.

De "arbeiders" beschikten over hun eigen middelen om te produceren: ze maakten met eigen werktuigen, produkten die ze dan ruilden voor levensmiddelen.

Tijdens de 17e en 18e eeuw deed zich een eerste techniese revolutie voor: men kon produktiemiddelen vervaardigen die vele malen produktiever waren dan de werktuigen waarover de afzonderlijke "arbeiders" beschikten.
Alleen de allerrijksten konden deze machines aanschaffen.
De afzonderlijke arbeider kon niet konkurreren en ging werken in het "atelier" van iemand die de nieuwe produktiemiddelen bezat. Dit was de revolutionaire daad van het kapitalisme: het produktie-proces werd een gezamenlijk proces van vele mensen, dat veel produktiever was dan het afzonderlijke proces.
De manier van produceren, was nu totaal nieuw; de manier van toeeigenen der produktie bleef echter zoals in de middeleeuwen: de arbeider had in de middeleeuwen zijn produkten in bezit, omdat hij ook de werktuigen en de grondstof had.
Hetzelfde blijft onder het kapitalisme: de eigenaar van de produk-tie-middelen eigent zich ook de produkten toe.
Dit was reeds in de vorige eeuw de fundamentele kontradiktie van ons ekonomies siesteem: de produktie gebeurde steeds meer gemeenschappelijk; maar de toeeigening der produkten bleef privé.

De progressieven redeneerden toen als volgt: er is een meer rationele en rechtvaardige maatschappij mogelijk: ook de produkten moeten gemeenschappelijk worden en op de noden van de gemeenschap worden afgestemd.
Let wel: deze redenering was alléén mogelijk dank zij de revolutionaire bijdrage van het kapitalisme: het proces van de produktie tot een gemeenschappelijk proces maken.

Deze fundamentele kontradiktie is thans, door het overrijp worden van het kapitalisme, veel duidelijker en zichtbaarder geworden. Er is wel niemand die zal ontkennen dat het produktieproces steeds méér gemeenschappelijk gebeurt, dat elk gebruiksvoorwerp het resultaat is van het gezamelijke werk van een steeds groter aantal mensen.
Een braadpan is het resultaat van het werk van wetenschappelijke laboratoria, van de zware nijverheid, van de verwerkende industrie en van de dienstverlenende sektor...
Er is wel niemand die zal ontkennen dat de koncentratie van produktiemiddelen - en dus de toeeigening door een beperkte klasse -steeds voortschrijdt in steeds sterkere monopolieblokken.

De produktie is gemeenschappelijk, de toeeigening privé. Deze fundamentele kontradiktie kunnen we nog anders uitdrukken. De arbeiders, middengroepen, intellektueel gevormden hebben als direkte behoefte: produkten en voorzieningen om het leven te verbeteren.
De produkten zijn het belangrijkste omdat eigenlijk het leven zelf centraal staat.
Het kapitalistiese siesteem - als machine onafhankelijk van de wil der kapitalisten zélf - heeft als bestaansbehoefte, als bestaansvoorwaarde: winst, maksimale winst en aangroeiende winst.

De krizissen die permanent binnen het kapitalisme dreigen, hebben als grondslag het verschijnsel dat er te veel geld is in handen van de ondernemingen, er zijn dus geen investeringsmogelijkheden genoeg met andere woorden: men kan dit geld niet winstgevend genoeg investeren.

Laten we dit illustreren.
- In Amerika kan men, door enkele technologiese vernieuwingen in te voeren, de hele staalproduktie en verwerking met 100 % verhogen. Om deze hoeveelheid kwijt te krijgen, zouden de monopolies hun prijzen moeten dalen; daar de monopolies hun prijzen vastzetten op het voor hen gunstigste peil, zou het voor hen ongunstig zijn de prijzen te doen dalen.
Daarbij komt nog dat de investeringsmogelijkheden in de staalnij-verheid sterk zouden afnemen bij zo'n produktieverhoging. Men weet dat investeren het krusiale punt is van onze ekonomie: de reuzachtige hoeveelheden kapitaal zo inzetten, dat ze genoeg winst opleveren.

- De kapitaalondernemingen investeren in het buitenland, wanneer dit meer winst opbrengt.
Zo stijgt de winst van het siesteem, terwijl de produktie van de mensen in het eigen land niet toeneemt.

- We hebben al vastgesteld dat de kapitaalondernemingen te veel kapitaal hebben en zoeken naar winstgevende investeringen. Daarom oefenen zij een permanente druk uit op de regering om de uitgaven voor militaire doeleinden op te drijven.
In '66 werden in Amerika officieel 74 miljard dollar aan het leger besteed; enorme investeringsmogelijkheden voor het Amerikaanse bedrij fslevers. 10 % van de Amerikaanse arbeiders verdienen hun brood in de oorlogsindustrie.

- Om de investeringen en winsten op peil te houden, heeft het bedrijfsleven een machtig wapen gevonden in de reklame "De rekla-me - het beuken op de deur tot men koopt - is een noodzaak voor het funktioneren van onze wel bijzonder "vrije samenleving"Mc Graw-Hill-ekonomiese afdeling.
Kwaliteitsprodukten worden vervangen door produkten met "verkoopskwaliteit^"
De behoefte wordt vervangen door de kunstmatige, onontkoombare reklame-druk.
De produkten zijn er op afgestemd om vlug te slijten, zodat de onderneming aan 't werk blijft...

Dit zijn een aantal voorbeelden waaruit duidelijk blijkt dat er tussen winst en produktie een onoverkomelijke afgrond gaapt. Men werpt soms de bemerking op dat "de mens niet werkt zonder winstprikkel".
Achter deze bemerking steken een aantal valse definities.
Iemand die werkt, krijgt als resultaat niet zoiets als "winst" - hij krijgt een aantal produkten (of hun ruilwaarde). Zo iemand heeft behoefte aan méér produkten - zowel voor privaat gebruik als voor kollektieve voorzieningen. ^:

Waar zit de winst dan wel?
Bij de bezitters van de ondernemingen zelf en dit zijn: de kapi-taalgroepen. Zij investeren bijvoorbeeld in een nieuwe onderneming, waardoor hun kapitaal met 15 % aangroeit, wat ze wéér proberen te investeren.
De manager van de onderneming in kwestie, kan helemaal niets bezitten. ..
Hij leeft dan volledig van het loon dat de onderneming hem toestaat. Zo'n manager wordt door de struktuur van het kapitalistiese stelsel, door de wetten van winst-maksimeren en kosten-dalen gedwongen, buiten zijn "vrije" wil om, op een bepaalde manier te handelen. Wanneer hij sukses wil hebben, hogerop klimmen dan moet hij zo goed mogelijk handelen volgens de wetten van het kapitalisme. Het siesteem eist winst, maksimale winst en groeiende winst.

We stippen nog enkele verdere kenmerken van de fundamentele kontra-diktie aan.
" Een steeds groter wordend deel der produkten van de monopool-maatschappij is, gemeten naar de werkelijke behoeften van de mensen, nutteloos, verspillend of destruktief zonder meer. Het duidelijkste voorbeeld hierbij vormen de tientallen miljarden dollar voor goederen en diensten die elk jaar in de muil van de legermachine worden gesmeten met geen ander doel dan de volkeren van de wereld ervan af te houden hun problemen op de enig mogelijke manier op te lossen: door revolutionair socialisme.
Hetzelfde kan men in onderscheiden mate zeggen van de andere arbeiders die goederen en diensten die niemand nodig heeft, produceren en er de behoefte naar wekken. De sektoren en takken van de ekonomie zijn zozeer verstrengeld dat iedereen op de een of andere manier met deze tegenmenselijke arbeid te maken heeft. De boer die de troepen die tegen het Vietnamese volk vechten, moet voeden; de ingenieur en arbeider die aan de gekompliceerde machinerie van een nieuwe auto werken; de arbeiders die papier en inkt en TV apparaten maken en wiens produkten gebruikt worden voor de kon trole en vergiftiging van de mensen.
"Er is volledige tewerkstelling" zegt Paul Goodman "maar er zijn hoelanger hoe minder taken die nodig en nuttig zijn en die een mens kan verrichten zonder zijn eer en waarde te verliezen," Dit is van belang voor de verklaring van de vervreemding van de arbeid, voor de verkaring van het cynisme en de korruptie die in elke hoek en plaats van het monopoliekapitalisme doordringen en die iemand met histories inzicht als kenmerken van een maatschappij die totaal in verval is geraakt, zal beschouwen". Baran en Sweezy.

- 10 % van de arbeiders uit de V,S. zijn werkzaam aan militaire pro-jekten. Nutteloos werk.

- Reklamebureaus kreëren behoeften om zo de produkten van hun opdrachtgever kwijt te raken. Men brengt "nieuwe" produkten op de markt die in niets essentieels van de oude verschillen. Men fabriceert de produkten op zo'n manier dat ze zéér snel versleten of verouderd zijn; gloeilampen en geneesmiddelen.
Nutteloze produkten, zinloze "nieuwe"produkten, kortstondige produkten. Dit brengt massa's nutteloos werk mee.

- De mensen die in de reklame zelf werkzaam zijn, behoeften kreëren, opdrijven en uitbuiten, leveren nutteloze arbeid.

- We kennen konstant 7 % werklozen en de industrie werkt met over-kapaciteit, d.w.z.: men kan veel méér produceren dan men efektief doet.

- Wat is het nut van absurd-grootse kantoren en buildings met hun overdreven "klanten-service"? Dubbeldiensten, van benzinestations tot overlappende onderwijsnetten.

De kontradiktie tussen het kollektieve produktieproces en de private winst toe-eigening is fundamenteel. Deze kontradiktie werkt overal door.

- Bij een kollektief produktieproces hoort een kollektieve kuituur, een gemeenschaps-kultuur. Deze behoefte wordt bij de jeugd sterk ervaren maar wordt afgeremd door de wetten van ons siesteem dat privé-toeëigening vertaalt in privê-kultuur (of elite-kultuur).

- De privé-toeëigening staat in fundamentele kontradiktie tot de manier van produceren. Het siesteem heeft er alle belang bij deze kontradiktie te verdoezelen. Dit gebeurt door het a.h.w. met geweld verspreiden van een burgerlijke ideologie a la James Bond en the Untouchables. Dit gebeurt door het siestematies vervalsen, verdraaien, achterwege laten, insinueren bij alle "nieuwsmededelingen" inzake fundamentele ekonomiese, politieke en sociale problemen.

- De individuele psychologie wordt naar twee polen getrokken: er is een verscheurdheid tussen kollektiviteit met als basis de produk-tiewijze en kunstmatig aangehouden privé-kultuur. In alle kultu-rele en ideologiese uitingen is de mens "vervreemd" van zijn produktiebasis, een kollektief proces. Een detailstudie van een wijk in New-York bewees aan dat 74 % van de mensen revelante psychiese storingen vertonen.

Uit al het voorgaande blijkt dat een meer rationele en rechtvaardige maatschappij mogelijk is op basis van de materiele ontwikkeling van onze ekonomie.
Alles gebeurt steeds meer op basis van kollektieve arbeid. Een groot deel van het ondernemingskapitaal, is afkomstig van de staat, die deze gemeenschapsgelden ter beschikking stelt van privé-ondernemingen.
De "managers" van de onderneming zijn geen*bezitters meer, maar (zeer goed gesoigneerde ...) loontrekkenden.
De technologiese revolutie heeft een enorme produktie mogelijk gemaakt ... die in het kapitalistiese regime niet maksimaal kan worden aangewend.
De "winst" die vroeger een revolutionaire faktor was, is thans een remming voor de produktie en voor de menselijke ontwikkeling. Men kan de produktie véél sterker opvoeren dan de winst; véél pro-dukten en een kleinere winst is in onze ekonomie een vloek. Men produceert minder om z'n winst hoger te houden.
De technologie is "nuttiger" aan 't worden voor de winst-maximering dan de mens. Het gekende voorbeeld van "featherbedding". De technologie heeft de spoorwegen zo ontwikkeld dat de stokers op de loko-motieven nutteloos zijn: toch rijden ze mee en worden ze betaald zonder iets uit te richten en dit om werkeloosheid te voorkomen...

De historiese en materiële voorwaarden zijn vervuld om een nieuwe maatschappij op te bouwen waarin de gemeenschappelijke produktie-wijze nu van haar noodzakelijk komplement wordt voorzien.

- De ekonomie wordt in dienst gezet van de maksimale oroduktie voor het gehele volk - en niet van de maksimale winst van een klasse. Er wordt een planning gemaakt om de produktie stelselmatig op te drijven op die plaatsen waar er onmiddellijke behoefte bestaat -om de kollektieve voorzieningen onderwijs, woningbouw, ontspanning en kuituur, in dienst van het hele volk te zetten.

II - KONTRADIKTIES BINNEN DE KLASSE DER KAPITALISTEN - Boven

Ook binnen de klasse der kapitalisten bestaan talrijke kontradik-ties die deze groep innerlijk uiteenrijten.
Er zijn al heel wat "teorieën" opgebouwd met als stelling: de monopolies zullen wereldomvattende afspraken en overeenkomsten maken, zodat een versterking van hun positie zal optreden. De grote monopolies staan tegenover de kleine ondernemingen. De amerikaanse monopolies staan tegenover de Europese monopolies -Ie défi américain.
De Franse monopolies staan beurtelings tegenover de Engelse en de Duitse.

Monopolies en kleine kapitalisten

- De atoomenergie - de "energie van de toekomst" - zal alleen door de grote ondernemingen kunnen gebruikt worden.

