|
Dag 7 - Part 2 - Peacerace Bagdad |
|
24-12-02. Deel
2 - Je zal het misschien niet geloven maar we hebben 4 Mercedes wagens
ter onzer beschikking. In de vooravond rijden we door de stad en brengen
we een bezoek aan volkswijken en ook meer residentiele winkelcentra.
Onze begeleider Houssain heeft twee kinderen. Hij vertelt dat zijn
kinderen spontaan aangetrokken zijn door speelgoedgeweren. Elke dag zien
ze de beelden van de Palestijnse kinderen en horen ze over de oorlog
tegen hun land. 'En papa, wat ga jij doen als de Amerikanen binnenvallen'. Het land verdedigen antwoord Houssain, maar we gaan dat
samen doen, ook met jullie geweren.' Houssain verduidelijkt: 'Als ouder
tracht je de kinderen uiit te leggen wat een oorlog is, wat een embargo
is, ik vraag hen om hun eten op te eten, dat er veel kinderen zijn die
in Irak te weinig te eten hebben. We slenteren door de straten langs de
standjes en de winkels. In tegenstelling tot Syrië zie je hier en daar
een bedelaar. Toch vrij weinig in vergelijking met Marokko zegt iemand
uit de groep. Via een systeem van coupons wordt elke familie in de
basisbehoeften voorzien. Dit beperkt het aantal bedelaars, maar er is
wel een probleem van ondervoeding, niemand sterft van de honger maar het
voedsel is onevenwichtig. Op het platteland is de situatie erger dan in
de steden. Vroeger had Irak een onderwijsprogramma dat onderwijs tot in
de meest afgelegen gebieden bracht. Analfabetisme was nagenoeg
onbestaande. Maar sinds de oorlog hebben jongeren de school verlaten om
te werken en genoeg financiële middelen te vergaren om het hoofd boven
water te houden. Veel oudere jongeren hebben hun studies stopgezet of
onderbroken om te gaan werken. Door het embargo is het moeilijk om aam
computers te geraken, balpennen, maar ook het wetenschapellijk onderzoek
kan niet vooruit door gebrek aan materiaal. Maar het embargo heeft ook
zijn goede kanten, we zijn er sterker door geworden. We hebben de brug
over de Tigres zelf hersteld, we hebben nu zelf de knowhow. En zo gaat
dat voor vele zaken. Vanavond is het Kerstmis, we gaan een kerk binnen
en wonen een mis bij. De Belgische jongeren van Marokkaanse afkomst
stappen voor de eerste keer een kerk binnen. In Bagdad staan kerken en Moskeeën
door elkaar, soms zelf op enkele meters van elkaar.
Discriminatie op basis van geloof is hier verboden. In Irak zijn er geen
partijen of organisaties met de religie als criterium. In de Baath
partij zijn zowel christenen als moslims. Houssain vindt dat elke
godsdienst wel waarden heeft waar hij zich achter kan zetten.
We komen in het onthaal aan en er wacht ons een telefoon uit België. Er zou een actie doorgaan aan de Sint Raphaël Kerk. Amerikaanse vredesmilitanten zingen vredesliederen. We haasten ons naar de kerk want Antenne 2 wil ons wel interviewen, maar we komen te laat. Ondertussen worden er heel wat interviews gepland voor de volgende dag. We drinken nog een thee met een journalist van Reuter, een Palestijn uit Gaza, 'Palestine it's Fuck'd Up'. Stap voor stap begint de oorlogsdreiging deel uit te maken van ons lichaam, ik kan dan ook moeilijk de slaap vatten, en wordt voortdurend wakker. Dieter |