Hubert Gillard werd geboren te Gingelom op 21 juli 1936, als tweede van zes kinderen in het gezin van Fernand en Maria Franco. Na de basisschool in zijn geboortedorp volgde hij de humaniora aan het Sint-Aloysiuscollege te Zepperen. In 1955 trad hij binnen in de gemeenschap van de paters Assumptionisten. Als pater Daniël werd hij in 1962 tot priester gewijd. Als uitstekende student en kunstminnaar volgde hij ook nog geschiedenis en kunstgeschiedenis aan de Katholieke Universiteit te Leuven.

In Zepperen, waar pater Daniël enkel jaren leraar is, verzamelt hij een aantal kunstenaars rond zich. Zijn roeping en zijn ideaal liggen evenwel elders. Op uitnodiging van pater Jeroom Joris van Mielen-boven-Aalst vertrekt hij naar

Colombia, waar hij op 1 november 1962 aankomt. Hij is er een tijdje professor aan de universiteit te Bogota. Het wordt spoedig duidelijk dat zijn echte belangstelling veel meer uitgaat naar de armen, dan wel naar de uitbouw van een carrière in het onderwijs. Enkele jaren werkt hij in de slop-penwijken van Medellin en vanaf 1970 begint hij aan zijn opdracht in de barrio Antonio Narino te Cali.

Na zijn verlof in België schrijft pater Gillard: „Het deed me wel pijn om afscheid te nemen, maar langzaamaan kwam de zekerheid van mijn werk boven. Ik ben veel kwetsbaarder en zwakker geworden dan vroeger. De dood van mijn vader heeft veel indruk op mij gemaakt. Ik ben dan ook echt bezorgd om u allen. Medewerkers die hier op bezoek geweest zijn, zegden dat zij nog nooit zo kort bij het toppunt van miserie gestaan hebben."

Het werk van deze sociaal sterk geëngageerde priester wordt een doorn in het oog van de leiding van Colombia. Hij krijgt tegenkanting van sommige vooraanstaande politieke leiders en zelfs van bepaalde kerkelijke instanties.

Pater Daniël Gillard wordt regelmatig bedreigd door onbekenden. Hij wordt zelfs geslagen en met messteken verwond. Bij zijn laatste bezoek aan zijn familie maakt hij er dan ook geen geheim van dat zijn leven in gevaar is. Toch blijft hij, vanuit zijn christelijk ideaal, moedig voortwerken voor de arme mensen in de streek. In gesprekken en homilieën wijst hij de inwoners ook op mogelijke moeilijkheden.

„Ik ben zeer bedroefd want men heeft op tien dagen twee van mijn zeer grote en goede vrienden doodgeschoten, Koos Koster en Rodolfo Mollarno", schrijft de pater in 1982 aan zijn familie. Ook daarna blijft het nog onrustig. „Ik heb mijn rust verloren met al dat gepieker. Hoe moeten wij hier verder leven? Je weet goed genoeg dat mijn levenswerk hier is en ik kapot zou zijn, moest ik hier nog weg moeten." In april 1984 merkt de pater beterschap in de plaatselijke toestand. „Alles wat ik moet doen is het werk beëindigen, dat ik al jaren begonnen ben. De situatie begint te klaren en dus moet ik nu nog maar eens hard op de tanden bijten."

Wanneer pater Gillard op 10 april 1985 na een vergadering enkele deelnemers naar huis brengt, wordt zijn auto door soldaten van het nationale leger langdurig onder vuur genomen. De inzittenden worden gewond en de pater wordt met vier kogels in het hoofd voor dood achtergelaten. Bij zijn aankomst in het ziekenhuis heeft hij het bewustzijn reeds verloren.

De droefheid en de woede van de plaatselijke bevolking om de aanslag op hun „padre" is groot. Dit hebben familieleden bij het bezoek aan hun doodzieke broer echt mogen ervaren. Voor pater Daniël, voor zijn familie en voor de congregatie begint dan een lange lijdensweg. De pater komt niet meer tot bewustzijn en hij sterft uiteindelijk op 26 oktober 1985.

Op maandag 28 oktober wordt het lijk van pater Gillard naar zijn kerk overgebracht. De hele nacht waakt een talloze menigte bij haar geliefde padre. In de namiddag van 29 oktober wordt hij onder massale belangstelling begraven. Een drie uur durende stoet begeleidt hem naar zijn laatste rustplaats.

Op de herdenkingsdienst te Gingelom op 2 november 1985 vatte de provinciaal van de Assumptionisten de betekenis van het leven en het werk van de pater op kernachtige wijze samen: „Pater Gillard was een man te veel. Hij is gestorven, maar zijn werk is verder blijven bestaan. Na 15 jaar is zijn wijk en zijn school meer dan ooit levend. Een beter bewijs van de zin van zijn werk en leven kan men niet geven. In de harten van zijn volk leeft padre Daniël verder.

In de volkswijk van Gali werd een beeldhouwwerk van pater Daniël Gillard opgericht. Het is een kunstwerk van zijn vriend Remi Celis, in samenwerking met Raf Verjans. In zijn geboortedorp Gingelom werd de Dorpsstraat veranderd in Pater Gillardstraat.