- Alleen de grote ondernemingen profiteren van het wetenschappelijk onderzoek der universiteiten en zijn in staat dit onderzoek door eigen research toe te passen. (Zie tekst van Knoppers over onderwij s-regering-bedrij fsleven)

- In september '67 noteert Nederland 227 faillissementen. België in '66 telt er 940.

- De regering bevoordeligt fusies en opslorpingen. Voorbeeld in staalsektor "Maatregelen werden genomen om fusies en konsentraties aan te moedigen. In 1966 ontstonden in België twee belangrijke staalgroepen: de ene door fusie, namelijk Cockerill-Ougrée met Providence; de andere in de vorm van verregaande samenwerkingsakkoorden nl. tussen Espérance-Longdoz, Hainaut-Sambre, Phénix-Works en de Franse maatschappij Aciéries et Tréfileries de Neuves-Maisons".
Weekberichten van de Kredietbank 25 nov. '67.
De enorme druk vernietigt vanzelfsprekend alle kleine kapitalisten

Kontradikties tussen de grote monopolies

Tijdens de recente krizis in het midden-oosten konden de 5 grootste Amerikaanse petroleumproducenten hun winst met 15 % opdrijven ten koste van de Engelse maatschappijen. (Algemeen Handelsblad).

De Duitse industriëlen hebben hun bezorgdheid uitgesproken over de industriële achteruitstelling van Duitsland die in het kernstopver-drag zit vervat. De kernmogelijkheden kunnen de kern-energie voor industriële doeleinden toepassen, terwijl Duitsland niet de kans heeft te experimenteren (De Standaard)

Euratom-gemeenschappelijk onderzoek wat kernenergie betreft in Europa is uiteengevallen onder druk van de nationale monopolie-belangen . Duitsland zal samenwerken met Nederland en België. Frankrijk doet het zelf en Engeland eveneens.

De mijnen worden in Europa gesloten omdat men de steenkolen die nodig zijn, goedkoper kon krijgen uit Amerika»
Nu de meeste Europese mijnen aldus door konkurrentie druk gesloten zijn, moet men in Amerika marginale mijnen, die reeds gesloten waren, opnieuw ontginnen om de vraag van Europa te voldoen... en meteen moet de prijs omhoog.

De monopolies hebben de staat nodig als financier, opdrachtgever en ordeschepper. De staat is in Amerika een noodzakelijk instrument van de monopoliemaatschappij. Dit noodzakelijk instrument dat de monopolies kan steunen, bestaat niet in Europa. Er bestaat een Europees ekonomies monopolienet, maar men kan niet rekenen op de voordelen en privilegies door de staat geboden, zolang er geen "Europese" staat is. Dit is een groot nadeel voor de"konkurrentie" met Amerika.

"Hoe groter de ekonomiese macht en de sociale erkenning van de monopolies wordt, hoe meer de fiderale regering hen dienstbaar wordt, hoe meer ze afhankelijk wordt, hoe meer ze ertoe neigt hen met privilegies, bescherming en staatssteun te begunstigen",
Walter Adams en Horace M. Gray - New-York- The government as promo-ter.

III - KONTRADIKTIES TUSSEN KAPITALISME EN DERDE WERELD - Boven

De leidende monopolies uit de V.S. richten hun ekonomiese aktivi-teiten steeds meer op de derde wereld. Goedkope grondstof, goedkope arbeidskracht, een grote markt en vrijwel geen konkurrentie: door al deze faktoren is de winst die de amerikaanse monopolies in de derde wereld maken zowat vier keer zo groot als normaal.

Nemen we als voorbeeld Jersey Standard, de grootste koncern van Amerika, op petroleumindustrie gebaseerd.
Vermogen van deze koncern in '62 = 11.488 miljoen dollar. Profijten in hetzelfde jaar: 841 miljoen.
De VS en Canada: 67 % van dit vermogen - 34 % van de profijten. Latijns Amerika: 20 % van het vermogen - 39 % van de winst.

Laten we de totale winsten die Amerika uit het buitenland trok, nagaan.
We beschouwen de periode tussen '50 en '63.
Amerika investeerde 17,3 miljard dollar - waar ze 29,4 miljard uithaalde en naar het moederland stuurde: 12 miljard winst. Terzelfdertijd had men ook een deel van de brutowinst die men in 't buitenland maakte, opnieuw in die industrieën geïnvesteerd. Dit bezit groeide aldus aan van 11,8 miljard in '50 tot 70,6 in '63. Een aangroei van 28,8 miljard.
Winst en kapitaalaangroei in 't buitenland samen tussen '50 en '63: 70,8 miljard dollar! (Surrey of Current Business - Ministerie voor Handel-US)

Om deze wereld-belangen te verdedigen, heeft de amerikaanse regering in het buitenland 275 hoofdbasissen en 1400 gewone basissen ten dienste. In 1957 alleen werden 41 militaire missies naar La-tij s Amerika gestuurd.
"Heden ten dage neemt Washington met nadruk maatregelen om beperkte oorlogen te voeren, overal waar dit nodig is.
Om voor deze akties uitgerust te zijn, moeten de VS overal ter wereld over voldoende basissen beschikken." Sulzberger in New York Times.

Staatssekretaris R. Bunch in US news and World Report "De oorlog in Vietnam heeft tot doel te bewijzen dat de revolutie de moeite niet waard is, niet lonend kan zijn.
Indien het vrije westen er niet in slaagt deze revolutie te onderdrukken, moeten wij ons verwachten aan nieuwe revoluties in Afrika en Zuid-Amerika en zelfs in Europa."

Een half miljoen Amerikaanse soldaten hebben het laatste jaar 65.000 Vietnamezen vermoord, meer dan 200.000 gewond, 280.000 hektaren rijst verwoest, tientallen dorpen ontruimd en met de grond gelijk gemaakt, tweemaal zoveel bommen gegooid als in de hele laatste wereldoorlog boven heel West-Europa.
De akties werden sporadies uitgebreid tot Laos en Cambodja. In Thailand en Birma zijn eveneens guerilla-troepen verschenen.

"Minister Sato moest onder druk van socialisten en kommunisten gegevens verstrekken over twee plannen, genaamd "Drie pijlen" en "Vliegend Wiel". Deze geheime plannen hielden gezamenlijke militaire akties in van Japan en de U.S.A. tegen Noord-Korea, die later tegen China moesten uitgebreid worden.
Het geheim plan 'Drie pijlen' was de basis. Het bevat 171 bladzijden en het voorbereidende werk werd gesuperviseerd door Roswell Gilpatric,onder-secretaris voor defensie van de U.S. Hij voorziet het gebruik van atoomwapens tegen China en Korea, gekoppeld aan ontschepingsakties.
Het plan "Vliegend Wiel" raakte bekend in het parlementaire debat van 29 oktober '65. Het gaat om een "defensief" plan dat de militaire maatregelen tijdens de 30 dagen voorafgaand aan het begin der vijandelijkheden, gedetailleerd beschrijft" Wilfred Burchett in zijn nieuwste boek "Opnieuw Korea?"

Kongo is het krusiale punt van Afrika, waar de Amerikanen de Bel-giese kolonialisten hebben aan de deur geschopt.
Sinds '63 organiseert Pierre Mulele de guerilla vanuit het distrikt Kwiler.
De guerillero-strijders blijken het beste georganiseerd in de Portugese gebieden. In Mozambique, Angola en Guinea heeft geregeld een treffen plaats.

De moord op Che Guevara bracht de guerilla in Zuid-Amerika genoegzaam in het nieuws. Bolivië, Columbie, Venezuela, Guatemala, Peru, Brazilië ... overal zijn revolutionaire volkslegers op komen duiken.

Ben Barka - Marokko:
"We vinden dat de strijd tegen het imperialisme één is: in Vietnam, Kongo en San-Domingo vinden we dezelfde vorm van agressie, hetzelfde Noord-Amerikaanse imperialisme onder drie vormen. Onze solidariteit moet klaar, precies en georganiseerd zijn want solidariteit heeft niets te maken met spontaan gevoel,"

Kim II Sung - Noord-Korea:
" De volkeren van Azië, Afrika en Zuid-Amerika hebben gezamelijke belangen en hun strijd tegen het imperialisme is verbonden door hun onderlinge steun. Als Afrika en Zuid-Amerika niet vrij zijn, kan Azië het ook niet zijn, en wanneer de imperialisten van de VS» uit Azië zijn verjaagd, zal dit de bevrijdingsstrijd van de volkeren in Afrika en Zuid-Amerika bevoordeligen".

IV - DE KONTRADIKTIE TUSSEN HET SOCIALISME EN HET KAPITALISTIESE BLOK - Boven

Voor de Kubaanse revolutie bezat de Standard Oil of New Jersey raffinaderijen en verkoopscentra die een vermogen van 62 miljoen dollar betekenden.
Ze voerden petroleum in op Cuba vanuit ... hun eigen petroleumvel-den van Venezuela en dit tegen de hoge prijs die de monopolies vaststelden.

"Tijdens de Cubaanse revolutie werden de bezittingen van het concern in Kuba zonder vergoeding genationaliseerd. In één slag gingen 60 miljoen dollar aan investeringen en drie bronnen van permanente winst (verkoop van ruwe petroleum aan Kuba, verwerking, verkoop der eindprodukten) verloren. En dit alles zonder dat de export en import van de Verenigde Staten ook maar enigszins werden beïnvloed."

Na de revolutie kon de handel tussen Amerika en Cuba blijven voortbestaan... maar dan hadden de monopolies de konkurrentie van de USSR moeten doorstaan.

"Om op de Kubaanse markt te blijven, had Jersey op z'n minst zijn prijzen moeten verlagen en betere kredietvoorwaarden geven. Dit had echter niet alleen een geringere winst in Kuba betekend, maar tevens een aantasten van de overeengekomen prijsstruktuur der monopolies."

Indien de Amerikanen de blokkade opheffen, kunnen zij het grootste deel van de handel met Kuba opnemen.

"Maar daarvoor hebben de multinationale mammoet-koncerns, die de Amerikaanse politiek beheersen, geen interesse.
Wat ze willen is het volgende: de monopole kontrole over buitenlandse verkoopscentra en markten, waardoor zij in staat zijn bij de verkoop en inkoop bijzonder voordelige voorwaarden af te dwingen, opdrachten van de ene dochterfabriek op de andere over te brengen, het een of het ander land te bevoordeligen naargelang het ekonomie-se en financiële gunsten aanbiedt. In één woord: ze willen hun zaken naar eigen wensen beredderen. En daarvoor hebben zij geen handelspartners nodig maar "verbondenen" en afnemers die hun wetten en maatstaven aan de eisen van de amerikaanse grootindustrie aanpassen.

Tegen deze achtergrond kunnen wij vaststellen dat Kuba's misdaad erin bestond zijn onbeperkte rechten te laten gelden om over zijn eigen hulpbronnen te beschikken in het belang van zijn eigen volk. Dat bracht de beperking en - in de strijd die daarop volgde - de totale afschaffing van de rechten en privilegies met zich mee die de muiti-nationale mammoet-koncerns tot dan toe in Kuba genoten hadden. Daarom en niet wegens het uitvallen van de handel, maar laat staan wegens een soort irrationele angst of vooroordeel, reageerden de Koncerns en hun regering in Washington zo heftig op de Kubaanse revolutie.

Nu zou men kunnen aannemen dat de heftigheid van de reaktie niet in verhouding staat met het geleden verlies - aangezien Kuba toch een heel klein land is.
Maar zo kan men nog het belangrijkste uit het oog verliezen. Wat Kuba zo machtig maakt is dat het zo klein is en in de vlakke buurt van de Verenigde Staten ligt. Wanneer Kuba de "Vrije Wereld" afvallig kan worden en ongestraft tot het socialistiese kamp toetreden, dan kan ieder ander land dit doen.
En wanneer Kuba door zijn nieuwe opbouw tot bloei komt, dan zullen alle onderontwikkelde en uitgebuite landen ter wereld dit voorbeeld willen volgen.

Het gaat er hem, met geval Kuba, niet eenvoudig om de mogelijkheid een klein land uit te buiten, maar om het bestaan of niet-bestaan van de "vrije wereld" zelf met andere woorden: om het hele systeem der uitbuiting.
Deze stelling heeft de Kuba-politiek van de Verenigde Staten bepaald. De taktiek bestaat erin de Kubaanse ekonomie op alle mogelijke manieren te schaden en te verzwakken en dit met een drievoudig doel. Vooreerst hoopt men dat het Kubaanse volk zijn revolutionaire stemming vroeg of laat moe zal worden en zo de bodem zal klaarmaken voor 'n suksesrijke kontrarevolutie.
Ten tweede wil men de onderontwikkelde landen inprenten dat de revolutie de moeite niet loont.
En ten derde wil men de last, die de hele socialistiese wereld en speciaal de Sovjet-Unie als ekonomies ontwikkeld bondgenoot, te dragen heeft, zo zwaar mogelijk maken. Het resultaat daarvan moet zijn dat de socialistiese landen ertoe gebracht worden hun invloed aan te wenden om nieuwe revoluties te verminderen die hun reeds zo zwakke ekonomie verdere last zou opleveren." Baran en Sweezy - Monopolkapital.

