Een hartelijke groet vanuit
Morazán
(Roger Ponseele, El Salvador):
“Alweer een jaar ten einde,
ziehier mijn nieuwjaarsbrief.
Laat me beginnen met het verhaal
van de oude wijze man van de populaire schrijver Tony de Mello,
een verhaal waarin ik mijzelf herken.
Een wijze man vertelt: als jonge radicale
revolutionair bad ik tot God en vroeg hem mij de kracht te geven
om van de hele wereld een paradijs te maken. Als volwassen man
stelde ik vast dat er van die wereld en dat paradijs weinig in
huis gekomen was. In mijn gebeden vroeg ik dan aan God de
wijsheid en de kracht om enkele mensen in mijn omgeving te
overtuigen en te motiveren. Nu ik oud ben en mijn dagen geteld
zijn, kom ik tot het besef dat er toch zo weinig gerealiseerd is
van al die mooie dromen en bid ik tot God om
moed en wijsheid om mijn eigen visie en
motivatie bij te sturen.
Mocht ik van bij het begin zo gebeden hebben, dan had mijn leven
misschien meer resultaat gehad.
Ja, een zekere vorm van frustratie
is mij niet vreemd.
Ik ben hier al 54 jaar en we hebben al van alles
meegemaakt maar het is
altijd boeiend geweest.
Onze diepe vreugde bestond er in te voelen dat we bijdroegen aan
de opbouw van een
democratisch en rechtvaardig El Salvador.
Maar door de ontrouw van enkelen, de onmacht van anderen, de
bekoring van het geld is ons landje afgegleden naar een
autoritair systeem.
President Bukele, een soort mini-Trump, regeert
als een dictator.
Het parlement is buiten spel gezet en het leger en de
administratie voeren zijn bevelen uit. Zijn populariteit is
gebaseerd op een onmenselijk harde aanpak van de jeugdbendes.
Maar ook onschuldigen worden opgepakt en verlaten dood of ziek
de gevangenis. Hij verwaarloost de landbouw, die zo belangrijk
is voor de voedselvoorziening van de onze mensen. Zijn beleid
dient de belangen van de
superrijken, van de
mijnindustrie en niet te vergeten van zijn familie. De aandacht
van de mensen wordt afgeleid door de organisatie van
spectaculaire sportmanifestaties of de verkiezing Miss Universe.
Hij laat zelfs een ijspiste bouwen in het centrum van de
hoofdstad. Terwijl dat geld verkwist wordt zien wij hoe
onze mensen moeten wroeten en
vechten om te overleven.
En toch...
In het seminarie van Brugge was er in mijn tijd
een professor die boven zijn bureau een poster had hangen met de
woorden “En toch”. Dit maakte indruk op mij.
Spijts alles is er hoop en
het blijft nog altijd mijn overtuiging dat we - vroeger dan
verwacht - de goede weg zullen terugvinden. Geen reden om op te
geven. Voortdoen blijft de boodschap.
Ik wil even het lijstje overlopen met
onze sociaaleconomische projecten.
Ze zijn een beetje de bekroning van ons werk. Dit wil niet
zeggen dat wij het vormingswerk verwaarlozen. Vormingswerk
blijft de bron van inspiratie en inzet.
Voedselvoorziening.
De prijzen voor de
basisproducten maïs, bonen en rijst stijgen met de dag. Als
verklaring wijst men naar de oorlogen in de wereld, de
klimaatverandering en de winsthonger van de groothandel. De
verwaarlozing van de eigen landbouw speelt zeker ook een rol.
Veel voedsel moet ingevoerd
worden, vandaar de hoge prijzen. Veel mensen lijden al honger.
We helpen arme mensen om een
kleine tuin aan te leggen met de noodzakelijke basisproducten:
bonen, groenten en enkele fruitbomen.
Recyclage.
Als kledij echt niet meer te herstellen is, kan er nog altijd
iets bruikbaars van gemaakt worden maar dat vraagt een beetje
opleiding. In onze gemeenschap is er een vrouw die daarin zeer
onderlegd is en met liefde haar kennis met geïnteresseerden wil
delen. Die lessen zijn een moment van
ontmoeting.
Hier ontstaan hechte vriendschappen.
Kleine economische activiteiten.
Wij willen een kleinschalige lokale en familiale economie
stimuleren: een eenvoudig winkeltje voor kleren, een
kruidenierszaakje, een mini-kippenkwekerij etc. Ideeën hebben
onze mensen genoeg, maar het ontbreekt hen meestal aan het
nodige startkapitaal.
Daar zorgen wij dan voor en we blijven de starters opvolgen en
begeleiden.
Soms loopt het mis maar soms is het ook een enorm succes.
Aandacht voor de ouderen.
Meer en meer en terecht gaat onze aandacht naar de ouderen. We
hebben een clubje opgericht
waar ze kunnen samenkomen en onder begeleiding werken aan hun
fysische en psychische gezondheid.
Er is ook aandacht voor ontmoeting en gezelligheid. Wat me
opvalt is dat deze mensen de
burgeroorlog hebben meegemaakt, sommigen als vrienden, sommigen
als vijanden. Nu zijn het allemaal vrienden en dat is winst.
Studiebeurzen.
Aan sommige jongeren hebben wij een studiebeurs gegeven. Voor
hen is dat de enige mogelijkheid om hogere studies te doen. Nu
is het zo dat we van hen verwachten dat ze
iets terugdoen voor de gemeenschap.
We stellen vast dat ze dat enthousiast doen. Laten we hopen dat
ze dat ze dat zullen volhouden de
rest van hun leven.
Onderneming.
Zes jongeren die informatica hebben gestudeerd, hebben een
informaticabedrijfje opgericht onder leiding van Daniel, een
Ierse ingenieur die met ons samenwerkt. Dit bedrijfje komt zo
langzaam van de grond, zodat ze menen binnenkort een dividend te
kunnen uitbetalen aan CEBES-Perquin, de vzw van onze
gemeenschap.
Ik ben echt
dankbaar voor jullie financiële en morele steun.
Niets van dat alles zou mogelijk zijn zonder jullie bijdrage.
Ik wens jullie een zalig
kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar”
Roger Ponseele
