26-12-02.  Deel 2 - Op weg naar de verantwoordelijke van de commissie voor jongerenorganisaties en sport. Ook hij heeft een militair uniform aan, met daaronder niet passende moderne lederen glanzende botten. Hij geeft een komische en nonchalante indruk. De pers is ook aanwezig en neemt tijdens de ontmoeting nog een interview van mij en Hamid af dat we 's avonds op tv zullen zien. Na een gesprek stellen we hem ook nog de vraag hoe de jongeren zich voorbereiden op de oorlog. "We zijn al 12 jaar in oorlog" is het antwoord . "Al 12 jaren moeten we ons verdedigen. Na de massale vernietiging van 1991 hebben we er getracht om het leven te laten doorgaan. De bedoeling van de Amerikanen is het leven hier onmogelijk te maken, en ze hebben de druk na 1991 blijven houden door de regelmatige bombardementen. Maar we hebben ons land terug opgebouwd. De scholen zijn open, het leven is hier niet stil gevallen, dat is het belangrijkste".

We gaan eten en trekken dan oud Bagdad in om snel wat cadeautjes te kopen. Daarna zouden we naar een voetbalwedstrijd gaan kijken maar die hebben we moeten laten vallen. We rijden wel voorbij het stadium en we zien van op de autoweg dat de tribunes afgeladen vol zitten. Voetbal is ook hier de populairste sport. We komen aan in school. We merken ondertussen dat we Khalid vergeten zijn in Bagdad en we gaan ervan uit dat hij wel zal thuis geraken, ttz in het hotel. We hadden er op gestaan om een school te bezoeken maar het probleem is dat deze in de namiddag gesloten was, met uitzondering van deze avondschool. De klaslokalen zijn enigszins onderkomen en bemand met oude banken. Er komen hier vooral jongeren en volwassenen naar school die overdag werken en toch hun diploma van het middelbaar willen bemachtigen. Het aantal leerlingen is toegenomen omdat velen, ook jongeren tijdens de dag, gaan werken; de jongste is 13 en de oudste is 52. Hij komt nadien een praatje met me slaan. Elke avond gaan ze naar school van 17.00 tot 20.30, met uitzondering van de zondag. Dit alles terwijl de Amerikaanse troepen nu al met zo'n 60.000 manschappen aan de grenzen staan. De directeur onderhoudt ons ook over de psychologische problemen van de jongeren, vooral van diegene die hun vader verloren hebben in de oorlog. Kinderen van martelaren krijgen privileges legt hij uit. We trachten hen er boven op te helpen. Er zijn soms trainingskampen voor jongeren, waar men vrijwillig kan aan mee doen, en daar wordt unaniem aan meegedaan, vertelt de directeur. We babbelen nog veel na, en we worden uitgenodigd door leraars om bij hun thuis te gaan eten, maar moeten we weigeren. We hebben een etentje met de verantwoordelijken van NASYO ter afsluiting van ons bezoek. Khalid is ondertussen terug opgedoken. Hij had een uitstapje door de volkswijken van Bagdad gemaakt, en onderstreept nog eens dat er wel heel arme buurten zijn. Hij was aan de praat geraakt met zijn taxichauffeur, deze wilde hem ook thuis uitnodigen maar had om dezelfde reden als wij moeten afzeggen. De volgende keer moeten we langer blijven. Na het eten praten we nog wat na in het Hotel. Terwijl we op tv zien dat de Amerikanen vandaag weer Basra gebombardeerd hebben, vertelt ons een oudere man dat zijn dochtertje leukemie heeft en dat ze het niet zal halen, "Ik moet haar nu trachten te vergeten"; vertrouwt hij iemand van onze groep toe ons toe. Slaapwel.