I - V.V.S. MANIFEST UNIVERSITAIRE EXPANSIE

In Leuven is opnieuw een beschamend reaktionair diktaat gevallen. De Vereniging van Vlaamse Studenten stelt vast dat dit diktaat niet alleen een verdediging inhoudt van de elite-universiteit der francofone Brusselaars te Leuven, maar dat het tevens het gehele universitaire onderwijs van ons land wil dirigeren. De reaktionaire richting waarin de hele univ. expansie moet evolueren, wordt in dit diktaat aangegeven: zo'n diktaat moet in alle universiteiten de meest radikale en bewuste aktie ontketenen. Zullen onze universiteiten in dienst staan van de Waalse en Vlaamse arbeiders en van het Waalse en Vlaamse volk, of zullen zij beheerst worden door een financiële machtselite? Dit is de vraag waar de Vlaamse studenten zich voor geplaatst zien.
De vereniging van vlaamse studenten roept op tot de meest harde aktie van alle studenten ter verdediging van de demokratie. Deze harde aktie zal geen blinde aktie zijn. Onze aktie wordt geschraagd door een analyse van het Leuvense diktaat en de problematiek der uni versitaire expansie.

1. De Vereniging van Vlaamse studenten stelt vast dat het diktaat van de Université Catolique een openlijk verloochenen is van elke demokratiese besluitvorming, dat het een ontkenning inhoud van dt parlementaire demokratie en dat het van een volstrekt autoritaire mentaliteit getuigt.

a. "De akademiese raad heeft talrijke vergaderingen gewijd aan de expansie van zijn afdeling en kwam tot eenparige konklusies. Hij gelooft dat hij vandaag deze konklusies moet meedelen aan de leden van het akademiese korps, aan het Wetenschappelijk personeel en aan de publieke opinie in 't algemeen. "

Zestien personen, nauw verbonden met het Brusselse grootkapitaal, nemen op volstrekt autoritaire wijze beslissingen over de toekomst van de jeugd van ons land. Hun diktaat delen ze mee "aan de publie~ ke opinie in 't algemeen"! Er is geen sprake van dat men het volk zelf zou bewust maken van de problemen en dat men de verlangens en de noden van het volk zelf zou tot uitdrukking brengen.

2. De Vereniging der Vlaamse Studenten stelt vast dat de Belgiese universiteiten tot een instrument worden gemaakt van de Brusselse financiële en industriële groepen.

Dat de Vlaamse en Waalse arbeiderskinderen en het Vlaamse en Waalse volk, het weerloze slachtoffer zullen worden van een belangenpoli-tiek der monopolies inzake hoger onderwijs.

We stellen in België tegenwoordig een overgang vast naar een neo-kapitalisties regime. De ekonomie wordt beheerst door een beperkt aantal gekoncentreerde, gestruktureerde monopolies. Een klein aantal monopolies heeft alle financiële en ekonomiese macht tot zich getrokken. Zij worden beheerd door een zeer uitgelezen elite die op geen enkele manier haar onbeperkte macht moet verantwoorden tegenover de arbeiders en het volk. Daar hun macht over het financiële en industriële terrein onbeperkt is, kunnen zij hun wil opleggen aan alle andere instellingen, van regering tot parlement en universiteit.
Deze uiterst machtige monopolies koncentreren zich steeds meer rond Brussel. De omgeving van Brussel wordt bezet door "nationale en internationale beslissingsmachten". Deze monopolies willen armslag hebben en zullen daarom heel Vlaams Brabant bezetten! Brussel en Vlaams Brahant worden bezet door Amerikaanse en Belgiese monopolies.

De verbinding tussen deze monopolies en het diktaat van de elite der 16 is licht te maken. Woitrin en Schot bijvoorbeeld, 2 opstellers van het diktaat, zijn beheerders van de Société Générale. De grote monopolies hebben behoefte aan hoog-gevormde technokraten. Ze hebben managers nodig om hun concern te beheren, rationeel de kosten te drukken, om de winsten te doen stijgen. Ze hebben psychologen en sociologen nodig die de ontevredenheid der arbeiders versluieren. Ze hebben matematici nodig om het concern tot een rationele machine om te vormen. Ze hebben fysici, chemici nodig om nieuwe, goedkopere produkten op te zetten. Al deze 'intellektuelen'moeten trouwe en makke volgelingen zijn in hun systeem, zonder inzicht in de maatschappelijke konsekwenties en het lot van arbeiders en werkende bevolking. Deze intellektuelen, volgzame en dikbetaalde dienaars van het monopoliesysteem, zal men vormen in Brussel en Leuven. Brussel en Leuven krijgen de "openstelling van Brahant". In Vlaams Brabant zullen zij de intellektuele man-power voor de amerikaanse en belgiese monopolies, in Vlaams Brabant gevestigd, leveren.

Leuven en Brussel worden twee elite universiteiten in dienst van de amerikaanse en belgiese financiële groepen. Hun studenten kunnen op standing, rijkdom, aanzien, kortom, "promotion sociale" rekenen. Gent en Luik worden verwaarloosde, "vulgaire volksscholen". Het geld wordt immers allemaal naar de "grote" universiteiten ge-draineerd. Gent en Luik moeten de lagere kaders die de industrie nodig heeft, leveren^ zij worden'scholen voor beroepsvorming"!, gaan de studenten van Gent deze ontwikkeling nemen? Zij weten nu wat de universitaire expansie voor hen zal inhouden. Ze krijgen geen geld genoeg, worden als tweederangs aanzien, en worden kalm gehouden opdat ze niet tot bewustzijn zouden komen hoe benard hun situatie is. De Gentse studenten zullen tot bewustmaking, agitatie en radikale aktie overgaan om een volwaardige demokratiese universiteit op te bouwen.

De studenten van Antwerpen krijgen een konkrete aanwijzing waar hun universiteit naar toegaat. De universitaire expansie wordt opnieuw het voorwerp van ideologiese frasen, waarachter financiële belangen schuilgaan.
De arrogante, diktatoriale klemtoon die in de zinnen van het diktaai doorklinkt, bewijst genoeg. Antwerpen gaat een lokale schoolstrijd, een lokale belangenstrijd ten koste van de jeugd en het onderwijs zelf tegemoet. De Antwerpse studenten zullen radikale aktie voeren voor een volwaardige universiteit te Antwerpen. Het diktaat van Leuven bewijst verder dat de universiteiten ten dienste worden gesteld van de financiële upper-class. Antwerpen gaat een zelfde weg op. In Antwerpen zal men de getrouwe, geïndoktr: neerde dienaar van de opkomende Antwerpse industrie worden. De Antwerpse studenten moeten een volwaardige universiteit opbouwen ten dienste van de vlaamse arbeiders en het vlaamse volk, en niet ten dienste van de Amerikaanse monopolies die zich te Antwerpen vestiigen.
Het diktaat van Leuven is een Brussels diktaat. Onze vrienden in Brussel kampen tegen precies dezelfde krachten, als de Leuvense studenten. Tegen elite universiteiten in handen van de Amerikaanse en Belgiese monopolies. Daarbij wordt hun strijd nog moeilijker omdat zij nog niet een eigen universiteit hebben afgedwongen.
Hun strijd zal daarom des te harder zijn. Zonder financiële en strukturele ontdubbeling blijft de Vlaamse afdeling te Brussel een grap. De instellingen van het niet universitair hoger onderwijs krijgen ook hun beurt in het diktaat.
We lezen "60.000 studenten komen uit alle klassen van de bevolking en worden tewerkgesteld in een uiterst verseheiden werkmilieu."
Van deze 60.000 studeert de helft in het N.U.H.O. Er is een groot percentage arbeidskinderen bij.
Het N.U.H.O. wordt totaal verwaarloosd, krijgt geen financiën, is ongeordend, bezit soms niet eens wettelijke garanties, wordt vaak gekenmerkt door semifeodale strukturen. Dat wordt voor de arbeiders voorbehouden. Een verwaarloosd reservaat voor minder begoeden. Op een cynische manier reserveert men dit hoger onderwijs voor de laagste klassen.
De studenten uit het NÜHO zullen zich stelselmatig verzetten tegen deze diskriminatie. Zij zullen volwaardig demokraties onderwijs eisen.
De studenten aan de universiteiten zullen zich, mede door het Leuvense diktaat, bewust worden van hun noodzakelijke solidariteit met het NUHO.

3. De Vereniging der Vlaamse Studenten stelt vast dat het diktaat van de Leuvense frankofone elite, een uiterst reaktionaire ideologie uitstraalt. Men hanteert de "vrijheid voor de hogere klasse" en misbruikt het katolicisme als een macht, in handen van deze hogere klasse.

a. "De noodzaak, in het kader van de demokratisering van het onderwijs, aan talrijke kandidaten de toegang tot de universiteit waarborgen volgens de vrije keuze der instelling" Men eist de vrijheid voor de financiële bourgeoisie om te kiezen tussen katolieke en vrijzinnige instellingen te Brussel zelf. Ze hebben niet genoeg met één elite-universiteit, ze willen de keuze hebben tussen twéé luxe-universiteiten. Voor de arbeiderskinderen, die er zelf nooit aan kunnen denken te studeren, is dit soort "vrij-heidsideologie" een beschamende kaakslag. Voor degene die in het N.U.H.O. terecht komen, bestaat er geen vrijheid om een univ. opleiding te kiezen, wanneer ze daar de bekwaamheid toe hebben.

b. "Een gedifferentieerd net van komplementaire instellingen van katoliek hoger onderwijs te Namen, Mons, Charleroi, Mont-sur-Meuse, St. Lamberts Woluwe, en Otteignis geïnspireerd door de franse sektie van de katolieke universiteit te Leuven. " Men zaait een reeks kandidatuurtjes over heel Wallonië. Slechts 20 % van Wallonië is katoliek. Het resultaat wordt onvermijdelijk een nieuwe schoolstrijd op universitair niveau.
De Brusselse machtsgroepen willen een schoolstrijd wagen onder katolieke vlag, om hun machtsgreep uit t;e breiden. Deze belangenstrijd zal gebeuren ten koste van het onderwijs en de vorming van de gehele Vlaamse en Waalse jeugd. Alle studenten moeten zich verzetten tegen deze dreigende schoolstrijd die de vorming en ontwikkeling van alle studenten aan alle instellingen zal schaden.

4. De Vereniging van Vlaamse Studenten stelt vast dat de belangen van de Waalse arbeiders en van het Waalse volk op beschamende wijze werden verwaarloosd. De strijd van alle demokraten voor overheveling is een strijd voor een demokratiese universiteit ten dienste van de Waalse arbeiders en het Waalse volk, gelegen in het hart van Wallonië.

- De beslissing over de franse katolieke universiteit werd genomen door de Brusselse bourgeoisie ten dienste van de Belgische en Amerikaanse industrie rond Brussel.

- De Waalse demokraten hebben niets te maken met deze beslissing: ze hadden geen enkele inspraak, ze werden nergens geraadpleegd, en nog erger: met de belangen en behoeften van het Waalse volk werd nergens rekening gehouden.

- De Waalse bevolking is het grootste slachtoffer van de huidige politiek der universitaire expansie. De bourgeois-universiteit te Brussel kan door niemand worden beschouwd als een Waalse univcr siteit. De énige universiteit die Wallonië bezit, bevindt zich te Luik: door de huidige ontwikkeling wordt deze univ. gedeklasseerd tot een tweederangsuniversiteit. Verder wordt Wallonië voorzien van een netwerk van onbetekende katolieke kandidaturen, minderwaardige derderangsinstellingen.
Dit katolieke net zal noodzakelijkerwijs een nieuwe schoolstrijd meebrengen, waarvan de waalse jeugd opnieuw het eerste slachtoffer wordt. De Vlaamse studenten zijn er zich van bewust dat sommige reaktionaire kranten hun aktie voor demokratie willen kompromitte-ren door hen de kreet "Walen buiten" in de mond te leggen. De Vlaamse studenten weten dat slechts 28 % van de studenten der UCL uit Wallonië komen, zij weten ook dat de Waalse arbeiders en het Waalse volk het eerste slachtoffer zijn van de huidige evolutie.

De strijd voor demokratie in Vlaanderen is komplementair aan de strijd voor demokratie in Wallonië.

KONKLUZIE.

Leuven en Brussel worden elite-universiteiten van de Belgiese en Amerikaanse financiële groepen rond Brussel.
Vlaams Brabant wordt ingepalmd door deze zelfde monopolies. De overheveling naar het hart van Wallonië wordt van de hand gewezen. Gent en Luik worden minderwaardige tweederangsuniversiteiten. Antwerpen wordt bedreigd én door een lokale schoolstrijd én door de inpalming door de amerikaanse industrie.
Het niet universitair onderwijs wordt op beschamende manier achter-uitgesteld en als "reservaat voor het werkvolk" uitgebouwd. Een nieuwe schoolstrijd dreigt alle instellingen mee te sleuren. De uitbouw van pluralistiese en demokratiese universiteiten wordt radikaal afgewezen.

Tegen dit gehele pak van onrechtvaardigheden, achteruitstellingen en klassebelangen zullen alle vlaamse studenten op de meest radi-kale, de meest harde en de meest bewuste manier reageren.

Voor volwaardige, demokratiese universiteiten ten dienste van het gewone volk!

II - MONOPOLIE-KAPITAAL - Boven

Waarom dit stuk na de revolte?

