25-12-02.  Deel 2. Houssain neemt ons mee naar een sportcentrum. De verantwoordelijken zijn stomverbaasd als we er onaangekondigd binnenvallen waar volop training is. In de bokszaal geraken we al snel aan de praat met de trainer. Hij heeft aan verschillende Olympische Spelen deelgenomen en werd vijfde op de spelen van Montreal. Hij toont vier zijn foto's. Het zaaltje omvat een ring , enkele vergane bokszakken, en nog wat ander materiaal. Mohammed geeft ook bokstraining in Brussel en blijft in het bokszaaltje napraten tot we hem komen halen om te vertrekken: "Niveau is laag zegt hij, enkele jongens bewegen goed, aan de andere is nog veel werk." Buiten gaan nog twee bokstrainingen door met jongeren uit andere leeftijdsgroepen. We slaan een babbeltje met de trainer terwijl deze tussendoor verder instructies geeft.

In de worstelzaal kunnen we ons niet houden. Grieks- Romeins, niet echt onze discipline maar Khalid en ikzelf (we geven Braziliaanse Jiu Jutsi voor kinderen in Fire Gym) besluiten toch maar om een robbertje te vechten. Het gaat er vriendschappelijk aan toe. En Abou waagt zich ook op de mat. Beide ploegen coachen hun favoriet. We omhelzen elkaar en Hamid brengt een Solidariteitsboodschap voor de 30 jongeren en kinderen. Applaus en tijd voor een groepsfoto, zo hebben we er al wat. Het valt ons wel op dat slechts een gast een worstelpak aanheeft, de rest heeft wat afgedragen kleren aan. We springen nog snel de grote zaal binnen, voor een basketbalwedstrijd. Beide ploegen hebben een mooie outfit en deze zaal ziet er vrij behoorlijk uit. Buiten staan nog enkele vervallen speelgoed toestellen die doen denken aan de dagen van welleer. Tijdens de volgende keer gaan we dit bezoek aankondigen en verdelen we onze groep over de verschillende zalen en trainen we mee. Daarna eten we iets en verbroeden we. Ja, dat moet lukken, denk ik.

Morgen staan er officiële ontmoetingen op het programma. We zetten ons samen om een evaluatie te maken. En dit zal uitgroeien tot het beste element van de reis omdat iedereen op zijn manier zijn gevoelens tracht te verwoorden waarmee hij vertrokken is, wat hem geraakt heeft en wat hij verder wil doen tegen deze oorlog. Mohammed is in België geboren maar was tijdens de eerste golfoorlog in Marokko, hij nam er deel aan het studentenprotest en getuigt van de toenmalige repressie. Zijn engagement is toen begonnen, sindsdien tracht hij zich zo veel mogelijk te informeren. Khalid krijgt het moeilijk verwoord, het zit hier, en hij wijst naar zijn hart. "Ik weet te weinig over wat er in de wereld gebeurt, ik moet meer lezen, ik?"

 We trachten hem op te monteren. Carlos vertelt hem dat hijzelf analfabeet was. Maar dat heeft hem niet belet om zich een idee te vormen van wat er in de wereld gebeurt. Vandaag kan ik mijn gevoelens wel verwoord krijgen, daar werk je elke dag aan, vanaf vandaag, aan jou om te beslissen. Carlos legt uit dat de eerste golfoorlog voor hem een mijlpaal was in zijn leven. Tot dan werd zijn sportzaal Fire Gym voornamelijk bezocht door Belgen en door mensen van Europese origine. Onder invloed van de golfoorlog voelde hij het racisme dagelijks stijgen, tot hij er genoeg van kreeg. Hij verkoos om zijn gedacht te zetten in plaats van de mensen naar de mond te praten, of in stilzwijgen te vloeken, omdat het nu eenmaal klanten waren. "Sindsdien heb ik mijn engagement alleen maar vergroot en zie waar we nu staan, hier in Bagdad om een vredesloop te organiseren. Ik heb het gevoel dat zelfs de hoogte toppen te beklimmen zijn." De 'andere' Mohamed, legt uit dat bij hem alles begon tijdens de hetze rond 11 september, vooral de hysterische kampanje, daarna tegen de Arabische wereld en tegen de Islam deed bij hem de stoppen doorslaan. Hij moest in actie schieten. Abou wou met zijn eigen ogen zien wat er aan de hand is, "ze mogen thuis zeggen wat ze willen, ik kan alleen maar zeggen wat ik zag en daar zal niemand mij vanaf kunnen brengen".

En ja, "dat het een fantastische groep was, niettegenstaande de diversiteit. Belgen en nieuwe Belgen, gelovigen en niet-gelovigen,". En zo gaat het maar verder. Ikzelf ben als 21 jarige naar Palestina gegaan, mijn engagement is toen begonnen, tot op vandaag en het is alleen maar versterkt met dit bezoek. Het onwezenlijke wordt in je grijze cellen gekerfd. Maar "we mogen dit besef eens thuis niet laten verwateren" besluiten we unaniem.