1. In het manifest door de franstalige akademiese raad gepubliceerd, zijn twee verschillende strekkingen te onderkennen. De meeste "Vlamingen" zijn niet in staat gebleken die twee strekkingen te ondertekenen.
Vooreerst hebben we de reaktionaire katolieke strekking vol middeleeuwse religieuse kreten en met veel aristokratie en unitarisme. Het zijn de reaktionaire katolieke frankofonen uit Brussel, het soort van de Libre Belgique.
De meeste Vlamingen zijn hevig van leer getrokken tegen deze groep. We merken echter een tweede strekking op, die meer koel, berekend en funktioneel is. Hier vallen te noteren de heren Woitrin en Schot, beheerders van de Société Générale. Zij zien de struktuur van de universiteit volledig aangepast aan de behoeften van het groot-kapitaal.
We zouden een "korte cyclus" krijgen die de studenten snel klaar-stoomt voor de industrie. En we zouden een "lange cyclus" krijgen die wetenschappelijker is en waar de jongeren uit de hogere burgerij terecht komen. Tenslotte zou er een "volmakingscyclus" komen voor de "besten" uit de lange cyclus, dat wil zeggen voor het financiële puik uit de hogere burgerij. De volmakingscyclus zorgt voor de hoogste top-funktionarissen van de industrie. Aldus krijgen we een universiteit, funktioneel in dienst gesteld van de neo-kapitalistiese ekonomie.
Daarom moeten wij na de revolte een analyse maken van dit neokapitalisme.

2. Het probleem van de overheveling is een deel van de problematiek der universitaire ekspansie. Vlaams Brabant wordt bezet door de Belgiese en Amerikaanse grote monopolies.
De universiteiten van Leuven en Brussel worden in dienst gesteld van deze monopolies: zij zullen de techniese elite vormen. De universiteiten van Gent, Antwerpen en Luik worden vormingscentra voor de "lagere technici en lagere funktionarissen". Het NUMO blijft een kweekstal voor technies volgepropte "volksjongens"." Geheel de universitaire Expansie wordt in het teken gesteld van het neo-kapitalisme. Voorbeelden:

- Akademiese Raad Leuven-Frans: Woitrin en M. Schot, beheerders van de Société Générale.

- Raad van Beheer Brussel.
Leblanc , voorzitter van de raad, zetelt ook in fabrimetal en Banque Lambert.
Solvay van de groep Solvay
Boel van de groep Boel
Bernheim, direkteur van de Innovation
De Gillet van de Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid.

- Verzoeningskommissie Leemans
Collin, direkteur van de Kredietbank
Godeaux van de Banque Lambert

- Beheerder Leuven-Nederlands: Declercq van de Banque Lambert.

- De volksunie plaatst Lode Claes van de Banque Lambert, op haar lijst voor de kamer...

3. Het probleem van de overheveling kan dus alléén in volgende termen worden gesteld: zullen wij toestaan dat de universiteiten verder ten dienste worden gesteld van de neo-kapitalistiese industrie?
De huidige struktuur van de universitaire expansie, voorgesteld door de franstalige akademiese raad, gaat die weg op. Ook de inwendige struktuur van de afzonderlijke universiteiten, blijkt ten dienste te staan van het monopoliesiesteem. Zie daarvoor de Aktieve Universiteit.
In deze termen gedacht, zijn overheveling en interne demokratise-ring gedacht.
Ook daarom moeten wij, na de revolte, de monopoliestruktuur als eenheid van het neo-kapitalisme, analyseren.

Historische situering

We moeten een monopolie-onderneming zien in de historiese groei van kapitalisme naar neo-kapitalisme.

1. klassieke kapitalisme.

Dit kent zijn hoogtepunt rond 1850. Duizende bezitters hebben een eigen fabriek opgetrokken. De gebouwen zijn een soort hangars, de machines zijn eenvoudig en niet zo duur, de arbeiders vormen uiterst goedkope werkkrachten. Dit alles wordt ingezet om zo goedkoop mogelijk te konkurreren. Het is een meedogenloze strijd. Door de konkurrentie wordt de tegenstrever uitgeschakeld waardoor de eigen markten en winsten groter worden. Sommige ondernemingen groeien kwantitatief boven de anderen uit: zij stellen tienduizende arbeiders te werk. Kwalitatief is er niet zoveel verschil: wat de manier van produceren betreft en het techniese peil, is er niet zo'n enorm verschil.

2. Het financie-kapitaal.
Kent zijn hoogtepunt rond 1900 - Dit is de bloeiperiode van de banken. Eerst verrichten zij "neutraal" de financiële verhandelingen van de ondernemingen, ze zijn een tussenpersoon. Later kregen zij echter een kijk in de "inwendige keuken" van elk bedrijf en konden zij speculeren door hun inmenging in die bedrijven: steunen, bevoordelen, uitschakelen wie zij het voordeligste achten.
De grote banken vormden het zwaartepunt van de ekonomie: ze lieten de ene onderneming vallen en steunden een andere wanneer dit voor hen financieel voordelig was.

3. Het monopolie-kapitaal.
Hoogtepunt rond 1950. De grootste ondernemingen hebben zich los gemaakt uit de greep van de banken. Het mammoet-concern staat op eigen benen.

- Het is een gigantiese onderneming met een nationale of internationale monopolie positie.
De onderneming is helemaal op zichzelf uitgebouwd, dus onafhankelijk van andere financiële belangen: de winsten worden voortdurend in de eigen onderneming ingezet.

- De onderneming is zeer sterk gestruktureerd, hierarchies en rationeel georganiseerd.

Basis

"Op wetenschap gebaseerde industrie" zo noemt de amerikaanse literatuur de meest moderne industrietakken die ook de meest moderne monopolievormen kennen. Het gaat hier vooral om elektronika, elektrotechniek en machine-bouw.

IBM, Philips, General Motors en Clayson.
Om een monopolie positie te verwerven moet de onderneming de enige ter wereld zijn die een bepaald produkt of een bepaalde techniek bezit. Zo'n nieuw produkt of een nieuwe techniek worden door de wetenschap veroverd. Vandaar de term: op de wetenschap gebaseerd. De onderneming heeft een hele staf geleerden nodig die door fundamenteel en toegepast onderzoek nieuwe produkten ontwerpen of nieuwe technieken vinden.
Om die monopolie positie te bewaren dient men dit onderzoek kon-stant op hoog peil door te voeren.

Wetten

De prijzen worden op een bepaald peil vastgezet en niet meer veranderd. Ze worden vastgezet op het niveau dat de hoogste winst levert. Bij lagere prijs, verkoopt men iets meer, maar met lagere winst per stuk. Bij hogere prijs heeft men hogere winst per stuk, maar men verkoopt veel minder. Bij de vastgestelde prijs maakt men enorme winsten. Men duit niet dat iemand onder deze prijs verkoopt.
Wie het wel zou doen, wordt door de grootste monopolies onmiddellijk met dood-concurreren bedreigd. De grootste monopolies (vb General Motors voor auto-industrie) hebben inderdaad reserves genoeg om alle kleinen uit te schakelen; deze laatsten hebben er dan ook alleen belang bij zich naar do wil van de groten te schikken.

De kosten moeten voortdurend gedrukt worden. Als de prijs konstant is, en de kosten dalen, krijgt men grotere winst. Diegene die zijn kosten het meest doet dalen, heeft de grootste winst

1) Daarmee kan hij beter en uitgebreider wetenschappelijk onderzoek (de basis van de monopolies!) verrichten
2) Daarmee kan hij de beste wetenschappers en technici uit andere bedrijven aantrekken
3) Daarmee kan hij aan zijn klanten de beste service, de hoogste luxe, de beste betalingsvoorwaarden geven
4) Daarmee kan hij de grootste reklame maken.

Dit zijn vier wapens van de konkurrentie - aangezien de prijzen vastgezet worden heeft men immers geen prijzenkonkurrentie meer. Wanneer men de kosten sterk doet dalen, heeft men alle voordelen op de markt, wie de kosten niet doet dalen, wordt uitgeschakeld.

Mensen

1. De spil waar delmonopolie onderneming om draait is de manager. Meestal komt hij uit de hogere klasse maar algemeen kan men zeggen dat hij niet veel met het kapitaalbezit van de onderneming zelf te maken heeft.
De kapitalist uit de jaren 1870 "bezat" zijn fabriek; de manager uit 1960 leidt en organiseert de onderneming.
De manager is verplicht door een interne noodzaak van het sisteem de wetten van het sisteem in acht te nemen. De onderneming zelf legt dwangmatig haar wetten op. De vrije wil van de manager, zij humanitaire of religieuze gevoelens doen niets ter zake. Hij moet met alle hem ten dienste staande middelen de kosten drukken. Dit is de enige wet, de rest is proza. Het lot van de manager, zijn sukses of zijn val hangt hiervan af. Wanneer hij niet erin slaagt de kosten te drukken, raakt zijn onderneming achterop: een zwakke onderneming brengt prestige verlies mee voor het management. Wanneer hij wel erin slaagt de kosten te drukken, stijgt zijn aanzien en dat van de onderneming. Prestige en promotie naar een grotere onderneming zijn het loon.

2. Nieuwe produkten uitvinden, nieuwe technieken ontwerpen, rationeler produceren, rationeler de markt bestuderen. Dit zijn de voorwaarden voor een monopolie ondernemingI die haar kosten doet dalen om haar positie te behouden.
Fysici, chemici, biologen en matematici werken in de laboratoria aan nieuwe produkten.
De grootste laboratoria ter wereld (Bell bijv.) werken met twee ploegen. De ene is voortdurend bezig met algemeen basis onderzoek, de tweede werkt de konkrete opdrachten van het management uit. Sociologen en psychologen hebben als opdracht de kollektieve opstandige bewegingen on der de arbeiders te voorkomen, de psychologische traumata ten gevolge van het arbeidsritme en de arbeidsvoorwaarden te versluieren, de arbeiders die een opstandigheid organiseren en argumenteren uit te schakelen.
Matematici en psychologen moeten het ritme, de afwisseling en de ordening bestuderen waarbij de arbeiders het meest renderen. Ekono-men en matematici bestuderen de markt: uitbreiding, kosten, maximaal renderende prijs.
Psychologen en sociologen, geholpen door "kunstenaars en literatoren" ontwerpen de reklame die de mensen met de hoogst mogelijke dwang tot nutteloos kopen brengt. Politici houden de koloniale markten in het oog.

3. Wie in een grote succesvolle monopoolonderneming werkt is superieur aan wie elders werkt.
Men kan jarenlang de ladder van het management beklimmen: de volstrekt hiërarchische struktuur waarin het prestige en het sukses afhangen van de bijdrage tot het kosten drukken. Zoveel mogelijk wordt het hiërarchische verschil tussen managers, hogere kaders, lagere kaders en bedienden, geschoolden en ongeschoolde werkers in stand gehouden.
Het hiërarchische onderscheid tussen mensen wordt door de struktuur en de werking van een monopolie concern bijgebracht. Het model van afhankelijkheid en minderwaarde dat de kapitalistiese maatschappij overal kenmerkt, vindt hier zijn grondvorm. De afhankelijkheid van professoren, overheid, staat en familie zijn verdere uitingen.

MONOPOOLKAPITAAL IN BELGIË

Probleem

De monopoolonderneming zoals hierboven beschreven, typeert het ame-rikaanse neo-kapitalisme. Deze monopolies palmen de hele wereldmarkt in en dus ook de Belgiese markt.
België wordt nog gekenmerkt door een traditionele kapitalistiese ekonomie: men "ziet in" dat men in spoedtempo moet overschakelen op een zelfde monopool-struktuur wanneer men gelijke voet wil houden met Amerika. Inderdaad: Wanneer men de wetten van het kapitalisme aanvaardt, dan moet men de superioriteit van het monopolie-sies-teem aanvaarden. De Nationale Raad voor Wetenschapsbeleid publiceerde een rapport "Wetenschap en Ekonomie" waarin stapsgewijze uiteengezet wordt hoe men op een monopolie-maatschappij moet overschakelen.

Toestand

1. De monopolie-ekonomie is gebaseerd op de wetenschap. Zonder sterke wetenschappelijke ontwikkeling geen monopolies. In de VS heeft de staat de wetenschap ( en de monopolies) opgetrokken door enorme projekten voor ruimtevaart en militarisme.
Dit jaar wordt 278 miljard dollar ter beschikking gesteld voor militarisme. Daarmee kunnen de monopolies risiko's nemen, experimenten doen die toch allemaal door de staat worden betaald. Zo ontdekt men nieuwe grondstoffen, nieuwe technieken, nieuwe metaalsoorten, brandstoffen enzovoort. Zo krijgt men uiterst ervaren research-mensen.
Dit alles brengt een verdere superioriteit mee tegenover buitenlandse konkurrenten.
België heeft relatief beschouwd maar 1/5 van het wetenschappelijk personeel van de VS. Het bedrag aan wetenschappelijk onderzoek besteed, bedraagt 1/10; de staatstussenkomst is in België 4 %, in de VS bedraagt ze 56 %.
"Wetenschappelijk en technologies is België even sterk achterop bij de EEG als de EEG achterop is bij de VS." Rapport NRWB.

2. Het rapport van de NRWB vermeldt dat de ekonomiese struktuur van België totaal verouderd is.
Het grootste deel van het kapitaal steekt in de traditionele nijverheden die door de koncurrentie van de derde landen geen toekomst meer hebben. De grote banken hebben veel belangen in deze industrietakken (België kent nog een banken-kapitalisme uit de jaren 1910). De belangen-inertie en de kapitaal-inertie hebben als resultaat dat de nieuwe industrietakken nauwelijks op gang komen. Wie voor miljarden belangen heeft in takken van de industrie die geen vitale toekomst meer hebben, is niet zomaar bereid al die kapitaalgoederen te laten uitschakelen.
Hij zal bij de regering druk uitoefenen om die takken verder te financieren en te laten draaien.
Nochtans weet men dat de vitale toekomst in andere industrietakken ligt: elektronika, elektrotechniek en machinebouw.
"In deze takken is een op wetenschap gebaseerd monopolie vaak voorkomend, zijn de prijzen zeer hoog en de markt uitgebreid aangezien de derde wereld dit niet kan produceren" aldus de NRWB.

3. "De Belgiese ondernemingen vertonen niet voldoende dynamisme om de strukturele problemen het hoofd te bieden. Daarom is een staatsplanning noodzakelijk." NRWB.
De kapitalisten zijn zelf niet meer in staat een monopolie-siesteem uit te bouwen. De staat zal zich (zoals altijd) ontpoppen tot het instrument van de bezittende klasse, dat de globale belangen van de kapitalistiese klasse verdedigt.
De staat zal de gemeenschapsgelden ten dienste stellen van privaatondernemingen om hen verder in staat te stellen winsten te maken op het ogenblik dat zij er alleen niet meer toe in staat zijn.
In de VS steunt de regering de monopolies door miljardenopdrachten voor ruimtevaart en militarisme. In België wordt gemeenschapsgeld in privaatondernemingen gestopt langs de Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid.
De Nationale Investerings Maatschappij bezorgt onder zeer gunstige voorwaarden geld aan die ondernemingen die een internationale mo-nopoolpositie kunnen verwerven.
Van vrijstelling van belastingen voor vennootschappen tot vrijere kredietverlening, aftrekbaarheid van verliezen en onderzoekskosten en voordelen bij fusies van bedrijven.
Al deze voordelen werden door de vierde trein der volmachten verleend...

We kunnen samenvatten:
wetenschappelijk en technilogies zijn we onderontwikkeld, de struktuur van de ekonomie is verouderd en de ondernemingen zelf hebben geen enkele voldoende dynamisme. De staat probeert de ineenstorting van het Belgiese kapitalisme tegen te gaan.

Uit de "Weekberichten van de Kredietbank" van 10 februari '68 noteren wij het volgende.

1. "De druk op de nettowinst was vooral groot voor de industriële ondernemingen. Er was een daling van 23 % t.o.v. voorgaand jaar.
Er wordt echter gewezen naar de betere resultaten die worden bekomen door de ondernemingen in de nieuwere sektoren die met een groter expansietempo aktief zijn. Deze laatste bevinden zich meestal onder buitenlandse kontrole. In '66 beliep de netto winst van de 50 grote bedrijven die geheel of gedeeltelijk onder buitenlandse kontrole staan, F. 2,1 miljard. Dit is bijna de helft van de netto winst van alle industriële ondernemingen waarvan de aandelen ter beurze staan genoteerd."

3. De staat stopte in 1966 zowat 2,454 miljard in de steenkoolmijnen. De laatste rationaliseringen in deze sektor hebben bewerkt dat alle deficitaire takken van de mijnen in één groep werden samengebracht en dat alle winstopbrengende takken ook afzonderlijk werden genomen (elektriese centrales, bouwmaatschappijen, verzekeringen). De staat betaalt alle verliezen, de winst gaat verder naar de kapitalisten!

Onderwijs

We stipten reeds aan dat België nog in een vroegere fase van het kapitalisme vastzit en krampachtige pogingen doet om het neo-kapi-talisme der monopool-maatschappij te bereiken.
Men "wil" neo-kapitalisme maar de industrie blijft traditioneel gericht. Men "wil" neo-kapitalisme maar het onderwijs is er niet voor aangepast. Neo-kapitalisme houdt in: rationeel opgebouwd onderwijs waarin iedereen op een eng specialistenterrein wordt getraind. Het droombeeld is de nette, keurige, volgzame technoloog die zijn vakgebied afspeurt zonder zijn neus in de maatschappij te steken. Het Belgiese onderwijs telt enorm veel kontradikties en overblijfselen uit vroegere perioden.
De uitbouw van een religieus en niet-religieus onderwijsnet voor het sekundair onderwijs. De volslagen anarchie in het niet-univer-sitair hoger onderwijs. Het voortbestaan van de vrije universiteiten, stammend uit de bloeitijd van het liberale kapitalisme. Dat zijn allemaal kontradikties die het moeilijk maken om het onderwijs echt ten dienste van het neo-kapitalisme te stellen.

4. Investeringen in '66.

Industriële Belgiese ondernemingen - uitgezonderd steenkolen -volledig bedrag: 14,5 miljard.
Investeringen onder amerikaanse kontrole: volledig bedrag: 11,3 miljard.

5. The New-York Harold Tribune van 16 februari vermeld in een klein stukje wat geen enkele Belgiese krant durfde publiceren.
Na de maatregelen van Johnson tegen kapitaalvlucht, heeft de regering V.D.B, aan de amerikaanse ondernemingen 100 % van de nodige kapitalen gewaarborgd plus het betalen van de interest door de Belgiese regering voor 5 jaar!

De Amerikanen krijgen dus zowat gratis het nodige kapitaal, ze werken met ons geld en onze mensen. Het enige wat zij brengen in hun "knowledge" hun "know-how"!

Waarom verzet?

Waarom moeten wij ons verzetten tegen het feit dat de amerikaanse monopolies de nieuwe takken van de industrie in België bezetten? Is het niet om 't even of een fabriek Amerikaans of Belgies is? Ze werken toch op dezelfde manier? Zij zorgen toch evenzeer voor tewerkstelling en dus voor welvaart?

1. We hebben reeds uitvoerig beschreven hoe de wetenschappelijke research een machtig wapen is dat beslist over de ekonomiese toekomst van een land.
Al het wetenschappelijk onderzoek - fundamentele wetenschap, allerhande toepassingen, alle mogelijke rand-ontdekkingen - blijven in Amerika; wat ook in Amerika blijft is de ervaring, de handigheid, de wetenschappelijke vorming van de onderzoekers zelf. De V.S. voeren alléén maar formules uit en dit door middel van patenten en oktroolen.
De aktieve wetenschapsbeoefening blijft volledig in VS.-handen en daardoor neemt onze afhankelijkheid van de V.S.hoe langer hoe dwingender vormen aan.

2. Het weinige wat wij aan wetenschappelijk potentieel bezitten, wordt nog opgeslorpt door de V.S.! Als machtigste neo-kapitalistiese natie zijn ze in staat alle suksesvolle laboratoria en onder-zoeksmensen uit ons land op te kopen.
De V.S. hebben alle rechten om alle mogelijke ontdekkingen die gedaan worden in de laboratoria Janssen uit Antwerpen afgekocht. Interessant detail: deze firma, die dus volledig voor de V.S. werkt, kreeg verleden jaar 10 miljoen subsidies van onze staat!

3. De regering stelt het nodige kapitaal ter beschikking van de Amerikaanse firma's en heeft nu zelfs besloten ook de interesten van dit kapitaal op zich te nemen.

Een V.S. firma werkt dus met ons geld, met onze technici, met onze arbeiders. Het énige wat zij ons bieden is hun know-how: hun patenten en hun doorgevoerde rationalisering van de produktie. Alle kapitaal, produktiemiddelen en mensen zijn echter van ons, zijn "Vlaams"... De winsten komen in V.S.-handen terecht. Esso Antwerpen kan elk jaar een 500 miljoen overhevelen...
De V.S. kan die winsten, door onze mensen geproduceerd, investeren waar ter wereld ook ... en dat doen ze op die plaatsen waar ze maksimaal profijt uit kunnen zuigen.

De winst die wij produceren, dit is onze ekonomiese toekomst, hebben de V.S. in handen.

4. Wanneer in de V.S. een recessie plaats grijpt, wentelen zij die af op ons. Wanneer er overproduktie is dan worden de fabrieken die zij bij ons hebben, het eerste gesloten.
Onze mensen krijgen de sociale ellende van hun recessies.

5. We noteerden dat de V.S. de hele wetenschappelijke toekomst in handen heeft alsook de winsten van onze ondernemingen, dit is: onze ekonomiese toekomst.

België is voor het gehele terrein der nieuwe industrie volstrekt afhankelijk van het Amerikaanse kapitaal. Daar het Amerikaanse kapitaal hier enorme belangen heeft, is het "normaal" dat dit beveiligd wordt door de Amerikaanse militaire machine, die het etiquette draagt van NATO.
Politiek, ekonomies en militair zijn wij volledig in de macht van de V.S.
Militair: er worden kernwapens opgeslagen in België waarover de V.S. het alleen zeggenschap hebben; in geval van krizis wordt "ons" leger bevolen door V.S.-generaals; in geval van binnenlandse omwentelingen mag het Amerikaanse leger in België ingrijpen volgens een Amerikaans-Belgies verdrag.

Politiek: op het vlak van de buitenlandse politiek zijn onze ministers de slaafse, kruiperige marionetten van de Amerikaanse belangen. Ekonomies: Claeys uit Zedelgem moest een bestelling van 1250 pik-dorsers ter waarde van 1 miljard uit Cuba weigeren. Deze fabriek staat immers onder kontrole van de V.S. die elke levering aan Cuba verbiedt 1

MONOPOLIE EN MAATSCHAPPIJ

Probleem

We hebben een monopolie-onderneming beschreven als een uiterst rationele en gekonsentreerde machine die zoveel mogelijk op zichzelf bestaat en daartoe haar kosten steeds sterker drukt. Een maatschappij waar dergelijke monopolies het zwaartepunt van uitmaken, noemen wij: neo-kapitalisties.
Welke kenmerken draagt de neo-kapitalistiese maatschappij, waarom is zij verwerpelijk?

Konsekwenties

1. Werkeloosheid en over-kapaciteit.

- De prijzen worden op een bepaald peil vastgezet terwijl de wetenschap met alle mogelijke macht de prijzen moet laten dalen. Dit heeft als resultaat dat de winst steeds groter wordt.

- Laten wij de notie "Surplus" invoeren. Het surplus is het verschil tussen de vitale konsumptie en de totale produktie.
Surplus wordt dus "geakkumuleerd", verwerkt in produktiemachines, uitrustingen, voorraden, goudreserves.
Door de enorme vooruitgang van techniek en kennis wordt de pro-duktiekapaciteit steeds meer opgedreven. Men produceert thans enorm veel meer dan in 1860. Nochtans is het aandeel wat aan de arbeiders toekomt procentsge-wijze sinds 1860 niet gestegen!
Daarmee gaat samen dat het surplus-gedeelte thans veel groter is dan in 1860.
De krizissen in het kapitalisme vloeien voort uit het feit dat de kapitalisten niet in staat zijn dat enorme surplus rendabel te investeren.
Men wil alleen investeren wanneer er winst kan uitgetrokken worden. Daar het aandeel dat de arbeiders van de produktie krijgen niet meer is gestegen sinds honderd jaar, is de konsumptie in niet voldoende mate toegenomen. M.a.w. de reële vraag is niet groot genoeg opdat men het enorme surplus op winstgevende manier zou kunnen inzetten. Als het kapitalisme geen winst kan maken, investeert het niet meer. Dit betekent: werkeloosheid. Elk jaar komen immers hon-derddulzende arbeidskrachten vrij uit oude of voorbijgestreefde takken; elk jaar neemt het totale aantal arbeidskrachten met 1 % toe; elk jaar stijgt de produktiviteit met 1,5 % alléén maar door het vervangen van de versleten produktiemiddelen. Wanneer investeringen uitblijven, krijgt men dus werkeloosheid. Het uitblijven van investeringen komt voort uit de winstekonomie.

- We hebben er reeds op gewezen dat het surplus steeds maar stijgt en dat men moeilijkheden kent om dit surplus "winstgevend" in te zetten.
Een konsekwentie hiervan is dat het kapitalisme voortdurend werkt onder zijn kapaciteit. Omdat de kapitalisten het surplus niet "rendabel" kunnen verwerken, produceren zij het niet. Surplus is het verschil tussen vitale konsumptie en produktie. Men produceert minder dan men eigenlijk kan - zodat het surplus ook kleiner is en dus minder moeilijkheden oplevert.
Het geheel van de Amerikaanse industrie buit ongeveer 65 % van haar kapaciteit uit ...
Waarom produceert men geen 100 %? Omdat dan de prijzen sterk zouden moeten dalen, omdat de winst geringer zou zijn... Ons siesteem heeft dus de objektieve mogelijkheid om 30 % meer produkten aan de mensen te geven - en dit met dezelfde arbeid. Het heilig beginsel van prive-bezit en prive-winst maakt dit onmogelijk: daarom is in deze periode het prive-bezit van de produktiemiddelen een rem op de historiese vooruitgang.
In dezelfde lijn ligt de vernietiging van fruit te St-Truiden verleden najaar, de vernietiging van granen in de V.S. en van koffie in Brazilië.

2. Reklame

We hebben gewezen op de moeilijkheid voor het neo-kapitalisme om "winstgevend" te investeren.
Men forceert kunstmatige investeringsmogelijkheden. Een enorm endoktrinatie-mechanisme treedt in werking om onbestaande behoeften te kreëren die dan door opgedreven konsumptie worden bevredigd.
De reklame is een uiterst rationeel bestudeerde, psychologies onweerstaanbare macht geworden die de mensen manipuleert zonder dat een mogelijkheid tot weerstand bestaat.
Het cynies-geraffineerde misbruik van de mens, de kunstmatige en baatzuchtige manipulatie van de mens zijn peilers geworden waar onze "welvaartsbeschaving" op rust.

3. Militarisme.

Er is een "teveel" aan surplus.
Men kan het niet "winstgevend" investeren in konsumptie-produktie omdat de vraag te klein is.
Investeringen in militaire uitrusting bleken de oplossing te zijn voor het Amerikaanse kap!Lul Isme.
Men kan enorme hoeveelheden surplus "winstgevend" verwerken, zonder dat de konsumptieproduktie toenam.
Het militarisme is een noodzaak geworden voor de surplus-verwerking en dus voor het mechanisme van het neo-kapitalisme zelf. De begroting van de V.S. voor militarisme bedraagt 788 miljard dollar - 10 % van de Amerikaanse arbeiders "verdienen hun brood" in deze vuile industrie.

4. Een monopolie steunt op nieuwe produkten en nieuwe technieken.
Er komen een eindeloze rij nutteloze of pseudo-nieuwe produkten op de markt.
Om de produktie - en de winst! - hoog te houden moet men elk jaar "noodzakelijkerwijs" een nieuw auto-model op de markt brengen -wat enorm veel nutteloos werk meebrengt.
In het centrum van de steden trekken de grote monopolies enorme buildings op voor reklame en public-relations.
Deze buildings brengen enorme nutteloze kosten mee. De steden worden lelijk, overvol en chaoties. De buildings zelf vormen in de stad een onaangenaam werkmilieu.
Gelijkaardige (maar konkurrerende.•.) fabrikaten worden siestema-ties "pseudo-verschillen" bijgebracht - wat enorm veel nutteloos werk meebrengt.
Men bestudeert en vervaardigt de produkten zodanig, dat ze snel versleten zijn - gloeilampen, kledij. Nutteloos werk. Het nutteloze werk van de reklame-bureaus die nutteloze produkten aansmeren.
Al deze arbeid is alléén nuttig voor het prive-bezit dat hier "winm en profijt" mee kan maken. De reële bekommernis om de mens en de menselijke samenleving is uit dit siesteem verbannen naar het ronkende terrein van de burgerlijke fraseologie.

5. In de V.S. zelf heeft het neo-kapitalisme moeite om zijn surplus rendabel te verwerken.
Het kapitaal wat "te veel" is, wordt uitgevoerd naar de derde wereld waar het binnen de kortste tijd moet renderen. In die derde wereld wordt precies datgene geproduceerd, wat nuttig is voor de monopolie-ondernemingen.
Met de objektieve behoeften yan het ontwikkelingsland wordt in genen dele rekening gehouden. Dat Guatemala een gelijkmatige, stapsgewijze en gediversifieerde industrie nodig heeft, kan The United Fruit Company niet schelen.
United Fruit beheerst 75 % van de in- en uitvoer van Guatemala. Daarom zal Guatemala, zolang het onder de voet van United Gruit ligt niets dan fruit spuwen.
De baatzuchtige winst-politiek van de monopolies heeft dus als recht Streekse en logiese konsekwentie: de ellende van Guatemala, Indonesië, Irak en heel de derde wereld. De managers van United Fruit kunnen daarbij diep voelende en religieuze individuen zijn: zij zijn genoodzaakt, door de wetten van het siesteem zelf, op die manier te handelen.
Zij moeten de kosten met alle mogelijke middelen drukken, de internationale markt zo rationeel en siestematies mogelijk uitbaten.

6. Teveel aan kapitaal dat men niet meer "winstgevend" kan inzetten, over-kapaciteit, enorme verspillingen voor militarisme en reklame.
Dit is de ene zijde van de welvaartsmaatschappij der V.S.. In die maatschappij waar blijkbaar van alles te veel is, stellen we terzelfdertijd vast dat, volgens Amerikaanse statistieken, 35 % van de bevolking armoede kent, 10 % in slechte woningen, krotten en getto's leeft en permanent tussen 5 en 7 % mensen werkeloos zijn. "Een percentage werkeloosheid van +_ 5 % is het beste middel om inflatie tegen te gaan: dit is een pijnlijke maar behartenswaardige werkelijkheid"( Business Week^.

7. Binnen de struktuur van een monopolie-onderneming is alles berekend, rationeel gepland, streng geordend en gedirigeerd. Een monopolie is één blok rationaliteit.
Maar de maatschappij als geheel - waarin dit blok staat, wordt aan volslagen irrationaliteit en wanorde overgelaten. Onvoldoende goede woongelegenheid, ontbreken van aangepaste ontspanningsmogelijkheden, onvoldoende en duur openbaar vervoer, geen urbanisatie, geen sociale gezondheidsdienst, minimale sociale voorzieningen, jeugdwerkeloosheid, gejaagde en belachelijke "rekonversie" van de werklozen, delen van het land die achterlijk en arm gehouden worden en delen waar de monopolies miljarden uithalen. De maatschappelijke irrationaliteit tussen belachelijk opgeschroefde lukse en armoede, tussen de ellende en uitbuiting van de derde wereld enerzijds en de kapitaal-ophoping in de V.S. anderzijds.

8. Het vernietigende konflikt tussen opgedreven rationaliteit in de onderneming en de irrationaliteit van de maatschappij drukt een stempel op alle mensen.
De gelijkmatige en evenwichtige ontplooiing van de mensen wordt onmogelijk gemaakt - een levende kreatieve, kollektieve kuituur wordt uitgeroeid.

Konform aan het siesteem komt daarvoor in de plaats: massa-manipulatie en massa-opwinding.
Burgerlijke magazines, sensatie-kranten, sex-romannetjes, sport-kriterie, potsierlijke Shows en misdaad-feuilletons waar> de Yankees grote goeie helden zijn.

Samenvatting

Dit zijn de rechtstreekse konsekwenties van ons monopoliesiesteem: werkeloosheid en produktie bij onvolledige kapaciteits-uitbating, militarisme en dwangmatige reklame, nutteloze arbeid en zinloze kon-sumptie, uitbuiting en massamoord in de derde wereld en armoede binnen de monopolie-maatschappij zeil. Het ontbreken van elke vorm van maatschappelijke verantwoordelijkheid, van aangepaste kollektieve levensvormen, van bekommernis om de mens. "' En de konsekwentie voor ieder die meeloopt in het raderwerk van de monopolie-maatschappij: door indoktrinatie, door reklame en loor enge specialisatie wordt hij volledig blind en doof en ongevoelig voor alle afschuwelijke konsekwenties van dit siesteem.

III - DE UNIVERSITEIT IN DE GROEP VAN HET MONOPOLIE-SIESTEEM - Boven

I - HISTORIESE ANALYSE

gemaakt in Caen en Dyon, goedgekeurd op het 56e kongres van UNEF te Lyon, juli '67.

De universiteit was niet noodzakelijk voor de ontwikkeling van de liberale ekonomie. De "vrije onderneming" hield zich voornamelijk bezig met de beroepsvorming terwijl het techniese peil geen hoge bekwaamheid vereiste voor de meeste arbeidstaken.
Aan de universiteit werden afzonderlijke onderzoekingen "ingekleed" in een algemene teorie; de universiteit was vooral de bewaarster van een kultuur-patrimonium, ze bracht de studenten de overtuigingen en de "waarden" van de bourgeoisie bij, zowel door de inhoud van het onderwijs als door de metode.
Haar belang voor de ekonomie was gering, maar zij was van het hoogste belang voor de verspreiding van de ideologie van de heersende klasse, de liberale bourgeoisie.

Aan de universiteit kreeg men niet zozeer een beroepsvorming dan wel een "vrijgeleide" voor een carrière.

Deze funktie van de universiteit bleef bestaan, zolang als de eko-nomiese struktuur dezelfde bleef.

De ekonomiese struktuur is veranderd door de technologiese evolutie, de ontwikkeling van het monopoliesysteem, de tussenkomst en de planning van de staat in funktie van deze monopolies.
De ekonomiese grondslag is veranderd en dus ook de funktie van de universiteit.

De wetenschappelijke vooruitgang, de grote vernieuwingen hebben een stijging van de produktiekosten meegebracht, door de noodzaak van research, vorming en techniese uitrusting.
Deze ontwikkeling van de produktiekrachten liet de produktieverhou-dingen totaal ongewijzigd. De fundamentele kontradikties van het kapitalisme blijven bestaan: kontradiktie tussen de produktiekrachten (arbeiders en beambten) en de produktieverhoudingen (totale afhankelijkheid en ondergeschiktheid van de arbeiders en de beambten) ; kontradiktie tussen de kollektieve produktie (een produkt is het resultaat van 't werk van honderde arbeiders) en de privë-toe-eigening van de winsten.

De ondernemingen willen hun wlnsi Inhouden en de techniese vernieuwingen invoeren om te kunnen konkurreren.
De techniese vernieuwing hangt af van het wetenschappelijk onderzoek en van de wetenschappelijke vorming.
De industrie moet dus kontrole hebben op onderzoek en vorming. In deze zin maakt de wetenschap een integraal deel uit van het pro-duktieproces. Men kan de wetenschap dus niet onafhankelijk van de produktiewijze beschouwen.
Het kapitalisme streeft ernaar de wetenschap als produktiekracht te kontroleren; wetenschap betekent immers meer-waarde.

Het kapitalisme grijpt op de universiteit in, waar het de wetenschappelijke ontdekkingen wil gebruiken.
Voor het kapitalisme is het echter eveneens noodzakelijk in te werken op de struktuur van de maatschappij.
Dit komt tot uiting op het niveau van de kader-vorming, de plaats van de technokraat in de onderneming, de rol van de sociale wetenschappen, de aanpassing van de sociale hiërarchie. Deze sociale hiërarchie wordt geregeld naar de ideologiese en ekonomiese eisen van het kapitalisme.

Op het huidige ogenblik kan de universiteit de behoeften van het bedrijfsleven niet voldoen: research, jonge technokraten, hoog gekwalificeerde onderzoekers.
De universiteit verspreidt nog steeds de "haute culture" ze is nog steeds bepaald door de liberale ideologie uit het vorige ekonomiese stadium.

Om de aanpassing door te voeren, heeft de staat het initiatief genomen om de struktuur van de universiteit te wijzigen. De staat is het instrument, waarmee de monopolie-industrie haar behoeften tot norm stelt voor 'n nieuwe universiteit.

II - DE BANDEN TUSSEN ONDERWIJS - REGERING - BEDRIJFSLEVEN WORDEN STEEDS NADER TOEGEHAALD

Onder het "bedrijfsleven" moeten wij hier opnieuw de grote internationale trusts beschouwen. Een tiental grote concern hebben de ekonomiese macht van ons land in handen. Daardoor hebben zij ook een onontkoombare greep op de regeringen en partijen.

De grote concern worden de dominerende, de heersende, de oppersLo macht in onze westerse landen, een macht die alle terreinen van <l< maatschappij beslaat.

De universiteiten komen meer en meer onder de direkte kontrole van deze concerns te staan. Het techniese kader en de leidende funkties in de concerns worden bekleed door universitairen; de betekenis van deze universitairen en het produktieproces, wordt steeds groter en daarom worden de eisen die de concerns stellen, de kontrole die zij uitoefenen op de universiteiten, steeds gedetailleerder.

Hierna volgen een reeks feiten die de greep van de concerns op de universiteiten aantonen. Iedereen die aan een universiteit studeert heeft ermee te maken, of hij dat bewust inziet of niet. Dit onderwerp toont ons goed aan hoe radikale maatschappijkritiek noodzakelijk moet volgen op het inzicht in universitaire problemen. Onze hele maatschappij raakt steeds meer in de macht van een tiental internationale financiële groepen: we krijgen een uiterst se-lekte financiële oligarchie die enorme winsten opbouwt met de arbeid van onze mensen. Negentig procent van de bevolking staat volstrekt buiten deze financiële blokken, ze hebben geen enkele mogelijkheid tot inzicht en geen enkele mogelijkheid tot kritiek of inbreng in deze enorme internationale financiële bastions. Zelfs van een schijndemokratie kan geen sprake zijn, wanneer men de internationale koncentratie van kapitaal ziet.
Daarbij stellen we vast dat de toestand van de arbeiders in alle Westerse landen slechter wordt. Wie zijn ogen wil openen zal in het sprookje der "welvaartsmaatschappij" en der "great society" nog alleen maar een paar spookfiguren zien.

Wanneer we de rol van "onze" internationale concerns in de ontwikkelingslanden zien,stellen we vast hoe de uitbuiting en de winst-roof daar tot absurde proporties zijn uitgegroeid. De ekonomische diktatuur die de Europese en Amerikaanse concerns over de derde wereld uitoefenen, brengt honderde miljoenen mensen op de rand van de uithongering.
De politieke diktatuur die "onze" Europese en Amerikaanse concerns over Azië, Afrika en Zuid-Amerika uitoefenen langs een reeks marionet-regeringen om, berooft honderde miljoenen mensen van de elementairste vrijheden en rechten.
En de militaire diktatuur die wordt uitgeoefend wanneer er iets misloopt met de ekonomische of politieke hegemonie, kost elk jaar het leven aan een paar honderdduizende mensen.

Dat is de nationale en internationale betekenis van "onze" internationale machtsgroepen. Vele mensen hebben een "neutrale" inhoud voor ogen als ze aan het woord "concern" denken: ze zien een soort zeer grote onderneming. Wij moeten ons echter steeds konkreet de reële konsekwenties van het monopoliesiesteem voorhouden: machtskonsentra-tie en totale afbraak der demokratie, achteruitgang bij de middenklassen en nauwelijks verholen miserie bij vele arbeiders in de westerse, kapitalistiese landen zelf; in de derde wereld alle vormen van uitbuiting en diktatuur. Dat zijn onze internationale concerns .
En het zijn die concerns die thans hun greep op de universiteiten definitief bevestigen.

Wanneer deze "concerns" zich in onze universiteiten planten, moeten wij hen niet neutraal bekijken: we moeten weten wat hun nationale en internationale betekenis ie.

Wanneer deze "concerns" aan de universiteit komen, spreken ze over efficiëntie van het onderwijs, maatschappelijke rentabiliteit van de wetenschappen, herstrukturering van de universiteit. Wat zullen de jongens die alleen "progressieve aktie" willen voeren voor strikt universitaire problemen daartegen inbrengen? Wij kunnen ons hier alleen stellen op het vlak van de totale maatschappijkritiek: deze internationale concerns brengen onrecht in onze landen en uitbuiting in de derde wereld, deze concerns zijn het dominerende element in de laat-kapitalistiese, westerse maatschappij. Zo'n maatschappij is rot en we moeten vechten om die te veranderen.

Hoe worden de banden tussen universiteit, regering en bedrijfsleven steeds nauwer aangehaald?

1. Door personen.

Een individu kan, van hoogleraar tot minister en van minister tot konmissaris van een concern worden; het kan ook omgekeerd en met alle mogelijke variaties op dit thema.

Prof. Kuin doceerde sociologie aan de Gemeentelijke Universiteit te Amsterdam. Hij werd "benoemd" bij Unilever Rotterdam. Zijn opvolger werd prof. Zahn, die overkwam van ... Unilever Londen. De specialiteit van prof. Zahn is ekonomische planning, toch doceert hij sociologie. (Informatie Vrij Nederland 13.2.'65).

Prof- Verrijn Stuart van de ekonomiese fakultiet te A'dem. Als buitengewoon hoogleraar had hij nog 20 commissariaten te behartigen. .. Hij was o.m. betrokken bij de leiding van de AMRO-bank. Zijn opvolger werd dan ook dr. Jongman, direkteur van de studiedienst van AMRO ... (VN. 13.2.'65)

"Curatoren van de Ned. ekon. hogeschool te Rotterdam (o.m. de H. Van Moorsel, oud-direkteur Unilever) en de direktie van de N.V. Kon. Ned. Petroleummaatschappij hebben de stichting bedrijfskunde opgericht.
Doel: het geven van post-doktorale cursussen in bedrijfskunde en het verrichten van speurwerk ten aanzien van bedrij fsproblemen." (Nieuwe Rotterdamse Courant dd. 17.6.'65)

"Verscheidene hoogleraren zijn uit het bedrijfsleven afkomstig en treden ook als adviseur van grote ondernemingen op. Een dergelijke binding kan uitgroeien tot min of meer vaste kontakten op bepaalde velden van onderzoek. Uitvindingen die worden gedaan kunnen leiden tot officiële oktrooi-aanvragen.
"We hebben prettige relaties met de Koninklijke Zout en Vredestein" aldus prof. Vlugter van de T.H. Twente (Twents Dagblad Tubantia dd. 30.6.'66).

Bij de vestiging van de techniese hogeschool te Dienerlo, heeft minister Cals de nadruk gelegd op de mogelijkheid kontakten tot stand te brengen met industriële bedrijven.

Deze samenwerking, vooropgesteld dat beide partijen iets te bieden hebben, kan gemakkelijker tot stand komen naarmate de afstand tussen hogeschool en bedrijfslaboratorla, geringer is, aldus de minister. (Twents dagblad Tubantia 30.6.'66).

"Prof. Breedveld merkt op dat ook stages, werkbezoeken enz. als kontakten kunnen worden beschouwd.
Prof. Breedveld, die zelf adviseur is van Philips NV, merkt op dat vrij veel hoogleraren relaties hebben bevoorbeeld met Stork, TNO, de scheepsbouw, lucht-en ruimtevaart." (Twents dagblad 30.6.'66).

2. Bij planning.

Commissies die een planning moeten maken voor de toekomst van het Wetenschappelijk Onderwijs, krijgen meestal een aantal "deskundigen" uit de groot-industrie of uit de bankwereld mee.

De Sociaal-Ekonomiese raad gaf aan 'n kommissie opdracht rapport uit te brengen over het onderwijs en het onderzoek inzake bedrijfsleiding.
Leden: prof. Meyj, prof. Pruyt en de h. A.W.J. Caron, lid van de Raad van Bestuur van Unilever in '65 met speciale opdracht naar Japan, Australië en Zuid-Azië. Rapport uitgebracht 7 feb. '65.

De commissie Leemans die een verzoekingsprocedure moest uitwerken voor de Leuvense Universiteit, kreeg de h. Collin, direkteur van de kredietbank en de h. Godeaux van de Banque Lambert mee.

Toespraak door Dr. Knoppers.
"Met het onderzoek gaan natuurlijk reuzachtige bedragen gepaard, die maar weinig Europese firma's kunnen opbrengen. Het percentage van de winst die in Amerika aan research wordt besteed, ligt echter hoger dan in Europa, het is een kwestie van bedrij f sfilosof ie" Aldus dr. Knoppers.
Dit verschil in filosofie uit zich ook in de nauwe samenwerking tussen regering, universitaire wereld ai industrie, die een integratie van de drie opeenvolgende fasen van onderzoek - die van de ideeën, de toetsing en ontwikkeling, en tenslotte de praktiese toepassing heeft mogelijk gemaakt.
(In Nederland worden bedenkelijke gezichten getrokken als Philips een cyclotron aan de Techn. Hogeschool te Eindhoven geeft!) Zelfs al zouden we ons - als door een wonder - op Europese schaal organiseren, dan nog zouden we niet automaties het klimaat verkrijgen dat zo essentieel is geweest (en nog is) bij het bereiken van de Amerikaanse suksessen.
Dr. Knoppers ziet echter wel kansen voor Nederland dat "altijd het verschijnsel van multinationale en internationale firma's heeft gekend". (Koninklijke Zout, Unilever, AKV, Philips, Ketjens-zout en S t aat smij nen)
"Misschien kan Nederland daarom het initiatief nemen om een Europees equivalent op te zetten van een Massachusetts Institute of Technologie (M.I.T.) of van de Bell Laboratoria." Het idee om een Europees, of Atlanties, wetenschappelijk instituut in Nederland te vestigen zit blijkbaar in de lucht. (Deze schitterende samenvatting danken we aan de N.R.G. dd. 22.6.'66)

IV - REVOLTE - Boven

Wat kunnen wij uit de recente Leuvense "revolte" leren over de mogelijkheid van een "revolutie" in België? Hoe zullen wij de volgende revolte voorbereiden, welke zijn de kansen op langere termijn?

EVOLUTIE

De revolte van mei '66 was een loutere straatrevolte, die zich tegen zeer oppervlakkige "tegenstrevers" keerde (Bisschoppen-Walen) en dus ook niets kon uithalen.
Het fascistiese Vlaanderen was de mening toegedaan dat "Vlaanderen" wel zou overwonnen hebben, indien wij maar hard en lang genoeg hadden geklopt op alles wat niet gezond "vlaams" was. De zogenaamde linksen hadden de "Aktie" gebroken.
Het is zo dat aktie om de aktie niet lang standhoudt en dat een aantal mensen gingen zoeken naar meer fundamentele tegenstand. De revolte van januari '68 kwam daardoor in haar straatuitingen zelf reeds op een hoger peil te liggen: men viel de Société Générale, kerk en kapitaal, de brusselse bourgeoisie en de regering aan. Het is onze taak deze revolte nu siestematies te ontleden om ons niveau van aktie en bewustzijn weer hoger te brengen.

ALGEMEEN

In alle kapitalistiese landen stelt men een gelijkaardige machtskon-centratie vast.

De ekonomiese en politieke macht wordt door dezelfde belangengroepen gekontroleerd - een kontrole, die zich verder uitstrekt over alle massa-organisaties, kommunikatiemedia, tijdschriften. De beperkte klasse, die de macht heeft over de ekonomiese en financiële middelen van een land, determineert in laatste instantie alle terreinen van het maatschappelijk leven.
Deze machtskoncentratie heeft er belang bij alle politieke bewustwording, politieke opvoeding, alle massa-aktie te voorkomen. Van demokratie als bewustwording en aktie der massa is hoe langer, hoe minder sprake.
Dit is de grond-kontradiktie tussen machthebbende klasse en volk, tussen oligarchie en demokratie, steunend op de ekonomiese kontra-diktie tussen arbeidende en bezittende klasse.

TYPIES BELGIË

De kontradiktie tussen kapitaal en arbied bestaat in alle westerse landen min of meer versluierd.
In België echter stellen wij vast dat de kapitalistiese klasse bij het besturen van het land op een onoverkomelijke reeks bijkomende kontradikties stoot. De bezittende klasse moet een land besturen dat wordt uiteengereten, kapotgescheurd door allerhande kontradikties.
Het zijn kontradikties, die in heel het volk doorwerken: de bezittende klasse is niet in staat haar eigen belangen door te drijven en terzelfdertijd de kontradikties in het volk op te lossen. Wij hebben hier de kern van de mogelijkheid tot fascisme: de machthebbers kunnen de kontradikties niet oplossen. Het gevolg is dat de bevolking haar ongenoegen en haar eis tot het oplossen van de problemen op straat manifesteert. De bezittende klasse is niet in staat de fundamentele belangen van het volk uit te werken: zij rept met geen woord over het probleem zelf, werkt niet een oplossing voor de massa uit, maar roept als haar eerste en enige taak uit: 'ordehandhaving'.

Terzelfdertijd hebben wij hier de kern van de mogelijkheid tot een volksrevolutie: de machthebbers kunnen de kontradikties niet oplossen.
Welk probleem binnen de volksmassa ook opduikt, de kapitalistiese klasse is niet in staat een demokratiese oplossing voor te stellen. Oplossingen ten voordele van de massa zijn immers kontradiktories aan de belangen van een beperkte klasse.
Wij bereiken een revolutionair stadium wanneer de bezittende klasse helemaal in het onvermogen is tot handelen.

Wanneer de kontradikties in het volk zo nijpend zijn geworden dat allerhande bevolkingslagen in opstand komen tegen eenzelfde "macht". En wanneer daarbij de kontradikties binnen de bezittende klasse zo groot zijn dat de bezittende klasse zelf wordt verscheurd in vijandige tegengestelde belangengroepen.
Alleen op zo'n moment kan van "revolutie" sprake zijn. Dit houdt dan in dat er een georganiseerde revolutionaire kern bestaat bij alle lagen der bevolking - dat deze revolutionaire kernen zeer nauw samenwerken met de massa en dat zij een zeer hoge discipline en training achter de rug hebben op theoreties en prakties terrein.

VOORBEELD LEUVEN

Bovenstaande teorie lijkt ons volledig te stroken met de feiten, die zich tijdens de Leuvense revolte hebben voorgedaan. Het totale onvermogen om ook maar één zinnige stap naar een oplossing te zetten is duidelijk gebleken. "Ik herhaal dat de normale procedure zal worden gevolgd", aldus VDB op de vraag of het probleem niet zeer nijpend was. "Un dernier cri d'alarme" schreef La-Libre Belgique op de eerste pagina.
In een totaal onvermogen zagen wij de heersende klasse uiteenvallen in een rij machteloze kliekjes.
De Somer en de akademiese raad zegden géén woord over het probleem maar keurden geweld en staking af'. De raad van beheer ging uiteen zonder enig akkoord over maar het geringste onderwerp. De regering wijst krampachtig alles af als "een zaak van de inrichtende macht". De bisschoppen zijn sinds anderhalf jaar niet meer bij machte geweest openbaar in te grijpen. De partijen zijn inwendig verscheurd: 'er bestaan nu 2 CVP's ... die niet in staat zijn tot besluiten te komen. Men richt verzoeningskommissies op, die twee dagen later uit elkaar springen. Zelfs binnen al deze frakties komen persoonlijke kontradikties de toestand nog verder uiteenrijten: De Somer contra Van Windekens contra De Jonghe contra Derine.

Het totale onvermogen van de heersende klasse kan niet duidelijker geïllustreerd. Het gaat hier nog om een beperkt probleem, maar toch ziet men reeds een ontelbare reeks kontradikties oprijzen, die de heersende klasse onmogelijk kan oplossen. Welke problemen kwamen in Leuven aan bod?

- De kontradiktie tussen waals en vlaams.
- De kontradiktie tussen katolieke en vrijzinnige universiteiten en machten.
- De kontradiktie tussen het vrije elite-onderwijs en de verwaarloosde officiële universiteiten.
- De kontradiktie tussen de "officiële katolieke" instelling en de antiklerikale houding van de meeste studenten.
- De kontradiktie tussen de liberale mentaliteit en de behoeften van het neo-kapitalisme.
- De kontradiktie tussen de belangen van Wallonië en de belangen van het Brusselse kapitaal.
- De kontradiktie tussen de aktivlteit van de massa en de fascis-tiese ordemaatregelen, noodzakelijk voor het gezag.

En dit hele kluwen van Leuvense kontradikties bracht over het hele land nog andere problemen los:

- De kontradiktie tussen een ongeordend en paternalisties onderwijs en de behoeften van de studenten uit het NUHO.
- De kontradiktie tussen de jeugd en een opvoedingssysteem van dwang en onderdrukking.

VAN REVOLTE NAAR ...

Het is noodzakelijk dat wij drie elementen uit de revolte inzien:

1. Dat het kapitalisme in België door honderd kontradikties wordt uiteengescheurd.
2. Dat de bezittende klasse op kritieke momenten volslagen machteloos staat.
3. Dat de organisatie, bewustwording en aktie van de massa onze enige steun en hoop uitmaken.

Wanneer wij dynamies leren denken, kontradikties en machtsverschuivingen zien, kunnen wij een revolte voorbereiden en leiden. Het geloof in de revolutie - of liever: het inzicht in de historiese noodzaak dat wij een revolutie tegemoet gaan - is de absolute voorwaarde tot goede voorbereiding.
Wie niet door analyse tot inzicht is gekomen in de noodzakelijke aaneenschakeling van revoltes in ons kapitalisties stelsel, zal steeds 'verrast' zijn door de revolte en niet in staat zijn de te volgen weg aan te geven.

Wij moeten vooral steevast aan ons alternatief gaan werken. Ons alternatief voor een klasseregering is de bewustwording en aktie van de massa zelf. Wij moeten een revolutionaire kern uitbouwen, die deze bewustwording en aktie kan bewerken en die blijvend in nauw kontakt met de massa staat. Alleen uit deze metode kan, na jarenlange strijd,een maatschappijstruktuur groeien, waarin het volk zoveel mogelijk zijn eigen problemen voor zijn eigen welzijn oplost.

BELGIESE KONTRADIKTIES

V - VOLKSOPPOSITIE - Boven

Tijdens de voorbije revolte zijn een ontstellende hoeveelheid feiten aan het licht gekomen. Het feitenmateriaal inzake politieke struktuur van het land vereist wel enige siestematisering, vooral omdat het ons toelaat belangrijke strategiese konkluzies te trekken. Onze tesis laat zich kort als volgt definiëren: alle gevestigde partijen en strukturen hebben zich tijdens de krizis ontmaskerd als gelijke verdedigers van eenzelfde grondprincipe; als komplementai-re verdedigers van het regime, hebben zij zich aan de kant van de heersende klasse geschaard en laten blijken dat zij de belangen van het volk op elk ogenblik willen verraden.
Een alternatief dringt zich op: een algemene volks-oppositie, geor-ganizeerd vanuit de massa, buiten elke bestaande struktuur om.

Laten we een historiese evolutie schetsen, de konkrete standpuntbepaling aangeven en de eerste kontouren van een volksoppositie trekken.

De betekenis van het parlement is steeds veranderlijk geweest in funktie van de ekonomiese ontwikkeling.

1. Bij de oorsprong van het kapitalisme kon alleen de bezittende klasse stemmen. Het parlement was dus manifest een klasse-instrument. Het was de tijd van de ongeordende wilde konkurrentie.
Het parlement was het instrument waarin zich alle leden van de bezittende klasse, met hun tegengestelde belangen, verenigden tegen de andere klassen.

Het parlement was zowat de enige plaats waar ze solidair bijeen waren; de beurs was de plaats waar diezelfde mensen bijeenkwamen om mekaar te bekonkurreren.

2. De Periode 1900 - 1920 werd gekenmerkt door een kapitaalkon-centratie rond een aantal grote banken, die het zwaartepunt gaan vormen van de kapitalistiese ekonomie.
Het is een periode van enorme sociale spanning die bijna in alle landen in opstanden uitbarst. Van de aardappeloproer in Nederland, over opstanden in België, Hongarije en Duitsland tot de revoluties van 1905 en 1917 in Rusland.
In Rusland slaagt het proletariaat erin alle strukturen kapot te slaan en te starten met het fameuze "wij zullen nu beginnen met de nieuwe socialistiese orde".
In alle andere westerse landen heeft men het revolutionair élan echter weten op te vangen, in te palmen in de buffer die Parlement heet.
De macht lag bij de banken, het parlement had niet meer de taak van ontmoetingsplaats der bezitters. De vakbonden en revolutionaire partijen werden toegelaten tot een parlement dat zijn betekenis aan 't verliezen was, werden erin gevangen, gestrikt en opgeborgen.

3. Het huidige tijdperk van het neo-kapitalisme wordt door een nieuwe omwenteling gekenmerkt.
De grote monopolie-ondernemingen maken de kern uit van de ekonomiese en politieke macht.
Een monopolie-onderneming is een rationeel gekonstrueerde machine, gebazeerd op doorgedreven wetenschappelijk onderzoek en sterk hiërarchies opgebouwd.
Het Belgies kapitalisme heeft in deze ontwikkeling een achterstand op Amerika. De regering treedt daarom op als ordinator, en als financier: de staat stimuleert met alle mogelijk middelen de monopolie-ondernemingen. Deze steun komt langs techniese kommissies, wetenschappelijke raden en volmachten. Voorbeeld uit laatste volmachten: financiële voordelen bij samensmelten van bedrijven. Wie het kapitalisties siesteem aanvaardt, moet ook zijn wetten aanvaarden: tegenover een monopolie-maatschappij als Amerika moet België alles in 't werk stellen om monopolies op te bouwen, moet de regering door volmachten de evolutie stimuleren ten voordele van de grote ondernemingen,moet zij hen speciale financiële gunsten verlenen, moet zij de universiteiten funktioneel ten dienste stellen van de monopolies!

Wie het kapitalisme aanvaardt, aanvaardt dat alle macht zich meer en meer bij de monopolies konsentreert en dat de regering ten dienste staat van deze monopolies.

Het parlement heeft hoe langer hoe minder te maken met de reële machtsuitoefening. La Libre Belgique schrijft over "De krizis van het parlementair siesteem".

Iedereen die in dit parlement werkt, aanvaardt de bestaande "Ordnung". De partijen die met de mond beweren dat zij het regime willen omverwerpen maken hier geen uitzondering op. Zij gaan als leeuwen vechten in het parlement - maar weten dat het parlement geen enkele autonome macht uitmaakt.
Men stelt dus de massa valse strijd-objecten voor. Dit kan niet anders dan ontgoocheleld en demoralizerend werken.

Het meest markante van de politieke krizis om Leuven was de eensgezindheid die plots een hele stapel "tegengestelde belangen" opeen dreef. De "progressieven" in België verdedigen "De belangen der Arbeiders in dit Systeem".
In normale omstandigheden komt vooral tot uiting dat zij de arbeiders verdedigen, maar in kurzussen blijkt dat zij dat willen doen binnen DIT systeem - en dat zij zich dus opwerpen tot verdedigen van het siesteem.
We stellen dus vast hoe de officiële "strukturen" met hun jongens van diverse pluimage, allemaal de verdediging van het siesteem opnemen, wanneer dit laatste in gevaar komt.

Op 5 februari, twee dagen voor de val van de Regering van de Nieuwe Koers, legden Lefèvre en Van Acker twee markante verklaringen af.
Beide jongens behoren tot de zogenaamde "linkse, travaillistiese" oppositie.
Ze hebben beide in gelijke bewoordingen op de noodzaak van een sterk gezag gewezen.
Suenens zou een week later verklaren dat alle gezag solidair is. En de PW zou het verlangen naar een sterk gezag en een sterke man onder woorden brengen. Het kan moeilijk op schrijnender wijze worden aangetoond hoe al deze Groten der Politiek de dienaars, de knechten en de mikrofoons zijn van eenzelfde anti-volkse machtsklasse.
Het alternatief van vele linksen op deze ruk naar het fascisme, is op z'n minst armzalig. Het weekblad"Links"wil snel een arbeiders-programma opstellen: de katolieke en socialistiese arbeiders verenigen en een parlementaire meerderheid halen.
Een programma wordt gemaakt in een jarenlange strijd, de vereniging der arbeiders vraagt jarenlange mobilisatie en de parlementaire meerderheid geeft ons "medezeggenschap in een marionetten-teater" maar geen greep op de ware machten van dit land.

Het beeld hierboven van de "Politiek" geschetst, geldt ook in enige mate voor de"Studentenpolitiek".
De officiële leidersfiguren uit FK en KVHV zijn de eersten om als hazen op overheid, parlementairen en Somers af te rennen en een kompromis te sluiten waar ze zelf eer van halen maar waarbij de struktuur van de universiteit niet wordt aangetast, de zelf-orga-nisatie en zelf-aktie van de studenten niet wordt bevoordeligd.

Tijdens een revolte, waar de aktie en het bewustzijn van de massa zelf rechtstreeks aan bod komen, zijn deze markante leidersfiguren nergens aanwezig. Het is hun betrachting deel te hebben aan de gevestigde Ordnung. Het is niet hun bedoeling met de massa zelf te gaan discussieren, informeren en ageren, zij willen niet gaan vechten onder de massa en voor de massa.
Daarom wordt dit soort leidersfiguren door de aktie en de strijd zelf op zij getrapt en weggeveegd.

De demokratiese vormen van organisatie en strijd zijn naar voren gekomen en hebben de plaats ingenomen van de bureaukratiese leidersfiguren.
Op lange termijn zal dit wellicht het meest positieve zijn uit de revolte. Een groot aantal studenten hebben ingezien dat het er inderdaad op aankomt informatie te krijgen, daarover te discussieren zichzelf te organiseren en aktie te voeren.

Reeds een honderdtal nieuwe mensen uit de kandidaatsjaren zijn op de dagelijkse discussie om 8 uur in de Vlaamse leergangen geweest. Het verwerven van een gefundeerde analysemetode voor maatschappijkritiek vereist een stevige inzet. Het komt er nu op aan een gepaste organisatie op te bouwen die geen star, bureaukraties en ivoren gewrocht wordt zoals we er al een ho Ie rij in Leuven zien "staan".
Het moet een organisatie zijn wiens mensen informatie doorgeven, met iedereen discussieren, tot aktie oproepen en deze aktie juist en hard helpen uitvoeren.

De volksvergaderingen zijn een eerste vorm waarin deze demokratiese opgaven een kans maken.
De algemene fakulteitsvergadering - een soort volksvergadering voor de fakulteit - moet zo snel mogelijk overwogen worden. Het is onze enige macht om programma's en eksamens radikaal te wijzigen, zelf initiatieven te nemen, professoren en strukturen effektief aan te vallen.
Deze demokratiese veroveringen in de studentenwereld geven ons richting aan van een radikale volksoppositie.
We stellen vast hoe alle partijen, organismen en officiële strukturen de verdediging van het regime opnemen.
Een regime met zijn klasse-onderwijs, zijn kudde indoktrinatie, zijn vergiftigende reklame, zijn werkeloosheid, zijn hautaine hiërarchie, zijn achteruitstelling en uitbuiting van de 30 t armen, zijn wanorde in urbanisatie, zijn op straat gooien van de boerenklasse, zijn onderdrukkingsmetodes tegenover de jeugd, zijn valse en baatzuchtige informatie, zijn sociale lasten voor de arbeiders.

Al deze onrechtvaardigheden komen vroeg of later tot uitbarsting binnen de volksmassa.
Deze aktie der volksmassa voert het bewustzijn en de strijdbaarheid op. Men heeft echter behoefte aan een bewuste kern die in het volk het inzicht en de aktie siestematies te richten op de eigen belangen van het volk.

Opdrijven van informatie, discussie en bewustwording van de volksmassa. Opdrijven van de mogelijkheid tot aktie en strijd van de volksmassa. En door de strijd en het inzicht groeien vormen van organisatie binnen het volk (Zoals door strijd en inzicht in Leuven volksvergaderingen, fakulteitsvergaderingen, dagelijkse discussie bijeenkomsten zijn gegroeid en kern-werking zijn gegroeid).

Deze opgave voor bewustmaking en organisatie van de volksmassa is een levenstaak. Wanneer we over volks-oppositie spreken dan laat dit alle klein-burgerlijke gefluit over "elektorale druk" en over "aan de hoogste top komen om dat te hervormen" ver achter zich.

De opgave: bij de massa zelf te gaan werken, discussieren en organiseren laat geen enkele "hoop" op goedkoop sukses, prestige en karrière toe.
Deze opgave sluit in dat men zal tegengewerkt, geboycot en afgezonderd worden - waarbij alleen de solidariteit van allen die voor dezelfde idealen vechten een tegenkracht vormen.

Welke waarborgen heeft de student dat hij deze opgave zal aankunnen? De éne waarborg dat wij levenslang voor hetzelfde zullen werken, ligt in de totale inzet in aktie en strijd, die wij thans, tijdens de studententijd, voeren.

Bladwijzer: Ervaringen uit twee jaar strijd te Leuven

Inleiding
Deel 1 - Organisatie, inhoud en metode van de syndikaie beweging
I. Doel en metode
II. Medebeheer
III. Aktieve universiteit
IV. De syndikale organisatievormen

Deel 2 - Klasse-analyse
I. Het internationale kapitalisme
II. Het nationale kapitalisme
III. De klein-burgerij
IV. De arbeidersklasse

Deel 3 - Politieke analyse
I. Fascisatie van het regime
II. Fundamentele kontradikties
   1. Kontradiktie tussen het kapitalisme en de arbeidende massa's
   2. Kontradikties binnen de klasse der kapitalisten
   3. Kontradikties tussen kapitalisme en derde wereld
   4. Kontradiktie tussen het socialisme en het kapitalisme

Deel 4 - Na de revolte van 13 januari
I. V.V.S.-manifest
II. Monopolie-kapitaal
III. De universiteiten in de greep der monopolies
IV. De revolte en de belgiese kontradikties
V. Volksoppositie

Offset Acco Leuven

 

Verloren: De bezittende klasse, die anders op zo vernunftlge en sluwe manier haar eigen belangen doordrijft onder allerlei demagogiese kreten,is nu niet meer in staat haar eigen belangen te verdedigen.